Gátan er sem endranær eftir Pál Jónasson í Hlíð:
Á biki ótt mig áfram ber,
upp úr skóla bestur fer.
Baggar tveir af töðu er,
teygður svo á móti hér.
Lausnarorðið er hestur segir Úlfar Guðmundsson:
Minn hjólhestur oft léttir leið.
Lestrarhestur af öðrum ber.
Töðu hestur í forða fer.
Fræknum hesti er hleypt á skeið.
Lausnin datt svona inn segir Helgi R. Einarsson:
Burður, reið í heimi hér,
hjól og auk þess lestur.
Allt að sama brunni ber,
bæta skal við HESTUR.
Guðrún Bjarnadóttir svarar: Hvorki ferskeytlan né raunsæið fengust til að gleypa lausnarorðið, en:
Úr sæti á hjólhesti,
hrifist af námshesti,
á töðuhest tvílesti
tveim böggum, þá besti
tölthesturinn teygði sig með gesti.
Sigmar Ingason leysir gátuna:
Hjólhestur á malbiki fer mikið vel.
Í menntaskóla námshestinum
gengur vel.
Töðubagga báru hestar býsna vel.
Blesi sig á skeiðsprettinum teygði vel.
Páll Jónasson skýrir gátuna:
Á nýjum hjólhest nú ég er,
námshestur sá mikill er,
hundrað kíló hestur er,
hestur á skeiði teygður er.
Þá er ný gáta eftir Pál:
Í Djúpinu ég fjallið fann,
fljúga nemar yfir hann.
Mælistika afls hann er,
áður leikfang barna hér.
Allir þekkja stöku Páls Ólafssonar:
Eg hef selt hann yngra Rauð,
er því sjaldan glaður.
Svona er að vanta veraldar-auð
og vera drykkjumaður.
Páll orti um Gránu Benedikts eldra á Kolstöðum:
Harla nett hún teygði tá,
tifaði létt um grundir;
fallega spretti þreif hún þá
þegar slétt var undir.
Hér yrkir Páll um Glófaxa í tamningu. Glófaxi eða Glói var gjöf frá Guðmundi Eiríkssyni frá Hoffelli:
Ó, hvað mín er lundin létt
að leika mér á Glóa,
þá hann tekur sprett á sprett
sporar grund og móa.