Af klaka, þorra og hamborgurum

Ingólfur Ómar Ármannsson sendir þættinum hrollkalda vísu, enda óhætt að segja að nú sé vetrarlegt um að litast:

Veðrahrak og hríðarfár

hryðjum blakar þöndum.

Stirðna vakir, vötn og ár

vefjast klakaböndum.

„Það er vandlifað,“ skrifar Ólafur Stefánsson á Boðnarmjöð. „Þegar ég ætlaði að lesa Vísnahorn í málgagninu fékk ég Vísnahornið í allt öðru blaði. Auðvitað ágætir þættir báðir, en kallast þetta ekki upplýsingaóreiða á nútímamáli?“

Þótt forn sé ég fæ mér ei tóbakskorn,

en finn mér í blaðinu Vísnahorn,

En fjandakornið,

fæ þá Vísnahornið,

sem auðvitað reynist svo annað horn.

Í Skessuhorni er sum sé ljómandi „vísnahorn“ í umsjón Dagbjarts Dagbjartssonar. Ekki er úr vegi að láta fylgja vísu eftir hann:

Stakan er, ef marka má

margar vísur snjallar

afbragðs græja til að tjá

tilfinningar allar.

Það tjónkar lítið að kvarta yfir þorrakræsingum við Jón Jens Kristjánsson:

Bragðgóð sú vara er boðin þar

er best mættu sparar lasta

hinir sem nara við hörmungar

með hamborgara og pasta.

Hann tekur fram að nara merki að lifa nauðuglega. Þorgeir Magnússon orti eftir skötuveislu og þorrablót:

Ekkert saltað etið gat,

ekki kæst né heldur sýrt.

Undarlegt hve úldinn mat

oss er gert að kaupa dýrt.

Pétur Stefánsson er sem betur fer ekki að lýsa þorramatnum í þessari vísu:

Mér er afar illa við

allskyns flær og rottur,

mölflugur og maðka ið,

mýs og silfurskottur.

Gunnar Hólm Hjálmarsson yrkir að gefnu tilefni:

Frétt er sögð um framganginn

og fara sögur tvennar,

en gætirðu kannski góði minn

gáð að skónum hennar?

Kristinsson fram limru:¶Grímur var ferskur fjandi,¶fimur í góðu standi.¶Samt vildi ei sjá¶að sofa' honum hjá¶Berrassa brókríðandi.¶