Jón Jens Kristjánsson segir á Boðnarmiði: Ólafur Ragnar hélt því fram í heimildarmynd fyrsta maí, að hann væri höfundur þjóðarsáttarinnar.
Stórvirki hefir Ólafur átt
sem aðrir frá honum stálu
– þegar hann útbjó þjóðarsátt
og þegar hann samdi Njálu.
Sigþór Hallfreðsson svaraði og sagði: Þetta framhald prjónaðist við:
Þegar hann Lilju þýða kvað
þakklæti fékk og hólið.
Og flestir vita eflaust að
Ólafur fann upp hjólið.
Ólafur Stefánsson yrkir:
Það er þrettándi dagur í mánuði maí
mánudagur að auki.
Á matseðlinum er maðkað pæ
og mannætuhákarl með lauki.
Jón Gissurarson spáir því að næsti forseti Íslands verði kona, en hvaða kona það verður á eftir að koma í ljós.
Næst mun kona flott og fríð
úr frambjóðenda röðum
vinna fyrir land og lýð
lengi á Bessastöðum.
Reynir Jónsson er í sólskinsskapi: Nú eru gæsin og gróandinn mætt, víða léttist lundin og grasnálar skjóta upp oddinum:
Vænkast hagur ljóst og leynt,
léttist margra brúnin.
Grær nú það sem greri seint,
grænka heima túnin.
Í Stefjakroti er ljóðið Eftir mat eftir Pétur Stefánsson:
Lambasteikin gladdi geð,
gleitt varð bros á trýni.
Skolaði niður matnum með
malti og appelsíni.
Eftirréttur æ er vís,
ekki brást hann vonum,
er konan bauð mér upp á ís
át ég slatta af honum.
Á blístri er með belgdan kvið
býsna hress í geði,
ropa hátt og rek nú við
og rym af skærri gleði.
Veirulimra eftir Gunnar J. Straumland:
Þjóðina þurfum að peppa
(þá sem að veiruna hreppa).
Oft er, því miður,
algengur siður,
veiru að veiða, – og sleppa.
Öfugmælavísan:
Kattarskinns ég kerti sá,
koparhúfu væna,
meðalaglas af mjúkum snjá
og mjöll á jörðu græna.