Af sviðum, rengi og súrum pung og magál

Ragnar Ingi Aðalsteinsson ritstjóri Stuðlabergs með meiru átti afmæli 15. janúar og vaknaði með vísu á vörunum.

Fátt er nú mér til meins

mun ekki sakna neins;

sæll og glaður,

sjálfmiðaður,

- áttatíu og eins.

Ekkert jafnast á við þorramatinn. Um það þráttar síst Jón Arnkelsson:

Ef þín lund er eitthvað þung

það efalaust bætir þitt geð

að setjast niður með súran pung

og sötra mjólkurglas með.

Ingólfur Ómar Ármannsson tekur undir það:

Nú er best að kýla kvið

kjamsa vel og lengi.

Hangikjöt og söltuð svið

súran pung og rengi.

Þá Hólmfríður Jónsdóttir:

Þorrann nú mannfólkið þreytir,

þó magálar vel séu feitir.

Lifrarpylsu, harðfisk

Læt ég nú á minn disk

og þeysist svo fram um sveitir.

Limra eftir Jón Jens Kristjánsson:

Þegar að Þórhildur Jóna

í þoku villtist með skóna

á Miðhúsastekk

í mógröf hún gekk

meðan hún var að prjóna.

Sólin náði að skína örlítið inn um stofugluggann hjá Pétri Stefánssyni – í fyrsta sinn á þessu ári:

Meðan frostið kyssir kinn

og klaki vefst um bólin,

gægist inn um gluggann minn

glaðleg vetrarsólin.

Að síðustu orti Haraldur Hjálmarsson á Kambi þegar hart var í ári:

Nú fer ég að lesa lög,

læra svik og hrekki,

því varla dugar höndin hög

og heiðarleikinn ekki.