Greint var frá því í gær að Mark Rutte, forsætisráðherra Hollands, yrði næsti framkvæmdastjóri Atlantshafsbandalagsins (NATO) hinn 1. október. Þar tekur hann við keflinu af Norðmanninum Jens Stoltenberg, sem þar hefur þurft að hlaupa hratt og langt undanfarinn áratug.
Velflest bandalagsríki NATO eru ánægð með valið á Rutte, hann þykir hæfur og skilvirkur stjórnanandi, vel kynntur víða um veröld eftir 14 ár í forsætisráðherrastóli, þægilegur og þekkilegur maður, jafnvel hress náungi, var mannauðsstjóri áður en hann fór í pólitík – öruggur, ekki óútreiknanlegur.
Allt er það gott, en vandinn er sá að Rutte er að mörgu leyti lægsti samnefnarinn, embættismaður frekar en leiðtogi, en viðsjár í varnar- og öryggismálum Evrópu og raunar heimsins alls hafa ekki verið meiri um áratugaskeið.
Ýmsir öflugir voru áður til nefndir í starfið. Áskilið er að framkvæmdastjórinn komi frá Evrópuríki en um hann þarf að ríkja samstaða allra aðildarríkjanna og þar munar mestu um stuðning Bandaríkjanna.
Í fyrra virtist samstaða virtist vera að nást um Ben Wallace, fyrrverandi varnarmálaráðherra Breta, en Biden Bandaríkjaforseti, sem er af írskum ættum og hefur horn í síðu Englendinga, tók það ekki í mál og benti frekar á Mette Frederiksen, forsætisráðherra Dana, og Ursulu von der Leyen, forseta framkvæmdastjórnar ESB, við nokkra undrun í Evrópu. Meiri hrifning var með hina skeleggu Kaju Kallas, forsætisráðherra Eistlands, þar til menn fóru að hafa áhyggjur af því að val hennar kynni að styggja Vladímír Pútín Rússlandsforseta!
Þess vegna fóru menn að sætta sig við Rutte.
En Rutte er algerlega laus við hina stóru framtíðarsýn og leiðtogahæfileika, sem Atlantshafsbandalagið þarf mest á að halda á þessum viðsjárverðu tímum, enn frekar vegna þess að pólitísk forysta einstakra aðildarlanda NATO hefur aldrei verið jafnveikluð. Eins og valið á Mark Rutte í þetta einstaklega erfiða starf ber vott um.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein