Ingólfur Ómar sendi mér góðan póst, – honum datt í hug að lauma að mér einni vísu og þarfnast hún ekki skýringar.
Villu hreppt en varist neyð
velsæld frá mér hrundið.
Rambað oft á rangri leið
en rétta veginn fundið.
Á Boðnarmiði yrkir Friðrik Steingrímsson um happdrættisbíl frá Ástþóri:
Ef gera vildir góðan díl
þú gætir þurft að bíða,
Ástþór lofar öllum bíl
sem eftir er að smíða.
Magnús Halldórsson yrkir um framboð og eftirspurn:
Ýmsum þætti eflaust fár
og ástand mála loðið,
sem hefði fram í ótal ár
sig árangurslaust boðið.
Davíð Hjálmar Haraldsson ólst upp við að harðmælið norðlenska væri það eina rétta. Nú ræður ríkjum sunnlenska linmælið.
Vedurinn er vodur oft
vida menn til sveida;
þrúdin ský og þoguloft
og þrálád vædubleyda.
Ólafur Stefánsson svarar:
Sunnlenska málfarið síkvikt rennur
svolítið rúnnað oft.
Brýtur ekki í barninu tennur
ber í sér meira en loft.
Helgi Jónasson frá Hlíð á Langanesi orti um vafasaman heimilisvin:
Forðast boðorð forn og ný
fátt til góðs mun vinna
hitar kærleiks amboð í
eldstóm vina sinna.
Rósberg G. Snædal kvað um hugrakkan samferðamann:
Hræðist varla veður stór
vog þó falla taki
sá er alla ævi fór
einn að fjallabaki.
Magnús Halldórsson á reiðtúr um Hvols(fjall):
Fátt er grænt og frost í jörð
fölir eru móar.
Vetri undan visin börð
vella gráir spóar.
Þorgeir Magnússon um vorkomuna:
Þegar mesta dimman dvín
og dagana tekur lengja,
sál mína fer að svengja;
blanda þá kaffi í brennivín,
bergi á þessu að gamni mín
með vinum mínum, vösku safni
drengja.