Sigríður Jónsdóttir fæddist 16. maí 1952 í Neskaupstað. Hún lést á líknardeild Landspítalans 7. janúar 2025.

Foreldrar hennar voru Ólafía Gísladóttir, f. 23. nóvember 1920, d. 8. janúar 1975, og Jón Páll Pétursson, f. 1. september 1921, d. 7. júlí 2009. Systkini hennar eru Jón Viðar, Steinunn og Þórunn.

Sigríður giftist 22. ágúst 1976 Bjarna Agnari Agnarssyni lækni, f. 5. ágúst 1952. Börn þeirra eru: 1) Agnar, f. 21. maí 1978, maki Brynja Ármannsdóttir. Dætur þeirra eru Íris og Bríet Aðalbjörg. 2) Ólöf, f. 28. ágúst 1982, maki Helgi Már Þorsteinsson. Börn þeirra eru Ari, Edda og Bjarni. 3) Kjartan Jón, f. 2. febrúar 1991, maki Svandís Gunnarsdóttir. Þeirra dætur eru Rósa og Iðunn.

Sigríður ólst upp á Ísafirði en lauk námi frá Menntaskólanum í Hamrahlíð 1972 og prófi í lífeindafræði frá Tækniskóla Íslands 1977. Hún vann fyrst á Landakotsspítala, síðan Borgarspítala og loks Landspítala þar til hún lét af störfum vegna aldurs fyrir tveimur árum. Hún bjó í Boston í Bandaríkjunum árin 1983-1988. Hún var um tíma bæði í stjórn og fræðslunefnd Meinatæknafélags Íslands.

Útför Sigríðar fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, 22. janúar 2025, klukkan 13.00.

Systir mín elskuleg, Sigríður Jónsdóttir, er látin eftir snörp veikindi. Hún var „litla systir mín“, sjö árum yngri en ég og samskiptin drógu dám af því. „Stóri bróðir“ veitti ráð og stuðning þegar eftir var kallað, en það dró í sundur þegar ég fór 16 ára að heiman frá Ísafirði, í menntaskóla og svo alfarinn, tvítugur háskólanemi. Sigríður flutti svo til Reykjavíkur 17 ára til náms við Menntaskólann í Hamrahlíð.

Vorið 1972 útskrifaðist Sigríður sem stúdent og ég tannlæknir í sama mánuði. Við héldum sameiginlega útskriftarveislu og buðum stórfjölskyldunni. Tveimur vikum síðar var ég farinn til Englands til framhaldsnáms og var þar í fjögur ár. Á þessum árum er Sigríður í sínu háskólanámi, giftir sig 1976 og stofnar fjölskyldu. Við höfum alla tíð haft tíð og góð samskipti og stuðlað að því að okkar afkomendur umgengust og þekktust.

Hvernig lýsir maður elskulegri systur og sér hana í gegnum tilfinningaumrótið? Hún var góður námsmaður, bókaormur og mjög fær að teikna. Hún var örvhent og lenti lítilsháttar í misskilningsgóðum kennurum sem fannst nauðsynlegt að leiðrétta þessa villu. Hún átti stóran og þéttan vinkvennahóp enda létt í lund með góða kímni og á unglingsárunum fóru þær mikið saman í útilegur og ýmis skátastörf. Það þótti eðlilegt að unglingar ynnu í sínum skólafríum. Sigríður var engin undantekning. Hún vann í mörg sumur í frystihúsi og fljót að vinna sig upp í trúnaðarstöður, síðast við eftirlit.

Á háskólaárunum hitti Sigríður mannsefni sitt, Bjarna A. Agnarsson, og stofnaði heimili. Þau voru einkar samrýnd hjón, í leik og starfi, og skópu börnum sínum traust og fallegt heimili og uppeldi grundvallað á gróinni íslenskri menningu. Þau sóttu reglulega klassíska tónleika og leikhús og fóru fjölmargar „menningarferðir“ til útlanda. Þau fóru saman, ásamt traustum vinum, til ótal landa; stórs hluta Suður-Ameríku, Afríku, Ástralíu, Japans og fleiri landa. Bjarni var við framhaldsnám í sínu læknanámi í Boston í fimm ár og flutti þangað með sína fjölskyldu. Þar var oft þröngt um fjárhaginn, launin lág fyrir lækni í námsstöðu og ekki möguleiki fyrir Sigríði að vinna úti frá ungbörnum. Hún greip þá til þess ráðs að prjóna lopapeysur og selja, svo innan skamms voru allar mæður í nágrenninu, sem áttu börn á leikvellinum, komnar í íslenskar lopapeysur.

Upp úr 2000 ákváðu þau hjón að byggja sumarhús í Grímsnesi. Sú framkvæmd, hönnun og útfærsla var Sigríði mikið áhugaefni og hún lagði mikið af mörkum til að það yrði sem vistlegast. Þar hafa þau hjón og fjölskylda átt dýrmætar samverustundir. Heimili Sigríðar og Bjarna hefur verið á Tjarnargötu 22 í Reykjavík, æskuheimili Bjarna og systra hans. Þangað fluttu þau eftir lát foreldra Bjarna og tóku yfir þetta rótgróna menningarheimili og friðaða hús. Því fylgdi mikil ábyrgð og vinna.

