Jón Elías Þráinsson fæddist á fæðingardeild Landspítalans í Reykjavík 27. nóvember 1969. Hann lést á bráðamóttöku LSH í Reykjavík 5. janúar 2025.

Jón Elías var sonur hjónanna Þráins Hallgrímssonar, f. 7.2. 1948, frá Siglufirði og Þórunnar Karitasar Þorsteinsdóttur, f. 4.1. 1952, Kópavogi.

Systkini Jóns Elíasar eru: Ólafur, f. 20.9. 1972, kona hans er Svandís Erna Jónsdóttir, f. 1977, börn þeirra eru Arnór Tumi, Elvar Kári og Hrafnhildur Brynja; Karitas, f. 23.12. 1973, hún á þrjú börn, sambýlismaður Guðmundur Gunnlaugsson frá Ísafirði. Börn hennar eru: a) Valdís Björk Valtýsdóttir, sambýlismaður Sindri Sigurjónsson. Sonur þeirra er Viktor Steinn. b) Brynjar Már Sigurjónsson. c) Karitas Dís Sigurjónsdóttir.

Sambýliskona Jóns Elíasar og barnsmóðir er Helga Björk Snorradóttir, f. 1973, þau slitu samvistum. Með Helgu átti hann synina Márus Mána, f. 11.10. 2000, og Ívan Rökkva, f. 8.1. 2005.

Unnusta Jóns Elíasar var Guðrún Ágústa Guðmundsdóttir, f. 1966.

Jón Elías hóf skólagöngu sína í Barnaskólanum á Ísafirði en síðan í Kársnesskóla og Þinghólsskóla í Kópavogi og útskrifaðist síðan sem stúdent frá Menntaskólanum í Kópavogi 1989. Hann sérhæfði sig í Microsoft-lausnum og starfaði í framhaldinu sem kerfisstjóri þar sem hann fór með umsjón og hönnun á tölvukerfum hjá fjölda fyrirtækja og stofnana. Þar fann hann sig vel með breiðan bakgrunn úr flestum gerðum tölvukerfa.

Meðal þeirra fyrirtækja og stofnana sem hann starfaði hjá voru Háskóli Íslands, Skyggnir, Glitnir, Íslandsbanki, Sjóvá, Landsnet og síðustu árin hjá Húsnæðis- og mannvirkjastofnun.

Áhugi Jóns Elíasar á tölvum kom fljótt í ljós er hann byrjaði ungur að vinna sér inn peninga til að kaupa sér tölvu, fyrst sem blaðsöludrengur í Reykjavík og síðar sem starfsmaður hjá Ásgeiri í Pylsuvagninum í Austurstræti aðeins 12 ára að aldri. Hann starfaði í veitingahúsinu Aski við Suðurlandsbraut í nokkur ár og gekk þar í öll störf.

Útförin fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 22. janúar 2025, kl. 13.00.

Engum er hollt að þurfa að jarða barnið sitt. Fjölskyldan okkar hefur nú fengið að reyna það. Sorg dauðans og síðustu augnablik barns fylgja okkur allt til enda. Nonni sagði okkur oft að hann yrði ekki gamall. Við tókum það ekki alvarlega, svo fullur af lífsorku og krafti sem hann var.

Hann var í upphafi svo agnarsmár. Augnablikið er ég sá hann fyrst líður ekki úr minni. Þarna lá hann umkomulaus í hitakassanum. Ég hafði aldrei séð minna barn. Vikur liðu þar til við fengum að halda á honum. „Engar áhyggjur þótt hann sé smár,“ sagði vinkona við hlið mér, „sjáðu hvað drottinn hefur gefið ykkur vel skapað barn.“

Smæðin fylgdi Nonna fyrstu árin. Strítt á því hvað hann var lítill. „Litli-Jón, hvar er Hrói,“ söng í eyrum. Við kenndum honum að svara fyrir sig. „Hrói er úti í skógi,“ svaraði hann og málið var dautt.

Nonni reyndist dugnaðardrengur. Við dáðumst að honum. Hann var sjálfstæður og úrræðagóður. Blaðasölubarn sem í DV-viðtali sagðist vilja verða eins og pabbi, og pabbinn varð montinn. 12 ára fékk hann vinnu í pylsuvagni Ásgeirs í Austurstræti. Hann var duglegur að bjarga sér. Vann á Aski þar sem hann lærði að kokka. Hann var vandvirkur og áhugasamur.

Tölvur voru áhugamálið og fyrstu launin fjármögnuðu fyrstu tölvuna. Hann forritaði tölvuleik barn að aldri. Tölvur voru síðan ekki bara áhugamál heldur starfsvettvangur alla hans ævi. Þar var hann á heimavelli. Þeir sem best þekkja til segja að hann hafi náð einstæðum árangri í kerfishönnun og kerfisstjórnum. Hann vann hjá stórum fyrirtækjum og stofnunum þar sem hann stjórnaði uppbyggingu tölvumála. Alltaf buðust honum ný störf og þurfti sjaldnast að sækja um vinnu.

