Í beinu sambandi við náttúruna

Pensill Aðalheiðar fær að flæða frjáls yfir myndflötinn þegar hún málar náttúrumyndir sínar. Myndir hennar eru abstrakt en í þeim er alltaf þessi tilfinning fyrir hinni áþreifanlegu náttúru sem er allt í kring. Aðalheiður sér alls staðar í náttúrunni liti, línur og form og kemur þeim til skila með olíu- eða vatnslitum þannig að áhorfandinn skynjar bæði fjarvíddina og flæðið, en eins leikgleðina sem býr að baki. Auðvelt er að týna sér í myndum hennar og nánast finna lyktina af vorinu sem er handan við hornið. Ný sýning Aðalheiðar, Birting, verður opnuð í Grafíksalnum í Hafnarhúsinu 6. mars næstkomandi.

Abstrakt-pæling æskunnar

Myndlistin hefur verið förunautur Aðalheiðar alla tíð. Hún man eftir sér sem barn að leika sér með tölur úr saumaboxi mömmu sinnar eða að fletta í gegnum bunka af litaprufum. Strax á barnsaldri heillaði það hana að raða saman litum, formum og mynstrum til að sjá hvað passaði best.

„Ég man að þegar ég var barn fékk ég gefins stóra möppu með veggfóðursprufum; sumar voru rósóttar og aðrar einlitar, í alls konar litum. Ég lék mér við að fletta þessu og bera saman síðurnar til að sjá hvað passaði best saman,“ segir Aðalheiður og hlær.

„Þetta hefur haft áhrif á mig. Og eins var ég mikið að leika mér með tölubox mömmu. Ég sturtaði úr því og raðaði saman tölunum og pældi í litunum. Það var einhvers konar abstrakt-pæling! Það er kannski það sem ég er ósjálfrátt að gera í málverkinu.“

Síðar fór Aðalheiður í Myndlista- og handíðaskóla Íslands og útskrifaðist úr grafíkdeild, en olíulitir og vatnslitir toguðu hana til sín og í þeim miðlum hefur hún haldið sig æ síðan.

„Ég vann í fyrstu í grafík en myndirnar urðu sífellt malerískari. Þá tók málverkið yfir því þar er meira frelsi, sem hentaði mér betur.“

Alltaf verið náttúrubarn

„Olía og vatnslitir heilla mig jafn mikið, en eru í raun gjörólíkir miðlar að vinna með. Í vatnslitum eru þessir tæru litir og mikið flæði, en ég vinn mjög hratt með vatnslitunum. Í málverkinu vinn ég stærra og þar er meiri yfirlega. Þau verða jafnvel meira abstrakt en vatnslitaverkin,“ segir Aðalheiður, en í verkum hennar má sjá ótal form og línur.

„Ég vinn reyndar líka olíumálverkin þunnt en get þá leyft mér að mála meira yfir. Ég er með stóra og bjarta vinnustofu fyrir austan þar sem við eigum jörð og þar vinn ég olíuverkin en vatnslitaverkin vinn ég heima í Reykjavík. Ég sæki alltaf í það lífræna og þá er það oft garðurinn minn fyrir utan sem verður uppsprettan. Það er þó aldrei endilega meðvitað; ég tek það sem fyrir augu ber inn og sest svo við pappírinn og litirnir koma bara. Það sama gerist þegar ég er í sveitinni; litirnir festast í kollinum og enda svo á striganum. Ég geng svo beint til verks án þess að skissa eða ákveða neitt fyrirfram. Kannski er ég að reyna að koma böndum á óreiðuna. Ég er bara í flæðinu og læt ekkert trufla mig. Ég er í beinu sambandi við náttúruna,“ segir hún.

„Ég hef alltaf verið mikið náttúrubarn og ég þarf ekkert endilega að vera úti um allt. Það nægir mér að skoða nærumhverfið á mismunandi árstíðum. Hvítá rennur við húsið okkar fyrir austan sem er auðvitað mjög dómínerandi í landslaginu. Hún gefur svo mikið líf og það er alltaf þetta flæði. Ég stend oft kyrr við árbakkann og horfi á vatnið sem líður áfram, og snýst það þá líka um tímann,“ segir hún og nefnir að það skili sér svo í verkunum þar sem oft er meiri kyrrð í forgrunni en í bakgrunni meira flæði.

„Ég hef enga þörf fyrir að herma eftir náttúrunni heldur vil frekar miðla tilfinningu, takti og stemningu. Ég á auðvelt með að koma auga á fegurðina.“

Það er að birta til

Aðalheiður á að baki langan feril sem myndlistarmaður en áhuginn á myndlistinni leiddi hana í listfræði og er hún með meistaragráðu í faginu. Hún vinnur jöfnum höndum að myndlist sinni sem og sýningarstjórnun og textagerð ýmiss konar.

„Mér fannst alltaf gaman í listasögu og þegar það stóð til boða að læra listfræði til BA-prófs fannst mér það spennandi. Ég hellti mér út í það og síðar var boðið upp á meistaranám og ég dreif í mig í það,“ segir Aðalheiður.

„Ég hef verið mjög heppin og fengið fjölmörg verkefni á sviði listfræði. Ég hef skrifað um myndlist fyrir söfn og gallerí og verið sýningarstjóri. Nú er ég að fara að vinna að bók um Helga Gíslason myndhöggvara. Það er margt skemmtilegt í gangi, en þetta snýst allt um myndlist. Ég fer líka mikið á sýningar, heima og erlendis,“ segir Aðalheiður.

Sýningin Birting verður opin frá 6. til 23. mars. Aðalheiður segir nafnið bæði geta vísað í það sem birtist manni og eins í birtuna.

„Ég birti þessa sýn en svo erum við líka að fara inn í vorið og það er að birta til.“