Það er okkur öllum mikill missir að ástkærri systur og mágkonu, sem kveður alltof fljótt. Mestur er þó missirinn hjá Bjarna, börnum þeirra og fjölskyldum.

Megi góður Guð blessa þau um alla framtíð.

Jón Viðar Arnórsson
og Sigrún Briem.

Sigríður systir mín er dáin og farin. Ég get varla hugsað til þess að þessi litla systir, sem ég bað ljósmóðurina um að fá vegna þess að ég var orðin leið á að eiga bara eldri bróður, sé látin. 16. maí 1952 fæðist Sigríður sem var með svo mikið svart hár að mér fannst ég vera að horfa á krumma. En hún fékk svo mikla athygli að mér varð ekki um sel, varð svolítið afbrýðisöm og nennti ekki að hafa hana í eftirdragi alla daga. Svo fæðist Þórunn sem verður til þess að athygli okkar beggja beinist að henni og ég tek Sigríði í sátt. Þegar við urðum eldri, þá urðum við systur mjög nánar og spjölluðum saman oft í viku. Þegar Sigríður flutti suður og byrjaði í MH þá bjó hún hjá mér í einn vetur á Langholtsveginum og passaði hún Kalla minn oft. Svo kynnist hún Bjarna og eignast sín börn og við byrjum að lifa okkar eigin lífi en þó skilur ekki leiðir, við héldum ávallt miklu sambandi.

Ég man ekki eftir Sigríði öðruvísi en glaðri og man ekki til þess að við höfum nokkurn tímann rifist. Hún var jafnlynd og þægileg í umgengni. Við gátum talað í símann tímunum saman um daginn og veginn og börnin og pólitík. Það var gott að leita til hennar og hún kom alltaf með fleiri hliðar á umræðuefnunum. Og það sem mér þótti vænt um hvað hún talaði fallega til mín.

Við áttum góðar stundir með fjölskyldum okkar og hittumst öll saman reglulega síðustu þrjátíu ár eða síðan þau hjónin komu frá Bandaríkjunum. Ég á eftir að sakna hennar mjög mikið og það verður erfitt að geta ekki hringt í hana og spjallað. Elsku Bjarni og börn: Guð styrki ykkur í sorg ykkar – hennar verður sárt saknað.

Steinunn Karólína
Arnórsdóttir.

Elsku Sigríður hefur kvatt að sinni og er þar höggvið stórt skarð í okkar nánu fjölskyldu. Það má segja að uppvaxtarárin okkar á Ísafirði og sú samheldni sem við fjögur þróuðum með okkur þar hafi haldist, eins og þráður sem aldrei slitnaði á milli okkar yfir viðburðaríkt æviskeið. Hún var næstyngst af okkur fjórum, ég yngst, en við höfum verið samheldin systkin alla tíð.

Sigríður systir var einstök manneskja, hún hafði sérstakt lag á að lyfta fólkinu í kringum sig upp með hverju samtali, hverri dýrmætri stund. Alltaf leið okkur betur eftir samveru með henni og hún gaf það alltaf skýrt til kynna að hún mæti mikils á móti að eiga með okkur stundir. Við höfum ekki aðeins haldið í náið samband okkar systkina heldur höfum við getað tryggt í fleiri áratugi að afkvæmi okkar ræktuðu með sér náin sambönd, enda höfum við systkinin getað hist reglulega með afkvæmin okkar í þrjátíu ár núna án þess að hafa misst úr eitt einasta ár. Sigríður lék þar stórt hlutverk, hún hafði jafnan mikinn áhuga á frændfólki sínu og gaf sig að hverri frænku, hverjum frænda, hverju barni og barnabarni okkar hinna svo að hún skilur eftir sig ríkulegt safn minninga hjá afkvæmum okkar allra. Þau þekktu öll Siggu frænku vel og munu sakna hennar.

Þegar ég hugsa til Sigríðar systur er Bjarni jafnan henni við hlið. Þau voru svo góð saman, tóku svo vel á móti okkur og það var gott að vita að við gátum leitað til þeirra og komið að opnum dyrum á Tjarnargötunni, hvert sem tilefnið væri. Við kunnum þeim bestu þakkir fyrir allar frábæru stundirnar í gegnum tíðina. Þegar ég hugsa um Sigríði systur mun ég hugsa til hennar heima hjá sér, hlæjandi og kát, við systur að spjalla um lífið og tilveruna. Það sem við vorum heppin að fá að eiga þetta líf með henni.

Elsku Bjarni, Agnar, Ólöf, Kjartan og fjölskyldur, við vottum ykkur innilegustu samúð. Megi sumarlandið taka á móti Sigríði okkar og vefja hana eilífri hlýju. Minning hennar lifir.

Þórunn systir,
Ragnar og börn.