Mest nutum við lífsins með Nonna í ferðum um Evrópu þar sem krakkarnir kynntust menningu og tungumálum ung að aldri. Við minnumst óborganlegra ferða innanlands við fjallgöngur og ógleymanlegrar ferðar um hálendi Austurlands við hreindýraveiðar í ævintýralegu umhverfi austfirsku fjallanna.

Allt þetta og margt fleira kemur í hugann þegar við kveðjum Nonna. Ekki má gleyma að hann var vinsæll listakokkur fjölskyldunnar og dekraði við matinn á grillinu.

En Nonni átti sína erfiðu daga. Erfiður skilnaður skildi hann eftir einangraðan og vonsvikinn, hann kunni ekki að takast á við þá sorg. Hann elskaði drengina sína en gleðin hafði vikið frá honum um stund. Góðir vinir og systkini reyndust honum þá vel.

En öll él birtir upp um síðir. Síðsumars lék lífið við hann, allt var bjart fram undan. Hann hafði fundið ástina, traustan sálufélaga og trú á lífið. Hann vissi ekki að þetta voru síðustu sumardagar hans. Nonni átti stóran hóp góðra vina sem nú sakna hans. Það gladdi okkur að við fengum að faðma hann nokkrum dögum fyrir andlátið. Þá vissum við ekki að það var kveðjustund.

Við munum ætíð sakna Nonna. Gráta örlög hans en gleðjast yfir því fallega í lífi hans, gleðinni og ástinni á lífinu. Við geymum í huga okkar minninguna um góðan dreng sem kvaddi allt of snemma. Hvíldu í friði, elsku Nonni.

Þráinn Hallgrímsson
og Þórunn Karitas
Þorsteinsdóttir.

Elsku bróðir minn, Nonni, er fallinn frá í blóma lífsins. Nonni var elstur okkar systkina. Hann var sterkur karakter, hugmyndaríkur og uppátektasamur og það var ekki allra að fylgja honum í öllu sem hann tók sér fyrir hendur.

Það sem fangaði áhuga hans af alvöru tók hug hans allan. Sterkasta birtingarmynd þess var hvað honum gekk vel í vinnu. Það vita þeir sem þekktu Nonna.

Þegar ég hugsa til bestu stunda okkar systkina þá er auðvelt að sjá fyrir sér Nonna upp á sitt besta, skælbrosandi, hlæjandi og ánægðan með lífið. Margar af okkar bestu stundum voru þegar við vorum umvafin fjölskyldu og vinum. Börnin okkar eru á svipuðum aldri svo umgangur var mikill á heimilum okkar þegar við vorum að stíga fyrstu skrefin inn í fullorðinsárin. Nonni var líka með ákveðna fullkomnunaráráttu. Allt sem hann skipulagði og fékk að setja fingraför sín á var gert alveg upp á tíu. Þetta átti við um ferðir okkar um Ísland, skipulag, veðurspár og hvað átti að taka með fyrir hverja ferð. Öll smáatriði þurfti að skoða og lá hann yfir þeim og passaði að ekkert myndi klikka. Nonni var húmoristi. Hann gat búið til aðstæður hvar sem hann var sem vöktu mikla kátínu. Enn er hlegið í vinahittingum að vitleysunni sem Nonni gat búið til.

En þeir sem lifa vita að lífið er bæði gleði og sorg, allt í bland. Nonni fékk sinn skammt af áskorunum og tókst á við þær á sinn hátt. Nonni var stoltur af strákunum sínum tveimur. Ég sé marga góða eiginleika Nonna í Márusi og Ívani. Megi góður Guð umvefja þá og gefa þeim styrk.

Ég er þakklát Nonna fyrir að hafa átt hann sem bróður. Hann kenndi mér margt og ég er ríkari fyrir vikið. Hvíldu í friði, elsku Nonni.

Karitas Þráinsdóttir.

Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.

Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,

leiðir mig að vötnum þar sem ég má næðis njóta.

(Úr Davíðssálmi 23)

Ég vil minnast Nonna systursonar míns og góðs drengs sem féll frá í blóma lífsins. Jón Elías eða Nonni var elstur barna Þráins Hallgrímssonar og Þórunnar Karítasar Þorsteinsdóttur. Yngri systkini eru Ólafur og Karítas. Nonni fæddur '69, Óli '72 og Kara '73.

Þegar Kara systir hringdi í mig á mánudagsmorgun og færði mér fréttirnar um óvænt andlát Nonna þá þyrmdi yfir mig, hvernig getur þetta verið raunveruleiki, þetta hlýtur að vera vondur draumur?

Það er sérstakt hvernig hugurinn virkar. Þegar svo sorglegar fréttir berast manni þá fyllist hugurinn skjáskotum, fyllist af myndum og minningum sem legið hafa í dvala í vitundinni eins og þær hafi beðið eftir að fá að skjóta upp kollinum. Þannig hafa síðustu dagar verið; dagar skjáskota og endurminninga þar sem Nonni er í hringamiðju og tárin leynast á hvörmum. Mér þótti vænt um Nonna.

