Halldór Bjarnason sálfræðingur, kennari, sjómaður, smiður og lífsspekingur fæddist í Reykjavík 1. ágúst 1954. Hann lést á heimili sínu í Stevenson, Washington-ríki í Bandaríkjunum 5. janúar 2024.

Foreldrar Halldórs voru Bjarni Jónsson listmálari, f. 15.9. 1934, d. 8.1. 2008, og Ragna Halldórsdóttir, f. 19.3. 1935, d. 21.5. 1993. Systkini Halldórs eru: Jón Haukur Bjarnason, f. 9.4. 1957, d. 10.6. 2015, Lúðvík Bjarnason, f. 26.3. 1961, Guðrún Valgerður Bjarnadóttir, f. 25.9. 1962, og Johnson Halldór Gunnar Hooks, f. 29.7. 1977.

Halldór giftist Valgerði Hauksdóttur grafíklistamanni, f. 22.8. 1955. Þau skildu 1981. Halldór og Valgerður eignuðust soninn Halldór Hauk, f. 24.5. 1977. Hans sambýliskona er Susie Braham, f. 23.1. 1975, og dóttir þeirra er Ásdís Ella Blaik Halldórsdóttir Braham, f. 5.12. 2018.

Halldór ólst upp í Vestmannaeyjum og Hafnarfirði. Hann nam við Menntaskólann í Reykjavík og lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum við Hamrahlíð 1975. Hann lagði stund á sálfræðinám við Háskóla Íslands, lauk meistaranámi við University of New Mexico, Albuquerque, og var langt kominn með doktorsnám í samskiptasálfræði við Rutgers University, New Brunswick, New Jersey. Á námsárum og síðar vann Halldór fjölbreytt störf bæði á Íslandi og í Bandaríkjunum, m.a. sem kennari, sjómaður, smiður, handverksmaður og kokkur. Hann starfaði og bjó víðsvegar í Bandaríkjunum þar til hann settist að lokum að í Stevenson í Washington-ríki og bjó þar til æviloka.

Halldór var jarðsunginn 10. janúar 2024 og jarðaður í Berge-kirkjugarði, Stevenson, Washingtonríki í Bandaríkjunum. Hann hefði orðið 70 ára í dag, 1. ágúst 2024.

Nú hefur pabbi minn Halldór Bjarnason verið lagður til hinstu hvílu eftir tilbreytingaríkt og merkilegt líf. Við pabbi höfum ekki alltaf getað haldið sambandi en þegar við gátum hist þá var það alltaf ógleymanleg gleðistund fyrir okkur báða.

Mamma og pabbi fóru til Bandaríkjanna í framhaldsnám, pabbi á sviði samskiptasálfræði, sem hann kenndi við háskólann í Rutgers og New Mexico og hafði nánast lokið doktorsnámi við þann fyrrnefnda. Þau skildu, en það ríkti ætíð mikil ást og vinátta þeirra á milli. Pabbi bjó áfram í Bandaríkjunum og kom varla aftur til Íslands.

Sem ungur drengur kynntist ég manni sem í mínum augum var risi; ljúfur en grautfúll á morgnana þangað til hann hafði fengið könnu af biksvörtu kaffi. Ég á margar góðar minningar af honum frá þessum tíma; útilegur þar sem við hjóluðum allan daginn, sundferðir þar sem hann stakk sér til sunds með mig á bakinu og margt fleira.

Einn galli pabba var að honum þótti áfengi of gott, sem varð til þess að ég missti samband við hann um tíu ára skeið og vissi lítið hvar hann var eða hvernig hann hafði það. Ég var fullorðinn þegar við loks náðum saman aftur. Hann var þá fluttur til Stevenson, Washington, í húsnæði sem varð hans heimili lengst af eftir það. Þar kynntumst við pabbi í raun á ný. Nú fékk ég að kynnast manni með meiri járnvilja en ég hafði nokkurn tímann vitað um. Þegar læknar hans fóru fram á að hann hætti að reykja og drekka heilsunnar vegna gerði hann það svo til samdægurs.

Mér kom þá mest á óvart hversu líkir við vorum, með svipaðan hugsunarhátt, lásum sömu bækurnar og höfðum svipuð áhugamál. Okkur leið vel saman þennan tíma, elduðum, bökuðum og spjölluðum um allt milli himins og jarðar. Stundum sögðum við ekki neitt og nutum bara nærveru hvor annars. Við vorum bestu vinir sem höfðum bara verið aðskildir um tíma.

Ég fékk aðeins að kynnast því sem á daga hans hafði drifið, sem var margt. Ævi hans mætti líkja við sambland af starfi sálfræðings, seiðmanns, þúsundþjalasmiðs og veraldarkönnuðar. Hvar sem hann bjó, á Íslandi, í New Mexico, Pennsylvaníu, Alaska, Washington eða annars staðar, þá kom honum ævinlega vel saman við aðra. Fólk leitaði til hans um ráðleggingar og hjálp. Þessi mikli hæfileiki til að ná trausti fólks varð til þess að hann fékk oft að kynnast hlutum sem voru öðrum lokaðir.

Hann hafði unun af því að læra nýja hluti, sérstaklega ef það tengdist náttúrunni, gekk oft um fjöll og skóga og bjó meðal annars í bjálkakofa í fjöllum Alaska með úlfinum sínum Nanuk. Löngu seinna kom svo að því að hann varð of veikur til að búa einn og flutti til systur sinnar Gunnu Völlu og mannsins hennar Darrells, þar sem hann dvaldi til dánardags.

Í dag, 1. ágúst 2024, hefði pabbi orðið 70 ára. Ég mun ætið sakna hans, ég hef misst einn besta vin minn og mann sem skilur hvað best hvernig ég hugsa. Við getum ekki lengur talað saman í eigin persónu en við höldum áfram að gera það í hjarta mínu. Guð blessi minningu þína. Bless elsku pabbi/afi, þinn sonur Haukur og sonardóttir Ásdís.

Halldór Haukur Halldórsson.