Aðalheiður Guðný Pálsdóttir fæddist í Reykjavík 1. febrúar 1957. Hún lést í Noregi, á Stabekk, líknardeild, 18. maí 2024.

Foreldrar Aðalheiðar eru Páll Hörður Pálsson sjómaður, f. 17. janúar 1936, d. 7. maí 1990, og Margrét Sturlaugsdóttir, f. 7. maí 1936.

Systkini Heiðu eru Páll Sigurður, f. 1954, Guðbjörg Brynja, f. 1959, Sturla Geir, f. 1971, og Vigdís Unnur, f. 1975.

Aðalheiður giftist Olav Hilde frá Noregi í Stokkseyrarkirkju þann 19. júní 1982 og eignuðust þau þrjú börn. Þau eru: 1) Thomas, f. 1983, eiginkona Cecilie og eiga þau þrjár dætur, Chaline, f. 2007, Linelle, f. 2013, og Ellevie, f. 2020. 2) Daniel, f. 1986, sambýliskona Ida Karin, tvíburadætur þeirra eru Anny og Ylva, f. 2023. 3) Greta Lind, f. 1990, sambýlismaður Lars og eiga þau einn son, Leo, f. 2023, fyrir átti hún Teu, f. 2013. Þau eru öll búsett í Noregi.

Heiða ólst upp á Stokkseyri og lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskóla Selfoss og vann síðan um tíma í Kaupfélagi Árnesinga og Höfn á Stokkseyri. Hún fór til Noregs árið 1974-1975 til að vinna á Hótel Bolkesjö ásamt fleirum og eitthvað heillaði Noregur því árið 1979 réð hún sig sem vinnukona hjá sendiherrahjónunum Páli Ásgeiri Tryggvasyni og konu hans Björgu Ásgeirsdóttur. Vann hún hjá þeim í tvö ár og kynntist hún Olav, eftirlifandi eiginmanni sínum í janúar 1981.

Þau bjuggu fyrst í Osló en fluttu síðan á Bærums Verk þar sem þau bjuggu frá 1984 með börnum sínum þar til þau seldu og fluttu í nýja íbúð árið 2019. Þau fluttu til Íslands 1987, leigðu hús í Hveragerði og þar fæddist Greta Lind 1990. Hún vann þar í verslun og áttu þau góða vini þar og leið vel. Þau fluttu aftur til Noregs 1990. Hún starfaði einnig sem dagmamma í Noregi á meðan börnin voru lítil en vann síðan í yfir 25 ár hjá Bærum Kommune á Solvik, sem ráðskona og var yfir þvottahúsinu þar. Hún lét af störfum 1. júlí 2022.

Þau keyptu sér hús á Stokkseyri 2012 þar sem þau dvöldu mikið í öllum fríum og börnin voru dugleg að koma þangað með sínar fjölskyldur. Þetta var mikill uppáhaldsstaður hjá henni og stutt á Selfoss að kíkja á mömmu sína sem hún lagði einstaka rækt við og hringdi í hana á Facetime á hverju kvöldi síðustu árin. Einnig voru þau sérlega dugleg að hitta fjölskyldu og vini á Íslandi.

Heiðu verður sárt saknað enda einstaklega brosmild og blíð og náði svo vel til allra í kringum sig.

Útför Aðalheiðar fer fram frá Haslum krematorium í Noregi í dag, 30. maí 2024, klukkan 11.30 (9.30 að íslenskum tíma).

Minningarsíða er á:
https://jolstad.no/tjenester og þar er hægt að nálgast streymi frá athöfninni en einnig á www.mbl.is/andlat.

Það sem lífið getur verið fljótt að breytast, svo fljótt að maður trúir ekki því sem hefur gerst, er engan veginn að ná utan um það að ég sjái elsku Heiðu systur mína aldrei aftur, fái ekki að knúsa hana, tala við hana, fá ráð og allt það sem tilheyrir þegar maður á eldri systur sem gott er að leita til. Heyra hana tala um fjölskylduna sína, Olav, börnin og barnabörnin öll sem voru henni svo dýrmæt. Hún var svo stolt þegar hún talaði um barnabörnin sín sjö, þótti ofurvænt um þau öll eins og alla stórfjölskylduna, allt fólkið sitt á Íslandi sem hún var dugleg að fylgjast með þótt hún byggi í öðru landi. Var í mjög miklu sambandi við mömmu og talaði við hana á hverju kvöldi, hún fékk oft aðstoð með prjónaskapinn í gegnum facetime og mamma alltaf boðin og búin að aðstoða með það sem hún gat. Þær fylgdust vel með íslensku landsliðunum og töluðu jafnvel saman í hálfleik og aftur í leikslok, þær höfðu gaman af því að fylgjast með þessu saman.

