Af brestum og skaðræðisfljóti

Jón Jens Kristjánsson heyrði af vatnsflóði við Kattarhryggi, þar sem ferðafólki var bjargað af þaki bíla. Hann leggur út af alkunnu kvæði Hannesar Hafsteins Við Valagilsá er hann yrkir:

Hefur þú komið að Kattarhrygg þá

hvíttyppta snjóbráðin flýtur

hyldýpi virðist og vegöxlin há

verður á kafi í straumunum blá

og vindöldu stöðugt við bakkana brýtur

ferðlúnum tekur hún fagnandi móti

farkostur lyftist í hvínandi róti

eilítil tjörn sem var aðeins í rist

er orðin að skaðræðisfljóti.

Það er sjálfsagt að láta upphafserindið í kvæði Hannesar fylgja:

Hefur þú verið hjá Valagilsá

um vordag í sólheitri blíðu?

Kolmórauð, freyðandi þeytist hún þá,

og þokar fram stórbjörgum gilinu frá,

sem kastast í ólgandi straumfalli stríðu.

Orgar í boðum, en urgar í grjóti,

engu er stætt í því drynjandi róti.

Áin, sem stundum er ekki í hné,

er orðin að skaðræðisfljóti.

Davíð Hjálmar Haraldsson velti baðferðum fyrir sér á Leirnum – vitaskuld í limruformi:

Ég skil vel hans skapgerðarbresti

en skítalykt finnst mér af Þresti,

eins fyrir það

að hann oft fer í bað

um jólin á fimm ára fresti.

Læknirinn ljóðelski Hjálmar Freysteinsson var á sömu buxum:

Sigurður Forni fór ekki á Suðurpólinn,

nennti ekki að flækjast en hélt sig við bæjarhólinn.

Ekkert tilstand 'ann kaus,

var tilgerðarlaus,

þó var nú sagt hann þvægi sér oft fyrir jólin.

Árni frá Múla fékk gesti og varð uppiskroppa með vínföng. Hann sendi vísu á miða til Ingólfs læknis:

Sýndu af þér rausn og rögg

svo raun og kvíði sjatni.

Sendu okkur litla lögg

af lífsins tæra vatni.

Ingólfur veitti honum úrlausn sinna mála og fylgdi vísa með:

Hér er dropi af lífsins lind

sem laugar, þvær og baðar.

Þótt þú drýgir synd og synd

sér þess hvergi staðar.

bæði' í svefni og vöku.¶Ekki finnst mér erfið þraut¶að yrkja góða stöku.¶¶¶Hörður Birgir Hjartarson sendir honum kveðju:¶Anda bæði inn og út ,¶auðvelt, þó er skrítið;¶barði saman bögubút¶bara fyrir lítið.