Minningar hrannast upp frá frumbernsku Nonna á Bræðraborgarstíg og frá Hverfisgötunni í Reykjavík, frá bernskuárum hans á Ísafirði þar sem ég bjó hjá þeim um tíma og úr Hófgerðinu á Kársnesinu í Kópavogi. Kara og Þráinn foreldrar Nonna keyptu íbúð í Hófgerðinu þegar þau fluttu í bæinn frá Ísafirði þegar Nonni var á ellefta ári. Í næsta húsi bjuggu foreldrar mínir, afi og amma Nonna, og því var mikill samgangur þar á milli. Nonni var elstur barnabarnanna, fæddur sama ár og Ari yngsti bróðir minn en ég var átta árum eldri. Nonni og Ari voru góðir félagar alla sína æsku og fram á fullorðinsár.

Nonni var alltaf fyrirferðarmikill, lét vita af sér en hann hafði þetta fallega bros sem maður gleymir aldrei og gefur manni aukið svigrúm í lífinu. Ég minnist því Nonna úr æsku sem lítils drengs með fallegt glaðvært bros.

Nonni var góður pabbi og strákarnir mínir minnast afmælisveislnanna í Básbryggju þegar Márus Máni eða Ívan Rökkvi áttu afmæli en þangað var alltaf gaman að koma. Eftir því sem strákarnir eltust minnkaði samgangur okkar á milli og heimsóknir urðu stopular. En árin skilja menn að þegar áhugamál eða lífið breytir manni og stundum tekur lífið stefnu sem erfitt er að díla við eða höndla.

Við Nonni völdum okkur starfssvið á sama vettvangi í upplýsingatækni og því hittumst við iðulega á ráðstefnum í Hörpu, Grand hóteli eða annars staðar og bárum saman bækur okkar eða ræddum hvað á daga okkar hefði drifið síðan við hittumst síðast.

Nonni kom ásamt Guðrúnu Ágústu unnustu sinni í skötuveislu hjá mér laugardaginn fyrir jól þar sem fjölskylda og vinir komu saman og gladdi það mig mjög. Sú stund verður síðasta minningin um Nonna í dýrmætum minningasjóði sem ég geymi um góðan dreng sem nú er farinn í faðm afa síns og ömmu sem mörkuðu þessi spor á undan honum.

Við vottum Márusi Mána, Ívani Rökkva, Köru, Þráni, Óla, Köru, Guðrúnu Ágústu og öðrum nánum aðstandendum innilega samúð.

Ómar, Signý, Sigrún Hanna, Sandra Dögg, Benjamín Davíð og
Adam Elí.

Í dag kveðjum við okkar góða samstarfsfélaga Jón Elías með sorg í hjarta. Hann sinnti sínum störfum af miklum áhuga og var fengur fyrir HMS að fá hann til liðs við sig með sína miklu þekkingu. Höggvið hefur verið stórt skarð í okkar teymi og sárt er að sjá á eftir góðum félaga falla frá í blóma lífsins.

Er sárasta sorg okkur mætir

og söknuður huga vorn grætir

þá líður sem leiftur úr skýjum

ljósgeisli af minningum hlýjum

(HJH)

Við sendum öllum ástvinum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd samstarfsfólks hjá HMS,

Perla Lund.

Fyrsta daginn í Menntaskólanum í Kópavogi hitti ég tvo vini, Nonna og Sverri, sem brostu glaðlega og urðu fljótlega mínir vinir. Segja má að Commodore 64-leikjatölvan hafi tengt okkur saman, á þessum tíma voru spilasalir þar sem þurfti að borga til að spila einn tölvuleik. Seinna smíðuðum við forrit til að búa til ný borð í leiknum Boulder Dash. Eftir bílpróf vorum við mikið að rúnta um og stundum þurftum við að gera saman við bílana okkar. Saman fórum við líka í skíðaferð á menntaskólaárunum. Einnig er minnisstæð sumarbústaðaferð á Snæfellsnesið með Nonna og Sverri og konum okkar. Seinna lærðum við saman stærðfræði. Síðar um ævina kom ýmislegt upp eins og gengur og áttum við þá mörg góð samtöl og þykir mér mjög vænt um þau. Nonni var góður greinandi og hafði betri á skilning á tilfinningum og mannlegri hegðun en ég.

Við vinirnir hittumst á tímabili oft í hádegismat og þar talaði Nonni langmest. Saman fórum við í skíðaferðir, gönguferðir. Nú eru 40 ár liðin síðan við hittumst fyrst. Takk fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman, þú varst alltaf brosmildur og glaðlegur frá þessum fyrsta fundi okkar í Menntaskólanum í Kópavogi.

Þinn vinur,

Bergur Ragnarsson.