Heiða kom ekki til Íslands nema taka nokkur spil, það tilheyrði og voru allir tilbúnir að spila þegar stungið var upp á því. Hún elskaði Stokkseyrarfjöruna og Stokkseyri átti alltaf ákveðinn stað í hjarta hennar og var hún dugleg að fara þangað í göngutúra og til að njóta fegurðarinnar og góðu orkunnar þar. Henni þótti gaman að taka myndir af hlutum í náttúrunni sem mynduðu hjarta, einnig heillaði hana fallegt sólsetur og norðurljós. Það var mjög dýrmætt að hún og Olav skyldu kaupa hús á Stokkseyri árið 2012 og voru dugleg að koma öll þessi ár, það gerði okkur kleift að eiga fleiri samverustundir.

Heiða var alveg einstök kona, alltaf kát og glöð, með geislandi fallegt bros og hlátur sem smitaði. Fann gjarnan lag til að syngja um nánast allt sem sagt var, þið vitið hvað ég meina þið sem hana þekktuð. Hún var mikill dugnaðarforkur, kvartaði sjaldan og bar sig ávallt vel. Hún spurði alltaf hvernig dætur mínar hefðu það og sýndi þeim alltaf mikla væntumþykju og ást enda veit ég að þeirra missir að Heiðu frænku er mikill, þær töluðu oft um Heiðulyktina og þótti báðum ofurvænt um hana.

Svo sannarlega verður Heiðu okkar sárt saknað, nú hafa þau líklegast hist aftur hún og pabbi, ásamt fleirum sem farnir eru. Sé þau fyrir mér taka spil, hlæjandi og glöð. Elsku Olav, Thomas, Daniel, Grétu og tengda- og barnabörnum Heiðu votta ég mína dýpstu samúð, þeirra missir er mikill, við munum gera okkar besta til þess að veita þeim styrk.

Elsku Heiða mín, takk fyrir allt og þar til við hittumst á ný. Minning þín mun lifa í hjörtum okkar allra, elska þig.

Er sárasta sorg okkur mætir

og söknuður huga vorn grætir

þá líður sem leiftur úr skýjum

ljósgeisli af minningum hlýjum.

(H.J.H.)

Þín litla systir,

Vigdís Unnur.

Elsku Heiða. Að sitja hér á fallega heimilinu ykkar og skrifa minningargrein um þig er svo ótrúlega erfitt og óskiljanlegt. Við sem áttum eftir að gera svo margt saman, þú hætt að vinna og ég bráðum. Svona er lífið óútreiknanlegt og maður sér alltaf betur og betur hvað þessi orð „lífið er núna“ eru rétt. Lífið breytist fljótt og eftir tveggja mánaða erfiða baráttu við krabbamein kom í ljós að ekki varð við neitt ráðið og eftir aðeins 3ja daga dvöl á líknardeild hafði sjúkdómurinn betur. Við héldum að við fengjum miklu lengri tíma með þér. Þú varst svo ótrúlega sterk og alltaf stutt í brosið. Mikið er ég þakklát fyrir að hafa flýtt fluginu og náð að vera með þér síðustu dagana. Mikið sem fólkið þitt á eftir að sakna þín en ég veit að krakkarnir þínir halda minningu þinni á lofti við börnin sín. Við ólumst upp á Stokkseyri og áttum góða æsku, þú, ég og Palli, stutt á milli okkar þriggja, svo bættust Sturla og Vigdís við 1971 og 1975. Fallega fjaran aðalleiksvæðið, svo varstu að reka beljurnar fyrir Gísla frænda í Sandgerði og ég skottaðist með, við fengum líka að hjálpa til í heyskap eða meira kannski að sitja uppi á heyvagninum. Þú gast nú verið ansi stríðin og náðir mér oft ansi vel upp. Við hlógum svo að þessu seinna. Eftir að gelgja unglingsáranna var gengin yfir náðum við vel saman og vorum alltaf mjög góðar vinkonur og gátum deilt ýmsu í trúnaði og leitað hvor til annarrar.

