Eiríkur Jónsson yrkir á Boðnarmiði og nefnir Vornótt á Skjaldfönn –
Síðasta næturvaktin mín á Skjaldfönn þetta vorið:
Lækjarniður ljúfur ómar
það liggur kyrrð um Djúp og Dal,
náttúrunnar næturhljómar
og nýfædd lömb í fjallasal.
Hallmundur Guðmundsson horfir um öxl:
Nú er ljúft að líta til
leikja æskuáranna.
Þá var mikið spaug og spil
og spé á milli náranna.
Magnús Halldórsson við ljósmynd af Heklu:
Svona er hún sunnanvert,
senn mun dökkna tindur.
Haddinn ljósa hefur skert,
heitur sunnanvindur.
Philip Vogler Egilsstöðum bætti við:
Ský því hefur haddinn skert
Heklu sunnan til,
nú er fjall hér nyrðra bert,
nýtt hefst tímabil.
Limran Sakamál eftir Magnús Halldórsson:
Löggan var mætt eftir morðið,
mannshræið sett var á borðið.
Læknirinn þagði,
að lokum þó sagði:
Mér finnst það mjög líklegt orðið.
Maídagar (skammhent) eftir Skúla Pálsson:
Birkigreinar brumi iða,
bærir gola tré,
þrestir hátt í kjarri kliða
kímið fuglaspé.
Vogur blár af gárum glitrar,
gargar kríuher,
loft af fuglatali titrar
til að segja mér:
Þekktu sjálfan þig og skoða
þína hrjáðu sál;
láttu vakna ljóð úr doða,
lærðu fuglamál!
Hellidembuþula eftir Magnús Halldórsson:
Ég eflaust nefndi andskotann,
utan þess að virða hann.
Vel á nefi vætu fann,
varla neitt af sólu brann
Núna get ég sagt með sann,
að sull á mínum vegi rann.
Ekkert regnhlíf á ég kann
og ekki drepur rykið mann.
Öfugmælavísan:
Skatan á að skrýða prest,
skrifað er það í bókum,
krummi oft í kórnum sést,
kálfur á við stýrið best.