Íslenskt handverk eins og hekl, prjón og útsaumur hefur einkennt verk Rósu Sigrúnar Jónsdóttur allt frá útskrift úr Listaháskóla Íslands árið 2001.
Verk hennar hafa vakið athygli fyrir nýstárlega framsetningu handverksins sem á svo sterkar rætur í menningarheimi kvenna. Hún hefur meðal annars sett upp stórar textílinnsetningar byggðar upp af hekli og prjóni sem teygja sig út í rýmið og reyna þannig á þanþol þráðarins. Vinnan við handverkið er seinleg og Rósa hefur því fengið hóp handverkskvenna til liðs við sig við gerð stærri verka. „Það er eitthvað við handavinnu sem nær tökum á mér, hendurnar verða háðar henni og höfuðið finnur ekki frið nema eitthvað sé í gangi milli handanna,“ er haft eftir Rósu (Vikublaðið, 12. janúar 2015).
Á ferðum sínum um hálendi Íslands safnar hún gjarnan hugmyndum og efniviði í verk sín og textílskúlptúrar hennar hafa oft sérstaka tengingu við ákveðna staði í náttúrunni eða vísun í náttúrufyrirbæri. Myndbandsverkið Um fegurðina sýnir hvernig fingurgómar eru saumaðir saman með nál og hvítum þræði. Fegurð er afstæð en vissulega verður til fallegur og fínlegur vefur úr saumnum sem þræðir sig í fingurgómana. Það er þó óhjákvæmilegt að skynja sársauka þegar horft er á saumaskapinn.
Verkið vekur okkur til umhugsunar um tilgang og eðli fegurðar um leið og snúið er upp á hugmyndina um handavinnu þar sem höndin og handverkið tvinnast saman.
Verkið var sýnt samhliða þrívíðum skúlptúr sem samsettur var úr rúmlega tíu þúsund eyrnapinnum sem saumaðir höfðu verið saman og mynduðu eins konar net sem teygði sig um rýmið. Verkin voru sýnd á Sumartvíæringnum í Luleå í Svíþjóð árið 2003 og í Galleríi Hlemmi ári síðar.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein