Komdu með í kántrí

Gætir þú hugsað þér að ræða aðeins við okkur um þetta kántríæði?“ segir Hugrún Halldórsdóttir vinkona mín og fyrrverandi samstarfsmaður á Mogga. Hún er að hringja fyrir hönd Reykjavík síðdegis á Bylgjunni hvar hún og Kristófer Helgason hyggjast taka út þetta fyrirbæri. Við ræddum svo saman í síma og gerðum þessu vel skil, þau á Suðurlandsbraut en ég í Suður-Frakklandi, gangandi niður einhverja fjallatröðina.

En hvað er málið? Jú, meginstraumskántrí frá Bandaríkjunum sem hefur alltaf verið risastórt, sérstaklega heima fyrir (suðurríkin þess þá helst), og víðar reyndar, er að verða enn stærra. Gildandi poppstjörnur úr öðrum geirum eru farnar að taka það upp á sína arma og fer þar fremst r og b-stjarnan Beyoncé sem gaf út plötuna Cowboy Carter í endaðan mars. Önnur stórstjarna, Lana Del Rey, ætlar þá að gefa út kántríplötu í haust undir heitinu Lasso. Og gleymum ekki „Old Town Road“ sem rapparinn Lil Nas X gaf út í desember 2018, lag sem hratt þessu í raun réttri af stað. Trapptónlist í bland við kántrí, því ekki? Listamenn eins og Jelly Roll blanda svo hipphoppi saman við kántrí án þess að blikna. Morgan Wallen, Zach Bryan og Luke Combs eru allir með meira mánaðarstreymi en Metallica, og Kacey Musgraves, Lainey Wilson og Taylor Swift (ef litið er til róta hennar) eru á sama hátt vaxandi stórstirni. Musgraves og fleiri keyrðu reyndar kántrívakningu í Nashville fyrir áratug eða svo. Og varla er hægt að segja að Swift sé vaxandi, hún er vinsælasta poppstirni samtímans, punktur og basta.

Ísland er eðlilega viðkvæmt fyrir svona ofsaæðum frá stóru löndunum, að ekki sé talað um Ameríku sem við elskum svo heitt, allt síðan hermennirnir komu með tyggjóið á fimmta áratugnum. Og nú er hversdagsmenningin farin að bera þessa merki. Gæsanir eru kántrílitaðar. Öll og amma þeirra eru að svipta upp kúrekahöttum á samfélagsmiðlum. Erlendir kántrílistamenn leika á Selfossi og í Ölveri. Brad Paisley fyllti Eldborg í febrúar. Og í síðustu viku var opnuð ný útvarpsstöð, Country Bylgjan.

Í Færeyjum er kántríið stórt og hefur alltaf verið. Og fjöldi færeyskra söngvara syngur og spilar bandarískt meginstraumskántrí eins og það kemur af kúnni (meðvitaður brandari). Ísland hefur hins vegar aldrei farið alla leið með þetta. Lengi vel var þetta fyrst og síðast talið hallærislegt og fyndið, línudansgrín og búningapartí. Brimkló lék hins vegar kántrí af mikilli list á árum áður og breiddi m.a. yfir meistara Gram Parsons („In My Hour Of Darkness“, „Í mínu rökkurhjarta“). Íslendingar hlusta á kántrí, Kenny Rogers, Willie Nelson, Tim McGraw og Shaniu Twain, allt eru þetta þekktar stærðir. En hingað til höfum við ekki ástundað þessa menningu af krafti. Hér var reyndar sæmilega öflug jaðarkántríbylgja í svona korter (Hudson Wayne, Tenderfoot t.d., 2002-2005 ca) og Axel Ómarsson kemur í huga sem gaf einmitt út plötuna Open Road árið 2016 sem Axel O & Co. En það er ekki hægt að tala um neina senu, hvað þá menningargeira.

En. Hvað gerist nú? Kemur fleira listafólk fram? Hættir fólk að læðast meðfram veggjum með kántríáhuga sinn? Fara meistarar eins og Chris Stapleton að fá ofurspilun?

„Ég er í alvörunni að spá í að skella mér á tónleika með Zach Bryan úti,“ tjáir mágur minn mér og það er ósvikið alvörublik í augunum. Hann er einn af þeim fjölmörgu sem eru einfaldlega komnir í kántrístuð. Og ef þeir vindar halda áfram að blása svona hressilega næstu misserin þarf hann líklega ekki að gera sér ferð til útlanda til að berja Bryan augum.