Fróðlegt og skemmtilegt var að lesa upprifjun Björns Bjarnasonar um helgina á því, af hverju nýr forseti tekur við 1. ágúst og hvers vegna haldin er þjóðhátíð ár hvert um verslunarmannahelgina, en þá er þess minnst að fyrir 150 árum var lagður grunnur að stjórnarskránni sem enn gildir hér á landi. Á Boðnarmiði dregur Ragnar S. Ragnarsson fram að á slíkum stundum sé farið yfir ráðlagða skammta í víndrykkju. Baldur Eiríksson frá Dvergsstöðum hafi ort um slíka iðju:
Þann sem ég veit veita
víst gist’ ég allþyrstur
hreifur ég skál skála
skírveigar stórteyga.
Meðan að gutl gutlar
galbrattur á smjatta.
Loksins ég full fullur
frá slaga þá dagar.
Syng ég á leiðum löngum
ljóð göfug hástöfum.
Geiglausum glóðaraugum
greitt renni til kvenna.
Hnotgjarn á hálum brautum
heim reika ókeikur.
Keyrist um koll í dyrum
kná sofa í borðstofu.
Það fylgir sögunni að kná sé sögnin knega sem á nútímamáli er að mega. Friðrik Steingrímsson yrkir um íslenska sumarið:
Veðráttan er viðsjál hér
varla nokkur glæta,
seint og illa sýnist mér
sumarið ætla að mæta.
Gunnar J. Straumland rifjar upp að gefnu tilefni nokkur skemmtileg „vindgangsorð“:
Bísingsvindur, barviðri,
bylur, túða, steglingur.
Höggpípa og hrakviðri,
hnattroka og derringur.
Stafurgola, steytingur,
stólpi, hregg og beljandi.
Þytur, gustur, þræsingur,
þeyr og hrök og sveljandi.
Blástur, gráð og belgingur,
blæsa, gjóstur, snerra.
Rimba, kul og rembingur,
rokbylur og sperra.
Ekkert ræði iðravind
né ólyktina sem ég fann
þó varla sé það váleg synd
að viðra í dag sinn innri mann.