Af fjalli og fyrsta vetrardegi

Grátt er í fjöllum fyrir norðan og Björn Ingólfsson á Grenivík deildi mynd af því á fésbók með útsýni af Höfðanum. Björk Pálsdóttir sendi honum kveðju:

Upp á fjalli hátt hátt,

horft í norðurátt átt,

allt er orðið grátt grátt,

gengur í vetur brátt brátt.

Björn svaraði að bragði:

Karlmannstetur grátt grátt,

gengið upp á hátt hátt

fjall með hjartaslátt slátt

slangrar niður brátt brátt.

Kristján frá Gilhaga orti að gefnu tilefni:

Enn er veðra ókyrrt svið,

umhleypinga bragur,

okkur lítinn færir frið

fyrsti vetrardagur.

Ingólfur Ómar Ármannsson orti af sama tilefni:

Grundir blikna grána fjöll

gnauðar vindabragur.

Fer með gjósti frír við mjöll

fyrsti vetrardagur.

Jón Gissurarson gerði það líka og velktist ekkert í vafa um að sín vísa væri góð:

Góða vísu geri hér

gengur flest í haginn.

Frískur ég og fjallhress er

fyrsta vetrardaginn.

Hólmfríður Bjarmarsdóttir á ekki heldur í vandræðum með að gera góðar vísur:

Alltaf mun ég yrkja ljóð

sem eru flestum betri.

Ferilskráin feikna góð

er fimm og hálfur metri.

Pétur Stefánsson bregður á leik með „Þulunni um Kristófer“:

Kristófer við Kálfá bjó,

konulaus með ær og jó,

geitur, hrút, og kind í kró,

kött og páfagauk sem fló

út í veður vont og dó,

vék þá burt úr huga ró

augnablik, uns aftur hló

auðnudísin fyrrum mjó,

orðin loksins þykk um þjó,

þraut úr sálu bóndans hjó,

og á léttann lífsstreng sló,

læknaðist þá vitund sljó,

mörgum varð það um og ó,

er hann fann sinn gæfuskó,

öfund sterk í ýmsa smó,

aðrir glöddust, lítið þó,

ef að björg var ekki nóg

oft hann réri þá á sjó,

ýsu og síld í soðið dró,

saddi hungur, veitti fró.

Sagan er búin, hæ og hó,

hún var skemmtileg og frjó.