Af þingi, dómgreind og sléttuböndum

Það var gaman að heyra frá Steindóri Andersen, sem lumaði á frumhendum og síðbakhendum sléttuböndum. Þau eru mannlýsing sem ort var til heiðurs öðrum mætum kvæðamanni, Birni Loftssyni heitnum, á stórafmæli hans fyrir allmörgum árum:

Þylur frómur ljóðin löng,

lyftir fræðum hæða,

bylur rómur, streymir ströng

stuðlaræðan gæða.

Og afturábak hljóða þau svo:

Gæða ræðan stuðla ströng,

streymir rómur, bylur.

Hæða fræðum lyftir, löng

ljóðin frómur þylur.

„Á gamals aldri“ er yfirskrift þessarar vísu sem Árni Bergmann gaukaði að Vísnahorninu:

Allt mun bila sem bilað getur

bak og fætur, heyrn og gáski,

hurðir, sjónvörp og tölvutetur …

tel víst að dómgreind sé í háska.

Pétur Stefánsson hélt upp á það með frúnni að 40 ár eru síðan þau rugluðu saman reytum:

Víst er lífið ljúft og gaman,

leka úr augum gleðitár.

Við hjónakornin höfum saman

hangið fjörutíu ár.

Helga Einarssyni varð á að yrkja limru út af ástandinu í landsmálunum.

Nú þegar skeður er skaðinn

skeleggir loforðum raða' inn.

„En muntu svo fá

Alþingi á

eitthvað skárra í staðinn?“

Ingólfur Ómar Ármannsson kastar fram:

Atvik þó sér eigi stað

ansi spennuþrungin.

Bjarna ber að þakka það

að þessi stjórn sé sprungin.

Sigrún Haraldsdóttir yrkir í svefnrofunum:

Má nú varla merkja skil

milli dags og nætur,

ástæða því tæpast til

að toga sig á fætur.

Að síðustu vísa eftir Jón Ingvar Jónsson:

Stjórnin hefur höfuð tvö,

hún er völt á stóli.

Þetta ljóð frá A til Ö

orti ég á hjóli.