Fyrrverandi formaður Póstmannafélags Íslands, Jón Ingi Cæsarsson, skrifaði grein hér í blaðið í fyrradag og spurði: Mun Íslandspóstur lifa af? Hann harmaði að ríkisfyrirtækið hefði ekki víkkað út starfsemi sína þegar minni þörf varð fyrir bréfasendingar og þótti slæmt að horfa á eftir pósthúsum og póstmönnum.

Fyrrverandi formaður Póstmannafélags Íslands, Jón Ingi Cæsarsson, skrifaði grein hér í blaðið í fyrradag og spurði: Mun Íslandspóstur lifa af? Hann harmaði að ríkisfyrirtækið hefði ekki víkkað út starfsemi sína þegar minni þörf varð fyrir bréfasendingar og þótti slæmt að horfa á eftir pósthúsum og póstmönnum.

Viðskiptablaðið vék að þessum skrifum og benti á að Jón Ingi væri einnig „varamaður í stjórn Íslandspósts, sem setur skrifin í allt annað samhengi“. Blaðið taldi greinilega umhugsunarvert og athugunarvert fyrir eigandann og eftirlitsaðilann að „fulltrúi stjórnar Íslandspósts“ telji framtíð fyrirtækisins óvissa „enda bendi margt til að ákveðið hafi verið að „pakka saman““.

Þá gerðist það að Bergvin Oddsson, nemandi í opinberri stjórnsýslu, svaraði Jóni Inga og spurði: Þarf Íslandspóstur að lifa af? Og hann spurði líka: „Af hverju í ósköpunum mega einkaaðilar ekki sjá um þessa þjónustu?“ Og hann benti á að loksins væri „búið að afnema einkaleyfi Íslandspósts til að bera út venjuleg bréf“.

Hann nefndi einnig að ríkisfyrirtækið ætti ekki að vera í ótengdri starfsemi. Og auðvitað á það ekki heldur að vera í niðurgreiddri samkeppni við sendibílstjóra eða aðra einkaaðila. Skattfé landsmanna hlýtur að mega verja með skynsamlegri hætti.