Það er fátt sem sýnist

Bandaríkin eru stór, mikil og víðfeðm, sem ekki er beinlínis frétt. En þess vegna er nokkurt undrunarefni hvernig einn maður, þótt forseti stórveldis sé, hefur náð að yfirgnæfa alla umræðu þar, og reyndar miklu víðar, frá því að hann var kjörinn í sitt mikla embætti í byrjun nóvember, nærri lokum síðasta árs. En Trump þurfti þó að bíða í rúmlega tvo mánuði eftir að fá að leggja hönd á biblíur og hafa eftir forseta Hæstaréttar Bandaríkjanna texta því til áréttingar og einnig hétu þeir báðir á Guð og lofuðu honum eins og viðeigandi var, enda öll innsetningin á gömlum grunni og í góðum takti við stjórnarskrá landsins. Og þá kom lokasetningin: „Hjartanlega til hamingju, herra forseti,“ og tókust þeir þá í hendur, forsetar Hæstaréttar og Bandaríkjanna, og með því handtaki og húrrahrópum þar var allt klappað í stein, orðið óhrekjanlegt, hafið yfir allan vafa og með endingu til fjögurra ára.

Hafið yfir vafa?

Ýmsum þykir sjálfsagt skrítið að taka það fram að kosning nýs forseta sé hafin yfir allan vafa og það sé sjálfur forseti Hæstaréttar Bandaríkjanna sem stimplar niðurstöðuna. En það er því miður svo að lengi vel var farið mjög óvarlega með kjörseðla víða hvar í landinu. Brigslyrðin gengu á víxl og voru báðir stóru flokkarnir „grunaðir af hinum“ um að víða hefði verið fjarri því að framkvæmd kosninga væri í lagi. Og talið var að fleiri en eitt fylki kæmu þar við sögu. Á sínum tíma sagði sagan að vaskur hópur skrúbbaði gamla legsteina, til að skrifa niður texta um „nýja“ kjósendur! Lyndon Johnson, síðar forseti, segir frá þessu og hefur gaman af. Einn félaganna tók sér góðan tíma til að bursta legsteininn sem honum hafði verið úthlutað. Sá sem stýrði skipulaginu hottaði á manninn. Sá svaraði og sagði: „Mér finnst sanngjarnt að þessi fái að kjósa eins og allir hinir.“ Sá hafði að vísu verið dauður í áratugi. En eins og Lyndon sagði væri óþarfi að bæta því við að þeir fengju ekki að kjósa. Þá voru tugir ára frá því að sá „kjósandi“ dó og óþarft væri að auka harm hans. Aðalatriðið var að koma ekki með atkvæði lifandi manna á kjörstað, því að þeir gætu hugsanlega verið á staðnum, haft uppi mótmæli og kosið vitlaust, sagði Johnson. Það kemur aldrei fyrir gömlu líkin, sagði hann og hló sig máttlausan.

Þegar Trump vann í fyrra sinnið, árið 2016, fór keppinauturinn Hillary mikinn og fullyrti að Trump hefði unnið með svindli. Fjórum árum síðar vann Biden Trump naumlega og Trump fullyrti þá að hann væri með ríkulegar sannanir fyrir stórbrotnu svindli demókrata. Dæmin eru mörg, en dálítið misjöfn eftir fylkjum og kjördæmum. Í Bandaríkjunum segja margir að John F. Kennedy hafi unnið mjög naumlega í Illinois, en faðir hans hefði keypt Daley, þekktan stjórnmálaforingja í fylkinu, til að skaffa þau atkvæði sem soninn vantaði. Kennedy sagði síðar, að „pabbi hafi neitað að tryggja mér „landslide“ í Illinois“, en aðkeypta hjálparhellan hafði boðist til þess að útvega margfaldan öruggan atkvæðaskammt, og þá gæti ekkert klikkað. En þessar mjög svo dapurlegu sögur þurfa ekki endilega allar að vera pottþéttar og þar með sannanir fyrir miklu svindli. En hitt er rétt, og er ekki einu sinni mótmælt, að nokkur fylki, þar sem demókratar hafa haft hvað mest fylgi, hafa fram að þessu neitað að samþykkja kröfu um að kjósandinn skuli sýna trúverðug skilríki til að fá atkvæðaseðilinn. Demókratar mótmæla ekki þessu, en segja einfaldlega að það sé „rasismi“ að krefjast lögmætra skilríkja! Sem mest myndi skaða blökkumenn, en mikill meirihluti þeirra hefur kosið demókrata. Nú gerðist það aftur á móti í fyrsta sinn að Donald Trump náði miklu hærra hlutfalli atkvæða blökkumanna en áður hafði þekkst, og ýmsir halda því fram að þar hafi ráðið hinar óskammfeilnu árásir dómsmálaráðuneytis Bandaríkjanna, sem gerðar voru með vitund og jafnvel með samþykki Joe Biden. Foringjar blökkumanna sögðu á fjölmörgum fundum með Donald Trump að þeir þekktu vel þessar aðferðir. „Nú siga þeir spilltum dómurum á þig, eins og þeir hafa lengi gert gagnvart okkur.“

