Friðleifur Björnsson

Friðleifur Björnsson fæddist 10. maí 1940 á Siglufirði. Hann lést á Hrafnistu Boðaþingi 9. janúar 2025.

Foreldrar Friðleifs voru Kristín Stefanía Friðleifsdóttir, f. 22. ágúst 1918, d. 10. júní 1995, og Björn Guðmundur Snæbjörnsson, f. 12. okt. 1912, d. 4. apríl 1967. Systkini Friðleifs eru Guðný Sigurlín Ásberg Björnsdóttir, f. 24. des. 1942, og Eyjólfur Ásberg Björnsson, f. 12. ágúst 1947, d. 1. nóv. 1967.

Friðleifur giftist 26.12. 1960 Elvu Regínu Guðbrandsdóttur frá Siglufirði, f. 30. júlí 1941, d. 13. okt. 2020. Foreldrar hennar voru Guðbrandur Þórður Sigurbjörnsson, f. 18.3. 1916, d. 9.6. 2001, og Hulda Regína Jónsdóttir, f. 29.6. 1916, d. 20.2. 2009.

Friðleifur og Elva eignuðust tvö börn: 1) Gunnar Þór Friðleifsson f. 10.6. 1962. Hans kona er Sigríður Inga Guðmundsdóttir, f. 20.7. 1966. Þeirra dóttir er Katrín Elva Gunnarsdóttir, f. 5.12. 1995, og sonur Karl Friðleifur Gunnarsson, f. 6.7. 2001. 2) Ómar Friðleifsson, f. 19.3. 1970, d. 13.10. 2018. Ómar eignaðist soninn Oliver Ómarsson, f. 23.8. 1990, með Signýju Mörtu Böðvarsdóttur, f. 29.7. 1970. Börn Olivers eru Mikael Freyr Oliversson, f. 15.3. 2018, og Erik Þór Oliversson, f. 15.9. 2020. Ómar kvæntist Sigríði Ingólfsdóttur, f. 29.1. 1973 og eignuðust þau Inga Þór Ómarsson, f. 18.11. 1997. Eftirlifandi eiginkona Ómars er Svala Lind Ægisdóttir, f. 27.10. 1970.

Friðleifur Björnsson ólst upp á Siglufirði. Hann var í barnaskóla Siglufjarðar og stundaði nám við Iðnskóla Siglufjarðar en flutti svo suður og hóf nám við Iðnskólann í Reykjavík. Lærði hann rafvirkjun hjá Guðna Helgasyni og lauk sveinsprófi í þeirri iðngrein 1964. Friðleifur starfaði hjá Varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli í rúm 50 ár og hlaut margar viðurkenningar fyrir vel unnin störf. Árið 1975 öðlaðist hann meistararéttindi í rafvirkjun. Friðleifur sat í trúnaðarráði Félags íslenskra rafvirkja á árunum 1969-86

Útför Friðleifs fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi í dag, 22. janúar 2025, klukkan 15.

Þá er komið að því að kveðja, elsku pabbi minn, eitthvað sem engan langar að gera, en lífsvegur okkar endar víst alltaf á sama stað. Ég er þakklátur fyrir allan þann tíma og frábæru stundirnar sem við áttum saman.

Pabbi var alltaf til í að eyða tíma með mér. Fyrsta minningin mín með honum var þegar hann leyfði mér að koma með sér í vinnuna á prufusýningu í Þjóðleikhúsinu forðum, þar sem ég fékk að taka í skottið á ljóninu í galdrakarlinum í Oz. Í fyrstu áttum við ekki bíl svo pabbi fór með mig í göngutúra út um allan bæ, þ.e.a.s. hann labbaði en ég hljóp því hann labbaði alltaf svo hratt. Þá fórum við einnig oft í sund saman, enda bjuggum við við hliðina á sundlauginni í Laugardal á uppvaxtarárum mínum. Pabbi hafði einnig mjög gaman af íþróttum, en hann kenndi mér að hjóla og kom á alla íþróttaviðburði sem ég tók þátt í. Þá fórum við einnig í fjölmargar veiðiferðir sem ég minnist með hlýhug.

