Elsku Madeira og töfraraunsæið

Gaman er að koma á nýja staði, sem ég gerði nýlega þegar ég flaug með litlum fyrirvara með góðri vinkonu til Madeira. Þessi portúgalska eyja undan ströndum Afríku er unaðsreitur, mikil náttúrufegurð, allt gróið milli fjalls og fjöru, brattlendi víða, heimafólk elskulegt og húsin lágreist, allt svo notalegt. Og sólskinið kærkomið á þorranum sem og ylurinn. Kvöld eitt þegar ég var komin upp í ból ákvað ég að kíkja á þáttaröð sem ég hafði frétt að væri komin á Netflix-streymisveituna, Hundrað ára einsemd, byggð á skáldsögu kólumbíska rithöfundarins Gabriels García Márquez. Ég bar í brjósti blendnar tilfinningar, óttaðist það sem oft gerist þegar uppáhaldsbók fer á hvíta tjaldið: vonbrigði. En ótti minn var ástæðulaus, ég sökk strax á kaf í heim þess töfraraunsæis sem einmitt heillaði mig upp úr skónum forðum þegar ég las bókina í fyrsta sinn. Eflaust hefur hjálpað til með vel lukkaða þætti að meðal framleiðenda eru tveir synir Márquez og að myndin er tekin upp í Kólumbíu, leikararnir eru þarlendir og tala spænsku. Viðeigandi var á suðrænum slóðum að njóta þessarar veislu fyrir augun og að fylgjast með kynslóðum Búendía-fjölskyldunnar í Macondo, þar sem lögmál hins náttúrulega og yfirnáttúrulega fléttast gjarnan saman.