Tveir forsetar í gangi

Kerfið tryggir að svo lítur út að á þessum tæpu þremur mánuðum séu tveir forsetar í landinu mikla, nú síðast þeir Joe Biden og Donald Trump. En straumur valdamanna, úr öllum heimshornum, óskaði eindregið eftir fundum með Trump verðandi forseta, en þeir lögðu ekki lykkju á leið sína til Washington, til að sýna þá lágmarkskurteisi að líta stuttlega við Hvíta húsinu, þótt ekki væri til annars en að kveðja fyrrverandi samstarfsmann, forseta Bandaríkjanna. Leiðtogar úr öllum áttum vildu hins vegar alls ekki verða þekktir fyrir að hafa ekki fengið viðtal við nýja forsetann. Þeir töldu að það liti ekki vel út fyrir ímynd þeirra eða landsins að verða einna síðastir til að hitta komandi forseta, sem heima fyrir myndi ýta undir orðróm um að vera „illa tengdur“. Og þessir kappar fóru með hraði niður til Flórída til að rifja upp gömul kynni og „vináttu“ og slepptu að nefna að þeir höfðu rakkað Trump niður í fjögur ár. Þeir yrðu nú að gleyma því öllu í þjóðar þágu. Þeir yrðu að sýna „baklandinu heima“ að þeir væru ágætlega málkunnugir nýja forsetanum, sem væri mikilvægt þótt sá yrði ekki forseti fyrr en eftir átta vikur.

En Trump lá á að verða forseti Bandaríkjanna, eftir að honum var meinað með svindli, að hans sögn, að ljúka nema fjórum árum, áður en Joe Biden tók við af honum árið 2020. Og það mátti ekki tæpar standa fyrir Biden, sem var rígbundinn næstu fjögur ár við að fá sér ís, sitja í sólstólum með frúnni og hvíla sig eftir óvænt erfiði eftir þriggja daga vinnuviku í Delaware, og þá taldi hann ekki með ferðir í ísbúðina og baráttuna um að ná sólstólnum á undan hinum. Í rauninni væri stundum ekki búandi í Hvíta húsinu. Sífelld truflun af Hunter í Kína, ótrúlega langt í næstu ísbúð og fleiri stórmál. Joe Biden var önnum kafinn maður, þó að mönnum hafi sést yfir að útskýra fyrir sér hvaða annir þetta voru alltaf, og þá taldi hann ekki með símasamband við Hunter mörgum sinnum á dag, sem kallaði forsetann í öllum þeim samtölum „the big guy,“ sem gladdi hann. Trump lét aldrei út úr sér við Biden „big guy“, sjálfsagt af öfund.

Joe Biden var alls hugar feginn að vera sloppinn úr Hvíta húsinu, þar sem tugir starfsmanna trufluðu hann við að sinna ísbúðinni og ná í sólstól fyrir sig og frú sína, enda væru þessir sólstólar eftirsóttir, en Síkret Sörvis töldu að þeir ættu ekki að hlaupa á eftir sólstólum, sem var undarlegt, því að þeir skyggðu sífellt á sólina, eins og hún væri óvinurinn, sem var fráleitt mat hugsaði Biden og sá rétt einu sinni að starfið í Hvíta húsinu væri eitt hið erfiðasta sem þekkt væri í heiminum, og gott hjá sér að vera sloppinn þaðan og að Donald Trump, nafni Donalds Duck, hefði dottið niður í þetta fen. „Verði hann þarna sem lengst,“ sagði Joe Biden við sjálfan sig og hló ofan í sólstólinn, sem hann gerði ekki oft, enda vissi hann ekki til að neitt svoleiðis þarfaþing væri til í Hvíta húsinu. Það var þess vegna sem Joe þurfti að fljúga í flottu forsetaflugvélinni í hverri viku, fram og til baka, til þess að tryggja sér stólinn í fjörunni.