Pabbi sagðir mér frá því að sem unglingur hefði hann haft gaman af útiveru og hlaupið reglulega upp á fjöll á Siglufirði, þar sem hann ólst upp, og reið hestum án hnakks. Pabbi hafði mjög gaman af bílum enda ætlaði hann að verða bifvélavirki ungur að árum. En bílar voru ekki hans eina áhugamál því að tónlist, kvikmyndir, ljósmyndun og ferðalög áttu einnig hug hans og hjarta. Ég man þegar við fjölskyldan fórum í fyrsta sinn til útlanda, til Spánar, hvað hann skemmti sér vel. Sú ferð varð upphafið að ótalmörgum ferðum hjá honum og mömmu, sem ferðuðust út um allan heim, með skemmtiferðaskipum og Siglfirðingahópunum.

Ég minnist pabba sem glaðláts og fjörugs manns sem sá alltaf ástæðu til að brosa. Ég er þakklátur fyrir alla bíltúrana sem við tókum saman í gegnum árin, þar sem við grínuðumst og hlógum mikið saman. Þá er ég sérstaklega þakklátur fyrir að hafa náð að fara með honum í síðasta bíltúrinn rétt fyrir jól.

Ég elska þig pabbi og ég mun minnast þín með hlýhug að eilífu, hvíldu í friði, elsku pabbi minn.

Þinn sonur,

Gunnar Þór Friðleifsson.

Mikið var ég heppin, elsku Dúddi, að fá að eiga þig sem tengdaföður. Þegar ég hitti ykkur Elvu fyrst varstu hugsandi og alvörugefinn og vildir nú kanna hvaðan stúlkan kæmi. Þegar ég sagði að ég ætti ættir að rekja til Siglufjarðar birti nú heldur yfir þér. Þá kom hinn sanni Dúddi í ljós. Alltaf glaður og kátur. Átti bros handa öllum.

Við Ómar vorum svo mikið hjá ykkur og ófáar ferðir fórum við í sumarbústað. Þú varst maður ferða og fjörs, glaums og gleði. Við sátum tímunum saman og spjölluðum um allt milli himins og jarðar. Það gat þyngst tónninn ef maður tók pólitísk feilspor í umræðunni, en því var svo umsvifalaust snúið upp í grín og glens.

Þú varst einstakur tengdafaðir elsku Dúddi og dásamlegur afi. Minningin um þig skælbrosandi með hlýju og gleði í augum mun alltaf lifa í hjarta mínu.

Sigríður Ingólfsdóttir.

Við kveðjum hann Dúdda afa okkar með trega en minnumst með hlýhug. Dúddi afi, eins og við kölluðum hann alltaf, var mikill brandarakarl sem fannst fátt annað skemmtilegra en að fá fólk til að hlæja og hafa gaman af lífinu. Hann afi var mikill gleðigjafi og það er ómögulegt að minnast hans öðruvísi en með bros á vör, því hann var alltaf í góðu skapi og síbrosandi. Dúddi afi var hnyttinn og skemmtilegur maður. Hann hélt alltaf uppi gleðinni og var duglegur að minna okkur systkinin á að lífið væri ekki eins alvarlegt og við vildum stundum meina. Afi var nefnilega gæddur þeim dásamlega eiginleika að vera alltaf jákvæður og duglegur að finna það góða í öllum kringumstæðum.