Það var ekki liðin nema vika af nýja árinu þegar við systur fengum þá sorglegu frétt að okkar elskulega mágkona, Sigríður Jónsdóttir, væri fallin frá eftir erfið veikindi. Hún veiktist skömmu eftir að þau Bjarni komu heim frá ferð til Galapagoseyja snemma á síðasta ári. Sigga og Bjarni, bróðir okkar, hittust á rússagildi í Háskóla Íslands fyrir meira en fimmtíu árum. Það var þeirra gæfa.

Foreldrar okkar störfuðu erlendis á þeim árum og við systkinin bjuggum þá til skiptis, stundum ein og stundum tvö, á efri hæð heimilis okkar fjölskyldunnar í Tjarnargötu, en neðri hæðin var leigð út. Þetta voru góð ár og sambúðin með ágætum. Agnar, frumburður Bjarna og Siggu, fæddist á þessum tíma og Áslaug bjó þá í Tjarnargötunni með Ólöfu, dóttur sinni, sem var rúmu ári eldri. Öll vorum við systkinin svo í námi erlendis um árabil en leiðir okkar lágu saman á jólum og í sumarfríum. Sigga og Bjarni dvöldu í Boston í nokkur ár meðan Bjarni var að ljúka sérnámi sínu í læknisfræði og gaman var að heimsækja þau þar sem þau bjuggu í Arlington. Eftir að við vorum öll sest að heima á Íslandi á ný tóku við skemmtileg heimboð hvers til annars, meðal annars til að börnin okkar gætu leikið sér saman, og það var ekki síst Siggu að þakka hversu ánægjulegar þessar heimsóknir voru. Sigga var einstaklega glaðleg, hlý og barngóð og var ávallt áhugasöm um hagi unga fólksins í fjölskyldunni eins og reyndar allrar fjölskyldunnar. Minnisstæðar eru ferðir okkar systkina og Siggu til Rússlands, fyrst til Pétursborgar 2002 og svo til Moskvu haustið 2019 þar sem hápunktur ferðarinnar var ferð í Bolshoj-leikhúsið á ballettinn Svanavatnið.

Sigga var lífeindafræðingur og starfaði fyrst á Landakoti og svo á Landspítalanum. Þau hjón voru ekki einungis bæði starfandi á sviði heilsuvísinda heldur deildu þau miklum áhuga á tónlist, menningu og ferðalögum á fjarlægar slóðir. Sigga og Bjarni voru með eindæmum samrýnd alla tíð.

Í veikindum sínum bjó Sigga yfir einstaklega miklum styrk. Við heyrðum hana aldrei kvarta og þegar við heimsóttum hana á spítalann vildi hún frekar frétta af okkar högum en að tala um eigin veikindi. Bjarni var vakinn og sofinn yfir líðan hennar og á þeim erfiðu tímum sem nú ganga í hönd getur hann huggað sig við það að undir það síðasta voru þau nánast stöðugt saman eins og hafði einkennt alla þeirra sambúð. Hugur okkar er hjá Bjarna, börnum þeirra Agnari, Ólöfu og Kjartani og fjölskyldum þeirra. Við sendum þeim öllum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Anna og Áslaug.

Hönd mína rétti ég þér

og þú réttir mér mína

Svo leiddumst við ung

út á ljósan veginn –

leiddumst og heyrðum bæði

hvernig blóð okkar söng og söng

í sífellu

sömu orðin: Þessum höndum

er ekki skapað að skilja

(Hannes Pétursson)

Frá því að við Þórunn kynntumst Siggu og Bjarna var augljóst að þau voru eitt. Ef annað var nefnt, þá var hitt nefnt í sömu andrá. Ljóðið Samfylgd gæti hafa komið frá hjarta Bjarna. Samband þeirra var einstakt og fallegt alla tíð en nú skilur leiðir.

Tilvera okkar hefur verið samofin í 45 ár, frá Reykjavík til Bolungarvíkur, til Boston og aftur heim. Ef við vorum ekki á sama stað, þá í næsta bæ. Starfsþjálfun og framhaldsnám togaði okkur áfram. Sigga og Þórunn ólu börnin og nærðu þau á lífi og sál, ráku heimilin og studdu börnin sem oft léku sér saman. Þegar aðstæður leyfðu hittumst við fjögur og áttum notalegar stundir. Sigga var ævinlega íhugul, létt og skemmtileg. Allt sem hún bar á borð var einstaklega vel tilreitt og gilti einu hvort það var kvöld- eða morgunverður.

Sigga var kraftmikil fagmanneskja á sínu sviði, öflug og natin við allt sem hún tók sér fyrir hendur. Hún hlúði vel að fjölskyldunni og glæsilega ættaróðalinu þeirra á Tjarnargötu og sömuleiðis í sumarbústaðnum, þar sem hún undi sér best. Stórfjölskyldan, lestur, tónlist og ferðalög voru þeirra sameiginlegu áhugamál. Sigga og Bjarni náðu hálfri farsælli öld saman, sem ekki er langur tími þegar litið er um öxl. Bjarni horfir nú í hyldýpi sorgarinnar, en þar í skín hamingjan skært, þegar grannt er skoðað. Minningarnar um Siggu geymum við í hjörtum okkar og biðjum þess að góður Guð styrki Bjarna og fjölskylduna alla.

Þórunn Bára og Pálmi.