Af víni, hlíð og timburmönnum

Sigurður Albertsson skurðlæknir á Akureyri yrkir gamanbrag með vísun í Gunnar á Hlíðarenda, hvort Álfbekkingar muni ekki snúa aftur þangað er þeir líti við og sjái þá fegurð sem þeir eru að yfirgefa:

Álfabakki er bugaður.

Býr þar varla kjaptur.

Einn þó stendur enn við dur

sem eigi finnst hann glaptur

og svikinn höfuðborgarbur,

brynju og atgeir taptur.

Starir lengi. Stendur kjur.

Stekkur hátt. Vel skaptur.

Lítur upp. Svo einlægur

umlar gamall raptur:

Fögur er hlíðin, Hallgerður,

ég held ég snúi aptur.

Pétur Stefánsson var kampakátur um helgina:

Ekki bragða ég áfengt vín

þótt allir séu í helgarfríi.

Uni heima elskan mín

á ímyndunarfylleríi.

Friðrik Steingrímsson sendi honum kveðju:

Pétur minn þér heilsan háir

höfði muntu drúpa senn,

ég ætla' á morgun að þú fáir

ímyndaða timburmenn.

Þetta hefur þó varla verið ímyndun hjá Einari H. Kvaran:

Eg er maður lystarlaus

líka nokkuð þunnur,

timburmenn minn hamra haus

hart sem beykir tunnur.

Ekki var bjartsýnin meiri hjá Kristjáni Fjallaskáldi:

Hvað er líf manna? Háski, böl,

höfuðverkur og iðrakvöl,

tannpín' og tóbaksleysi.

Gatskrekkur, teppa og timburmenn,

takstingur, vífni og fleira enn.

Fátt trú' ég rönd við reisi.

Hólmfríður Bjartmarsdóttir lætur sér hins vegar ekkert fyrir brjósti brenna og yrkir í hríðinni:

Tilveran er fjári fín

í flottu hríðarkófi

því undir kodda á ég vín

auðvitað í hófi

Nú gleðst ég yfir góðum hag

og gleyma striti og sorgum.

Augafull í allan dag

og örugglega á morgun.þá halar inn fé¶hreppsnefndarfólk á þingi.¶Að síðustu veltir Hallmundur Guðmundsson öldrun fyrir sér: ¶Hjá mér núna ellin er¶- öll á sömu bókina.¶Eftir sundið áðan hér¶- öfuga fór í brókina.¶Allar kveðjur og ábendingar vel þegnar, ekki síst í bundnu máli.