Gunnar Egill Daníelsson
Ljósvaki sá ekki nægilega mikið af nýjum kvikmyndum á síðasta ári, þeim mun fleiri eldri, en sú skemmtilegasta (og þar með besta?) kom úr nokkuð óvæntri átt. Gamanmyndin Kneecap fær þann heiður.
Hún er sannsöguleg, væntanlega með töluverðu skáldaleyfi, og fjallar um samnefnda rapphljómsveit hvers meðlimir verða andlit réttindabaráttu á Norður-Írlandi. Réttindabaráttu sem sneri að því að írska yrði formlega viðurkennd sem opinbert tungumál þar í landi.
Kneecap rappar nefnilega fyrst og fremst á írsku og gerir það eftir því sem næst verður komist vel, mjög vel jafnvel. Hljómsveitir sem rappa á írsku eru ekki á hverju strái og því þótti óþarfi að sækja vatnið yfir lækinn; hljómsveitarmeðlimirnir þrír leika einfaldlega sjálfa sig og gera það með miklum glans í stórskemmtilegri og bráðfyndinni kvikmyndinni. Þeirra allra fyrstu hlutverk í kvikmynd eða sjónvarpsþáttum, geri aðrir betur.
Meðlimir Iceguys leika líka sjálfa sig í samnefndum grínþáttum og telur ljósvaki grínið að láta fólk leika ýktar útgáfur af sjálfu sér hafa heppnast frábærlega í báðum tilvikum. Það er ekki sjálfgefið og getur verið pínlegt ef illa fer.