Samfélag manna

Sagt hefur verið að einsemd og fylgikvillar hennar séu nú sem aldrei fyrr að sliga fólk þrátt fyrir alls konar tómstundaiðkun sem í boði er, afþreyingarefni fjölmiðla og ógrynni alls kyns upplýsinga um allt milli himins og jarðar. Nágrannar eru margir ókunnugir og vita lítið hver um annan nema helst hvers konar bílum þeir aka. Við berum sorgir okkar einir og sálarkvalir sem ekki sjást utan á okkur þegar við förum út eða komum heim eða sitjum einir heima.

Stutt er síðan nágranni minn missti unga og fallega eiginkonu sína úr skæðum sjúkdómi. Ég frétti það fyrst þegar ég las dánartilkynninguna í Morgunblaðinu. Hvers konar samfélagi búum við í? Erum við stöðugt í endalausum fjáröflunarleiðöngrum með endalausri vinnu eða í skemmtiferðum á sólarströnd án þess að láta okkur umhugað um nágranna okkar? Nú byggjum við orðið tréverk í kringum heimili okkar til að loka okkur af frá öðru fólki.

Er samfélag okkar orðið svo ómanneskjulegt að náunginn skiptir okkur ekki lengur máli? Hvernig stendur á því að við elskum orðið meir ókunnuga hælisleitendur, sem við vitum lítil deili á, en okkar eigið fólk? Hví eru nágrannar orðnir svo afskiptir? Er það vegna samkeppnisáráttu, stéttaskiptingar, stolts, mannvonsku eða tíðaranda sjálfselskunnar?

Samfélagið er sjúkt, en það er ekki vegna hrörnandi heilbrigðisþjónustu fyrir innfædda Íslendinga. Þetta er hugarástand vegna hnignandi siðferðis. Nú þegar Nýja testamentið er ekki lengur velkomið inn í grunnskólana lesa unglingar ekki lengur hin heilnæmu orð sem þar standa og gera samfélag mannanna betra og eru á þessa leið: „Berið hver annars byrðar og uppfyllið þannig lögmál Krists.“ (Galatabréfið 6:2)