Á Boðnarmiði eru Morgunvísur eftir Ingólf Ómar Ármannsson:
Ljómar árdags geislaglóð
grænkar mosadyngja.
Graðir þrestir ástaróð
út’ í garði syngja.
Geislum baðar grund og fjöll
glæðir ljós og varma.
Röðull skreytir skýjahöll
skærum morgunbjarma.
„Úr hversdagsleikanum“, staka eftir Ólaf Stefánsson:
Það sem hérna verst ég veit
og vil að um þú talir,
er þegar dúfan þrjóska skeit
á þessar fínu svalir.
Stökur eftir Davíð Hjálmar Haraldsson:
Yfir túnið fíflar flæða,
fránir eins og bráðið gull.
Dreift um bláma himinhæða
Herrann breiðir skýjaull.
Vorið hlær og vill á sprett:
Vakni þeir er sofa!
Hrjúfri rödd við Hreiðurklett
hrafnar Guð sinn lofa.
Hannes Pétursson skrifar í bók sinni um dægurkveðskap séra Tryggva H. Kvaran að hann hafi ort þessa stöku á námsárum sínum. – „Hinir deilugjörnu, rammpólitísku ritstjórar blaðanna voru misvel metnir, allt eftir stjórnmálaskoðunum lesenda eins og gengur“:
„Þú mátt eiga þetta lið,
það mun við þig stjana,“
sagði Drottinn Satan við
og sýndi’ honum ritstjórana.
Þessa stöku um embættisbróður sinn séra Lárus Arnórsson á Miklabæ orti séra Tryggvi sennilega 1925-30:
Unga leit hann auðargná,
ástarskjálfta fékk hann.
Vegur mjór til lífsins lá,
Lárus prestur gekk hann.
Jóhann frá Flögu segir frá því að Níels Jónssyni skálda farist þannig orð um skáldskap Péturs prófasts á Víðivöllum í ljóðabréfi:
Harðara stáli hans eg finn
hróðrar þjála sköfnunginn.
Hans eru málin hreinskilin;
hans er sálin tröllaukin.
Anna S. Snorradóttir yrkir limruna „Gamli kærastinn“:
Er hann fór var ég fjarska slegin
en fljótlega lifandi fegin.
Sjálfur telur hann sig
Vera’ í tygjum við mig
á Túngötu bakdyramegin.