Af kútter, leti og tölvupósti

Jón Jens Kristjánsson bregður á leik í limrum:

Kaupmennska Friðjóns fag er

en feill sem hann gerir í dag er

að tönglast þar æ

á Til eru fræ

samt á hann þau ekki á lager.

Ragnar er sjóinn rær um

reyrði sig jafnan með snærum

uns komst í þau fjandi

á kútter frá Sandi

og klippti í tvennt með skærum.

Steinari Þór Sveinssyni er eins farið og mörgum er hann segist orðinn hálfdáðlaus eftir hátíðarnar:

Orðinn ég er ósköp latur

engu lengur nenni.

Lengstum núna ligg því flatur

legg oft hönd á enni.

Breki Karlsson hughreystir hann með sínum hætti:

Engu fram ég slíku slengi.

Slúðri mínu getið treyst.

Ég hef verið latur lengi,

lítið hef ég enda breyst.

Og bætir svo við:

Dugnaðarforkur vildi ég vera,

í viku hverri ynni greitt,

ef milli þessa mætti ég gera

mestan partinn ekki neitt.

Nú þegar tekið er að birta fara margir að huga að veiðinni í sumar. Þessi vísa er sígild, þó að höfundur sé mér ókunnur:

Að stöðva lax í strangri á

og stikla á hörðu grjóti,

eins er að binda ást við þá,

sem enga kunna á móti.

Þetta er gamall húsgangur:

Útá sjóinn ötul rær

ein á báti kona.

Bóndinn heima bætir og þvær.

Búa fáir svona.

Sígild limra eftir Davíð Hjálmar Haraldsson lýsir því sem margir hafa lent í:

Á tækni og tölvupóst kann.

Takka einn daginn þó fann

og samstundis fingur

þar setti á slyngur

og sendi á vitlausan mann.