Elín Jónsdóttir fæddist 10. september 1940. Hún lést 26. nóvember 2024. Útförin fór fram 2. janúar 2025.

Með djúpri sorg og hjarta fullt af þakklæti minnumst við og fögnum lífi Elínar Jóndóttur sem var í senn skemmtileg og einstök kona. Fyrir mér var hún holdgervingur seiglu, góðvildar og frásagnargleði. Elín mætti lífinu með ótrúlegri þrautseigju og æðruleysi sem var auðséð af þeim sem þekktu hana. Elín var ekki kona sem gafst upp heldur hélt ótrauð áfram í gegnum lífið á sínum forsendum. Eftir að hafa fengið tvö heilablóðföll snemma á lífsleiðinni, sem lamaði annan helming líkama hennar, lærði hún að hreyfa sig um heiminn á einni hækju – hægt, en með krafti og tilgangi. Elín var líka einstæð móðir eftir að hafa misst eiginmann sinn og föður barna sinna. Hún kenndi mér að taka eitt skref í einu, sem skilar mér alltaf á endastað. Hún leyfði aldrei fötlun sinni að skilgreina sig, og styrkur hennar tók sér mynd rólegs yfirlætis, í vandlega íhuguðum orðum og hljóðlátri staðfestu.

Sérstæð skopgáfa Elínar og hugarflug gerði hana líka sérstaka. Kímni fylgdi yfirleitt orðum hennar og hversdagsleg samtöl við hana voru oft skemmtileg og sérstök. Hún hafði sterka ást á sögum og kvæðum, sem hún fléttaði inn í samskipti sín við fólk. Þannig hafði hún lag á að breyta jafnvel hinum einföldustu orðaskiptum í sögur fullar af orðhnyttni og ímyndunarafli. Sem áhugamál skrifaði hún smásögur og ljóð og skapaði þannig litla heima sem spegluðu einstaka sýn hennar á lífið.

Ást hennar náði einnig til allra dýra, sérstaklega geðstirðrar kanínu sem bjó hjá okkur um tíma, ásamt ýmsum páfagaukum og öðrum gæludýrum. Þessi óþekka kanína nagaði símalínur og ýmsa hluti á heimilinu en umburðarlyndi Elínar bar þetta allt. Hún hafði sérstakt lag á dýrum og hafði ákveðið innsæi í hegðun þeirra.

Góðvild Elínar breytti lífi margra, þar á meðal mínu. Þegar ég var 17 ára, í erfiðleikum og án þess að eiga stað til að fara á, tók Elín mig inn á heimili sitt. Þannig veitti hún mér það skjól og þau tengsl sem ég þarfnaðist. Hún kallaði mig „heimilisköttinn“ því ég var orðin órjúfanlegur hluti af heimilinu, alltaf á sveimi, ráfandi inn og út. Velvild hennar og fjölskyldu veitti mér ekki bara stað til að vera á, heldur líka stað til að finna sjálfa mig og minn tilgang.

Þrátt fyrir áskoranir lét Elín aldrei erfiðleika slökkva sitt innra ljós. Kímið brosið hennar, hvernig hún ýtti gleraugunum upp á nefið áður en hún byrjaði á einni af sögunum sínum, er ævinlega sterkt í mínu minni. Hún hafði ómælanlegan styrk og fann gleði og húmor í mótbyr, sem var lærdómsríkt fyrir mig.

Elín, þú varst uppspretta ljósbirtu í lífi allra sem þekktu þig. Arfleifð þín af góðvild, gleði og þrautseigju mun áfram lýsa okkur sem fengum þann heiður að deila lífsförinni með þér. Hvíl í friði, kæra vinkona, þú verður ávallt elskuð og minnst.

Ethän pelkää pimeää

Siel on monta kynttilää

Ja viimein sun matkaan

Ei pääse saattajatkaan

Þú óttast ei myrkrið

því þar eru kertin mörg,

og þinn síðasti ferðakafli

er án förunautar

(Johanna Kurkula)

Þinn heimilisköttur,

Heba.