Mikið á ég eftir að sakna allra myndsímtalanna okkar elsku Heiða mín. Lífið verður aldrei eins aftur.

Þú varst mikill fagurkeri og handavinnukona. Heimili ykkar var einstaklega fallegt og smekklegt, í báðum löndum. Svo gestrisin og gaman að koma til ykkar. Alltaf svo jákvæð, brosmild, til í smá fíflalæti og þú náðir svo vel til allra.

Nú er gott að eiga minningarnar til að ylja sér við því við vorum búnar að bralla ýmislegt saman í gegnum tíðina og þó þú byggir í Noregi meiripart ævinnar voruð þið svo dugleg að koma til Íslands og við að skreppa til ykkar. Þið komuð á hverju sumri og stundum var verið að þvælast eitthvað um Ísland með krakkana, farið að veiða og í bústað. Eftir að þið keyptuð húsið á Stokkseyri dvölduð þið enn oftar á Íslandi.

Við fórum í ógleymanlega ferð til Portúgal 2005, stórfjölskyldan. Það var frábær ferð. Ekki má gleyma að nefna hvað þið Olav voruð samstiga í að börnin ykkar lærðu íslensku, enda tala þau öll mjög góða íslensku þrátt fyrir að vera öll búsett í Noregi. Það er líka gott fyrir mömmu að geta spjallað við og átt gott samband við þau. Það var líka góður tími þegar þið bjugguð í Hveragerði í þrjú ár, frá 1987 til 1990. Bjugguð hér einmitt þegar pabbi dó svo allt of fljótt í maí 1990, aðeins 59 ára.

Elsku Olav, Thomas, Daniel, Greta, mamma og fjölskyldur, guð gefi ykkur styrk. Minningin um yndislega mömmu, ömmu og dóttur lifir.

Góðar kveðjur frá Palla og fjölskyldu í Finnlandi og börnum okkar Gumma, Davíð, Ingþór, Herði, Stellu, Ara og barnabörnum.

Elsku Heiða mín, sofðu rótt og guð geymi þig.

Meira á www.mbl.is/andlat

Guðbjörg systir.

Það er með sorg sem ég kveð hana Heiðu.

Það er margs að minnast þegar litið er til baka þau ár sem við þekktumst. Leiðir okkar Heiðu lágu fyrst saman veturinn 1987 eftir að ég hafði kynnst systur hennar Guðbjörgu.

Heiða bjó þá í Hveragerði með Olavi sínum. Þau höfðu þá flutt til landsins frá Noregi og ætluðu að vera hér einhvern tíma. Þær voru ófáar stundirnar sem við fjölskyldurnar áttum saman á meðan þau bjuggu hér heima. Eftir þriggja ára veru á Íslandi fluttu þau aftur til Noregs.

Heimsóknir til Noregs og ferðir til annarra landa eru ógleymanlegar stundir sem við áttum saman. Ævintýrin alltaf við næsta leiti.

Þau voru ófá skiptin sem þau komu til Íslands, keyptu sér hús í fæðingarbæ hennar Stokkseyri og byggðu sér mjög svo fallegt heimili til að nota í fríum. Vinskapurinn var mikill á milli okkar fjölskyldna og í bígerð voru samverustundir á næstu árum sem við ætluðum að eyða saman á efri árunum en enginn veit hvenær kallið kemur.

Heiða var alltaf létt í lund og ávallt stutt í hláturinn hjá henni. Börnin þrjú og barnabörnin sjö voru henni mikil lífsgleði. Hún studdi og hvatti sín börn eins og stoltir foreldrar gera.

Hún hafði alltaf eitthvað fyrir stafni; handavinnu, börnin, húsið og svo mætti lengi telja. Gestrisni var nokkuð sem ekki skorti hjá henni. Vandamálin voru til að leysa, hugsað í lausnum.

Vel sé þér, vinur,

þótt vikirðu skjótt

Frónbúum frá

í fegri heima.

Ljós var leið þín

og lífsfögnuður,

æðra, eilífan

þú öðlast nú.

(Jónas Hallgrímsson)

Blessuð sé minning um góða konu og vin. Við felum hana góðum Guði á vald. Megi Guð hugga og styrkja fjölskyldu hennar.

Guðmundur R. Magnússon.