Gátan er sem endranær eftir Pál Jónasson í Hlíð:
Í fæti mínum ónýt er
efsta frosið lag í snjó.
Lítið svona bátur ber,
barnagull hún var úr sjó.
Axel Knútsson leysir gátuna:
Mín veika hnéskel ónýt er
allsstaðar á fönnum skel
afla lítinn bátsskel ber
barnagull er öðuskel.
Lausn Sigmars Ingasonar:
Skel á hné síst skemma má.
Skel á snjónum brotnar undan fæti.
Bátskel þessi ber víst skippund fá.
Börnin léku að legg og skel með kæti.
Guðrún B. átti kollgátuna:
Verkur í hnéskel og hæl,
þá harða snjóskel ég brýt
á leið að bátsskel í bræl-
u. Barn með skeljar ég lít.
Lausnarorðið er skel segir Úlfar Guðmundsson:
Styrkja skelin máttug má.
Myndast skelin snjónum á.
Lítil skel lítið tekur.
Leggur og skel hug vekur.
Stolin stund úr sauðburði, segir Harpa á Hjarðarfelli:
Hnéskel stundum ónýt er.
Örþunn skel á hjarni.
Lítil bátskel lítið ber.
Leikfang skel er barni.
Lausn Helga R. Einarssonar:
Hnéskel stundum skaða ber.
Skel myndast á snjó.
Í skelinni minn afli er.
Aða' er skel í sjó.
Sjálfur skýrir Páll gátuna:
Á fæti mínum hnéskel ónýt er,
efsta lagið frosin skel af snjó.
Kölluð skel sá bátur lítið ber
og barnagull var skelin upp úr snjó.
Þá er ný gáta eftir Pál:
Um litla drengi notað orðið er,
enn í vatnið spenntur þessi fer.
Það heyrist ef í bílnum bilar hann,
og brennivínið oft á gripinn rann.
Lausavísa eftir Símon Dalaskáld:
Norðurárdalur næsta' er svalur fremra.
Engar jómfrúr eru þar.
Allt eru tómar kerlingar.
Limra eftir Davíð Hjálmar Haraldsson:
Ég skokka' ekki, skylmist né hjóla
né skálma um brekkur og hóla
né kasta og stekk
en kvöld eitt ég gekk
og komst milli hægindastóla.