Hinn opinberi sannleikur og karlar sem fæða börn

„Alþingi heldur að karlmenn geti fætt börn. Þessi lög eru í bága við bæði barnasáttmála SÞ og í bága við úrskurð Mannréttindadómstóls Evrópu er varðar rétt barns til þess að þekkja líffræðilegan uppruna sinn. Manneskjur sem fæða börn kallast konur. Konur sem fæða börn eru alltaf líffræðilegar mæður barna sinna. Alveg óháð hvað vanstillt Alþingi segir.“

Þetta skrifaði maður á Facebook þann 3. apríl 2024. Hann hefur í ljósi ummælanna verið kærður til lögreglu fyrir hatursorðræðu.

Þótt sannarlega sé til fólk sem er ósammála og aðhyllist það sjónarmið að karlmenn geti fætt börn er þessum frjálsborna manni þó heimilt að hafna fullyrðingunni og lýsa sinni eigin skoðun. Í því felst tæplega refsiverð hatursorðræða heldur virðist tjáningin öllu heldur varin af stjórnarskrá. Það sama gildir um lagalegar útleggingar mannsins og þá skoðun hans að Alþingi sé „vanstillt“.

Þrátt fyrir það sætir maðurinn nú sakamálarannsókn, var boðaður í skýrslutöku til lögreglu og nú er svo komið að kæran er orðin að alþjóðlegu fjölmiðlamáli, sem fjallar um tjáningarfrelsi á Íslandi.

Þar skiptir máli að sá sem leggur fram kæruna eru Samtökin '78, sem njóta verulegs fjárstuðnings ríkisvaldsins í samræmi við ákvörðun fráfarandi ríkisstjórnarflokka. Á sama tíma var maðurinn, þegar kæran var lögð fram, sjálfur kominn á gildan framboðslista til Alþingis.

Glöggt er gests augað. Vitaskuld er það fréttnæmt þegar samtök, sem Alþingi fjármagnar, einsetja sér að sækja frambjóðanda til saka sem gagnrýnir hugmyndafræði samtakanna og gagnrýnir þingið um leið. Að sönnu eru einnig tiltekin í kærunni önnur ummæli mannsins sem lýsa heift og fyrirlitningu og eru alls ekki við hæfi í siðgæddri umræðu. En samtök sem njóta eins ríks fjárstuðnings frá ríkisvaldinu verða að gæta sérstaklega að ábyrgð sinni og blanda ekki saman lögmætum viðhorfum og meintri hatursorðræðu. Þar eru stjórnvöld komin ískyggilega nálægt beinum tilraunum til að refsa borgurum fyrir tjáningu. Ef því er leyft að viðgangast getur almenningur ekki dregið aðrar ályktanir en að hin margumtalaða hatursorðræða sé ekkert annað en bara orðræða sem stjórnvöld hata.

Ef félagasamtök, sem reiða sig alfarið á ríkisvaldið og eru þar með í vissum skilningi orðin hluti þess, gerast stórtæk í ritskoðun á samfélagsmiðlum erum við komin á hálar slóðir. Sama hvort mönnum líkar það betur eða verr hefur fólk rétt til þess að tjá sig um grundvallarþætti í heimsmynd sinni, eins og að karlar geti ekki fætt börn. Þar á fólk ekki að venjast því að hinn eða þessi armur ríkisvaldsins sigi á það lögreglu fyrir skoðun, sem hefur vel að merkja ekki verið umdeild þar til á allra síðustu árum.

Tjáningarfrelsi er meginþáttur í frjálsu samfélagi en nútíminn hefur útvegað nýjar og ísmeygilegar leiðir til að grafa undan því. Í því ljósi þarf greinilega að árétta að sannleikurinn verður ekki til hjá ríkisvaldinu og það er ekki hlutverk þess að framfylgja honum. Það er síðan annar misskilningur að stuðlað verði að félagslegum framförum með því að neyða fólk með lögregluvaldi til að samþykkja hugmyndir sem misbjóða skynsemi þess og lífssýn. Slíkt kerfi hefur aldrei gefið góða raun.