Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir sendir þættinum góðar kveðjur: „Mér dettur í hug að þú getir kannski notað þessar, nú þegar sól fer að hækka á lofti þó að lítið sjáist til hennar: Bak við fjöllin bjarmi af sól boðar hlýrri daga, er vorið sest á veldisstól og vekur grös í haga

Pétur Blöndal

p.blondal@gmail.com

Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir sendir þættinum góðar kveðjur: „Mér dettur í hug að þú getir kannski notað þessar, nú þegar sól fer að hækka á lofti þó að lítið sjáist til hennar:

Bak við fjöllin bjarmi af sól

boðar hlýrri daga,

er vorið sest á veldisstól

og vekur grös í haga.

Vekur líf og vonar þrótt,

vermir kalið hjarta,

hrekur dimma, dapra nótt,

daga glæðir bjarta.“

Hún heldur áfram: „Þessi árstími verður mér oft að yrkisefni, það hefur eitthvað að gera með skil birtu og myrkurs og þau óræðu tímamót sem nýja árið ber með sér – því varð þessi til:

Tímans öra flýgur far,

fleytir bárur stundar gnoð.

Allt sem verður, er og var

ofið mun í sömu voð.“

Jón Jens Kristjánsson dregur áramótin saman í innblásnum og skemmtilegum brag:

Nýárið fæðist og nóttin er dimm

nú fer að greiðast vegur

frjósa mun 2025

við 2024

allt sem að gerðist þá ei verður
breytt

og yfir skal draga með striki

samt á því byrjaða sést ekki neitt

í sóti og flugeldaryki.

„Lyft mínum anda, loft við þitt
brjóst“

lýsist upp næturhúmið

í skoteldakófinu heyra má hóst

og hundarnir skríð' undir rúmið

þó svo að kunni í bálinu brár

bæði að loga og sviðna

þá koma óskir um þokkalegt ár

og þakkir fyrir hið liðna.

Þá barst kveðja frá Ingólfi Ómari Ármannssyni, sem bætti á sig um jólin:

Um matarvenjur mínar veit

minnka þyrfti átið.

Stundum reynt að strengja heit

en stenst þó aldrei mátið.

Að síðustu limra eftir Friðrik Steingrímsson:

Hangikjöt hafði í matinn

Helgi og tuggði það natinn.

Lærið af Rauð

reykti og sauð,

en sá þótti sérlega pratinn.