Af gleði, kjöti og sauði, afturábak sem og áfram

Ingólfur Ómar Ármannsson sendi þættinum sléttubönd, sem eru þeirrar náttúru, að einnig er hægt að fara með þau afturábak:

Glaður eirir, hvergi hér

hróður lakan mælir.

Þvaður hunsar, síður sér

sjálfum mikið hælir.

Og afturábak:

Hælir mikið sjálfum sér

síður hunsar þvaður.

Mælir lakan hróður hér

hvergi eirir glaður.

Fía á Sandi, Hólmfríður Bjartmarsdóttir, slær á létta strengi:

Át ég flís af feitum sauð

sem fór í reyk með ánum.

Nú er gamla grýla dauð

hún greiddi ekki af lánum.

Ásmundur Orri Guðmundsson kastar fram:

Allt er nú mitt horfið hár

huga til þess renni.

Að eftir rétt tæp tíu ár

telst ég gamalmenni.

Þá Jón Jens Kristjánsson:

Hringd var loksins hátíð inn

hér mun ég liggja flatur

nú er ég kátur, nafni minn

nú er að koma matur.

Þetta kvað skáldið Jón Þorláksson á Bægisá yfir kjötfati á Skriðu:

Löngum á eg þátt í því,

að þykja góður bitinn;

kjöti getinn er eg í;

út af kjöti slitinn;

kjötlaus fell þó frá;

þegar eg rís aftur upp

ei mun kjöt að fá,

geymið þér mér feitan hupp

hólpinn er eg þá.

Anton Helgi Jónsson hvetur fólk til að muna eftir smáfuglunum:

Snjótittlingur veitir von í vetrarfrosti.

Senn mun kveðja sút með hasti

sólskríkja í hláturskasti.

Að síðustu sígild limra eftir Björn Ingólfsson:

Þegar kýrnar á Útsynningsöldu

komu arkandi á síðdegi köldu

sagði Hyrna: „Mér gremst

þegar Grána fer fremst

því þá gengur hún fram fyrir Skjöldu.“