Magnús Ólafsson frá Sveinsstöðum las vísu Dagbjarts Dagbjartssonar í Vísnahorninu um söknuð eftir að komast í fjárleitir. Hann rifjar upp að fyrr hafi menn ort um það: „Björn Blöndal, sem oftast er kenndur við Grímstungu í Vatnsdal, kvað þegar …

Pétur Blöndal

p.blondal@gmail.com

Magnús Ólafsson frá Sveinsstöðum las vísu Dagbjarts Dagbjartssonar í Vísnahorninu um söknuð eftir að komast í fjárleitir. Hann rifjar upp að fyrr hafi menn ort um það: „Björn Blöndal, sem oftast er kenndur við Grímstungu í Vatnsdal, kvað þegar hann komst ekki í undanreið sem fór suður í Fljótsdrög og þar hittu Húnvetningar Borgfirðinga:

Heimabandi heftur er,

hörpu vandast slögin,

ég í anda aðeins fer

yfir Sand í Drögin.

Þessi vísa er trúlega ort undir áhrifum frá kunnri vísu eftir Ásgrím Kristinsson, Ásbrekku í Vatnsdal, en þeir voru samtímamenn.

Enn um þetta óskaland

ótal perlur skína.

Hitti ég fyrir sunnan sand

sumardrauma mína.“

Ingólfur Ómar Ármannsson gaukaði vísu að Vísnahorninu í tilefni af því að haustið er farið að minna á sig:

Sumri hallar bliknar brá

blöðin falla af greinum.

Klif og hjallar klæðast þá

kufli mjallarhreinum.

Þorgeir Magnússon kastar fram sótsvartri hringhendu um tíðarandann:

Eintómt blaður ár og síð,

orðavaðall, lygasmíð,

bull og slaður, blót og níð,

bölvað þvaður alla tíð.

Ísleifur Gíslason kaupmaður á Sauðárkróki var í öðrum hugleiðingum er hann orti á sínum tíma:

Þú átt mikinn ástarauð,

yljar huga mínum.

Vildi ég upp á vatn og brauð

vera í faðmi þínum.

Jón Gissurarson rifjar upp að eitt sinn fann Ísleifur olíubrúsa fyrir utan búðina og orti:

Olíubrúsi einn er fundinn

úti lá’ann.

Komi nú og hirði hundinn

hver sem á’ann.

Sigurlín Hermannsdóttir yrkir frumframhenda og hringhenda ferskeytlu:

Værukær er karlanginn

kríu fær sér stundum.

Slær á lær í sérhvert sinn

sem hann hlær á fundum.