Pétur Blöndal
p.blondal@gmail.com
Magnús Ólafsson frá Sveinsstöðum las vísu Dagbjarts Dagbjartssonar í Vísnahorninu um söknuð eftir að komast í fjárleitir. Hann rifjar upp að fyrr hafi menn ort um það: „Björn Blöndal, sem oftast er kenndur við Grímstungu í Vatnsdal, kvað þegar hann komst ekki í undanreið sem fór suður í Fljótsdrög og þar hittu Húnvetningar Borgfirðinga:
Heimabandi heftur er,
hörpu vandast slögin,
ég í anda aðeins fer
yfir Sand í Drögin.
Þessi vísa er trúlega ort undir áhrifum frá kunnri vísu eftir Ásgrím Kristinsson, Ásbrekku í Vatnsdal, en þeir voru samtímamenn.
Enn um þetta óskaland
ótal perlur skína.
Hitti ég fyrir sunnan sand
sumardrauma mína.“
Ingólfur Ómar Ármannsson gaukaði vísu að Vísnahorninu í tilefni af því að haustið er farið að minna á sig:
Sumri hallar bliknar brá
blöðin falla af greinum.
Klif og hjallar klæðast þá
kufli mjallarhreinum.
Þorgeir Magnússon kastar fram sótsvartri hringhendu um tíðarandann:
Eintómt blaður ár og síð,
orðavaðall, lygasmíð,
bull og slaður, blót og níð,
bölvað þvaður alla tíð.
Ísleifur Gíslason kaupmaður á Sauðárkróki var í öðrum hugleiðingum er hann orti á sínum tíma:
Þú átt mikinn ástarauð,
yljar huga mínum.
Vildi ég upp á vatn og brauð
vera í faðmi þínum.
Jón Gissurarson rifjar upp að eitt sinn fann Ísleifur olíubrúsa fyrir utan búðina og orti:
Olíubrúsi einn er fundinn
úti lá’ann.
Komi nú og hirði hundinn
hver sem á’ann.
Sigurlín Hermannsdóttir yrkir frumframhenda og hringhenda ferskeytlu:
Værukær er karlanginn
kríu fær sér stundum.
Slær á lær í sérhvert sinn
sem hann hlær á fundum.