Ráðlegging Obama

Það var rétt hjá Obama þegar hann sagði við valdatöku Bidens að nú væri það meginverkefni Bidens að passa nú að ofgera sér ekki í embætti forseta. Biden taldi að þetta hefði verið rétt hjá Obama og var þess vegna dálítið undrandi að gamli forsetinn, sem var þó mun yngri en Biden, klappaði um leið á bak Bidens og flissaði svo í framhaldinu, sem var töluvert, og ekki síst þar sem Kamala Harris ætti raunar enn metið í þeirri grein. Var því óþarft, að mati Bidens, að draga úr þeim afrekum, enda sagði Biden við sjálfan sig að hann vildi auðvitað að sem flestir vissu að hans aðalsmerki væri að vera sanngjarnari en ýmsir aðrir, enda brást hann ekki á þessari ögurstundu með flissið og var stoltur af því.

Á hinn bóginn blöskrar fleirum en Joe, og þykir, eins og þeim sumum, að með nokkrum ólíkindum sé hvernig Donald Trump einoki nær alla umræðu, jafnt heima sem heiman, og það löngu áður en hann var orðinn réttskipaður forseti, sem Biden vissi ekki betur en að hann sjálfur væri enn. Hann var þó ekki alveg viss og hugsaði með sér að rétt væri að spyrja einhverja innanhúss í Hvíta húsinu, sem væru þannig séð enn á launaskrá hjá honum, þótt Biden borgaði þeim ekki launin beint, og sjálfsagt væri rétt að spyrja líka einhvern sem ætti erindi í „Oval Office“ út í það, og þá kannski í leiðinni af hverju í ósköpunum skrifstofan hans héti svona skrítnu nafni, og ef á daginn kæmi að Trump hefði breytt um nafn, að breyta því þá snarlega yfir í eitthvað þægilegra, og það yrði þá ekki lakara ef Biden myndi slá sér upp í leiðinni, sem alltaf væri gott og heilbrigt. En aftur um þetta, að Trump stæli allri umræðu, löngu áður en hann væri skipaður í embætti og raunar einokaði þá umræðu alla, og væri fyrir löngu farinn að segja mönnum að mæta til sín í Mar-a-Lago, þar sem Trump væri að auki vís til þess að hafa komið sér upp sérstakri „Opal-skrifstofu,“ sem hann hefði enga heimild til.

Joe Biden var að vonum glaður við að heyra að CNN segði hann hafa náð að slá sér upp á því að hann hefði „pardonað“ fleiri en nokkur annar forseti hefði áður gert á útleið sinni úr embætti, og þar með voru allir ættingjar hans, frá Hunter og bæði niður og upp úr, og ýmsir aðrir strangheiðarlegir menn, sem grunsemdir væru uppi um að Trump myndi koma blásaklausum á bak við rimlana, þar sem Biden var næstum því búinn að koma Trump sjálfum fyrir, með hjálp fyrrverandi dómsmálaráðuneytis og dómsmálaráðherra og raunar hjálpsamra demókrata þar innanborðs, sem áttu það allir sameiginlegt að vera að eigin sögn heiðarlegir fram í fingurgóma, enda hafði New York Times tekið undir það að þarna hefði heiðarleikinn verið algjörlega í fyrirrúmi, svo að unun hefði verið á að líta. Að vísu sagði NYT að einhverjir væru að finna að því að hinni spánnýju aðferð Bidens hefði verið beitt, þannig að Biden hefði getað veitt uppgjöf sakar fyrir tiltekna gegnum heiðarlega menn og frændur sína og afkomendur, mörgum árum áður en þeir hefði framið nokkurn glæp eða þess vegna bara farið út að hjóla. Þá var ekki aðeins verið að tala um Hunter Biden, heldur jafnvel menn sem væru enn heiðarlegri en Hunter, þótt slíkir væru að sjálfsögðu ekki auðfundnir.

Biden greip það einnig fagnandi þegar honum var bent á algjörlega nýtt „trikk“, þar sem forsetinn gat gefið sömu mönnum, sönnum vinum þeirra eða ættingjum eða öðrum sem lentu óvænt í því að verða taldir sekir af því að þeim hefði orðið á að brjóta af sér, einhvern tíma t.d. á næstu fjórum árum, þá gæti Biden veitt þeim uppreisn æru, fyrir þær ekki „sakir“ sem þeir hefðu óvænt talið að þeir kynnu að brjóta af sér í ófyrirsjáanlegri framtíð, og það jafnvel á þeim tíma þegar Trump væri enn forseti, Biden löngu dáinn og erfiðir dómarar til staðar, sem ekki kæmu úr hópi þeirra 200 dómara sem Biden náði að skipa ævilangt síðustu vikurnar rétt áður en hann hætti, svo að Trump myndi ekki fá tækifæti til að skipa dómara næstu fjögur árin, nema t.d. í skíðakeppni. „Sá hefur orðið hissa og spældur,“ sagði Joe Biden í trúnaði við sjálfan sig og tók undir þau orð sín.