Við systkinin eigum margar skemmtilegar og hlýjar minningar um hann Dúdda afa okkar. Sem börn fórum við oft í pössun til Dúdda afa og Elvu ömmu. Það sem stendur upp úr frá þeim heimsóknum var þegar afi fór í svokallaðan Kung Fu-leik með okkur systkinum inni í stofu, þar sem við þóttumst vera ninjur í svaðilför. Afi var líka mjög örlátur maður og lét flest ef ekki allt eftir okkur. Hann var t.d. alltaf til í að labba með okkur út í búð að kaupa ís sama hvernig veðraði. Þá sátum við einnig oft með honum við eldhúsborðið og gerðum krossgátur og hlustuðum á Útvarp Sögu.

Hann afi var vinmargur og líkaði öllum vel við hann. Afi lifði viðburðaríku lífi. Hann sá mikið af heiminum og upplifði margt áhugavert á ævi sinni. Það var alltaf eitthvað skemmtilegt að gerast í kringum hann afa. Dúddi afi var mjög heppinn maður enda fékk hann að lifa innihaldsríku, löngu og skemmtilegu lífi.

Það er vissulega sárt að sakna en við vitum að Dúddi afi mun alltaf vera með okkur í anda. Minning hans lifir áfram í hjörtum okkar og erum við viss um að dag einn munum við öll hittast aftur á ný. Þangað til trúum við því að hann sé á betri stað með henni Elvu ömmu og Ómari frænda.

Þar til við hittumst aftur á ný, elsku Dúddi afi, bless í bili.

Ástarkveðjur frá barnabörnum þínum,

Katrín Elva og
Karl Friðleifur.

Minningar mínar um Friðleif Björnsson eða afa Dúdda eins og hann var iðulega kallaður eru ótal margar, enda var heimili hans og ömmu Elvu í Fellsmúla 6 nánast mitt annað heimili á uppvaxtarárum mínum. Hafandi átt unga foreldra var mikill stuðningur í afa Dúdda og ömmu Elvu fyrir ungan dreng og þykir mér mjög vænt um allan þann tíma sem ég varði með þeim. Eins og gengur og gerist fá börn oftar en ekki aðeins meira frelsi hjá öfum sínum og ömmum, engin breyting var þar á í Fellsmúlanum þar sem ég át meira sælgæti en góðu hófi gegndi, horfði á óhóflegt magn af teikniefni á Cartoon Network og jafnvel kvikmyndir sem voru bannaðar innan tólf ára fram eftir kvöldi. Þá man ég vel eftir því þegar afi Dúddi fór með mig í göngutúra í Kolaportið að kaupa harðfisk og sagði mér skemmtilegar sögur af bandaríska hernum frá vinnu sinni á Keflavíkurflugvelli. Afi var afar glaðlyndur maður sem þreyttist seint á því að segja sögur og brandara, ein eftirminnilegasta sagan sem var í miklu uppáhaldi hjá honum var þegar ég hljóp í æsingi með höfuðið á bakarofninn í Fellsmúla og fékk stóra kúlu í kjölfarið.

Afi var ávallt mjög barngóður og maður sá birta til á andliti hans þegar ég kom í heimsókn til hans á hjúkrunarheimilið með strákana mína. Það leið auðvitað ekki langur tími þar til hann var búinn að bjóða þeim upp á súkkulaðimola sem þeir tóku feginshendi á móti. Hægt væri að segja ótal fleiri sögur af honum afa Dúdda en það sem stendur þó upp úr er sú umhyggja sem mér var sýnd bæði af honum og ömmu sem varði alla tíð. Það varð svo mikið áfall fyrir fjölskylduna þegar faðir minn Ómar lést fyrir aldur fram árið 2018 og amma Elva lést tveimur árum síðar. Afi bar sig þó nokkuð vel miðað við þau áföll sem höfðu dunið á honum og átti þrátt fyrir allt góðar samverustundir með fjölskyldu sinni síðustu ár sín.

Afi Dúddi, þín verður sárt saknað, mig grunar þó að nú sért þú kominn á betri stað í félagsskap Elvu og Ómars, minning ykkar allra mun lifa hjá okkur um ókomna tíð.

Oliver Ómarsson.