Sé skemmdarverk ekki stöðvað fer illa

Það eru umhleypingar í alþjóðlegum heimsmálum um þessar mundir, bæði austan hafs og vestan, og aldrei þessu vant er óljóst hver situr í ekilssætinu. Og reyndar má segja að líkt sé farið víða, mörk séu óljós og lítt spyrnt við. Einhverjir hafa á orði að það sé ekki laust við að einhverjir sakni Joe Bidens, þótt það þurfi mikið til.

Biden sinnti flestum málum illa, hvort sem þau lutu að innanlandsmálum eða því sem fjær var. Hann sat lítið við á skrifstofunni, en flaug þess á milli úr höfuðborginni og til Delaware, þar sem hann gaf ekkert eftir, og nældi sér í uppáhalds ísinn sinn, og það áður en svo sem 50 öryggisverðir fóru í mikilli lest, með forsetann í fararbroddi, að leita að sólstólum nærri vatninu og vera á undan almenningi, sem var einnig skæður að ná sér í stóla. En staða almennings var veikari, því að hann gat ekki sigað leyniþjónustunni alvopnaðri í sólstólaleit sína, enda vissi Biden að ef að sér tækist sú barátta myndi hann fá ís í verðlaun og frí næstu fjóra daga í viku, áður en hjálparkokkar hans gætu komið honum „heim í Hvíta húsið“ og mætti treysta því að „þeir“ myndu á leiðinni í forsetaflugvélinni miklu, segja honum frá því, hvaða erindi hann ætti í þetta sinn í þetta truflandi hús, sem forsetinn hafði sannreynt að hvorki byggi yfir ís, sólstólum eða sandi. Hann þakkaði lukkunni fyrir sinn hlut, enda var hann viss um að hefði hann ekki Air Force One og allar fylgdarflugvélarnar og þyrlurnar sem fluttu hann á milli hússins og flugvallarins myndi hann aldrei ná, vegna tímahraks, að fara yfir mikilvægustu málin með Hunter, sem væri með þéttari tengsl við alheiminn en nokkur annar sem hann þekkti. Dýrmætast var hversu marga Kínverja hann þekkti, en Biden hafði verið bent á að þeir væru feiknamargir og enginn hefði því lagt í að telja þá. Allir þeir sem lært höfðu reikning í bernsku gátu séð það í hendi sér að ekki væri hlaupið að því að slást við Kínverja um ís og sólstóla.

Derrir sig enn

Biden og Kamala Harris komu sér saman um að það mætti varla kveikja á sjónvarpi, þá væri Donald Trump þar að derra sig, og skipti ekki máli hvort kveikt væri á tækjunum kvölds eða morgna. Þá var hitt lítið betra, að samfelldur gestagangur væri í Hvíta húsinu og hver ráðamaður af öðrum, innlendir sem útlendir, bæði um að mega koma og kyssa skóna, og væru þeir í Evrópu sérlega ýtnir um pláss sem fyrst, enda væri það ekki gott ef það fréttist að þeir hefðu lent mjög aftarlega í röðinni.

En Joe Biden var þannig margminntur á að það eru ekki alltaf jólin í Hvíta húsinu, þótt Donald Trump virtist hafa það á tilfinningunni, „enda jólasveinn“ hugsaði Biden upphátt.

En þetta fer ekki alltaf vel. Þannig reið Trump ekki feitum hesti frá opnum fundi með Selenskí, forseta Úkraínu, sem Trump hafði tilkynnt, samkvæmt fréttum, að væri einræðisherra í landi sem Pútín, vinur hans (Trumps), væri langt kominn með að sprengja í þær tætlur að varla stæði þar nú steinn yfir steini. Þessum nýja forseta Bandaríkjanna varð það á að hafa tugi blaðamanna í „Oval Office“ sem aldrei mætti treysta yfir þröskuld, eins og sannaðist þarna. Biden hefði haft vit á því að tala bara við einn eða tvo blaðamenn á leið sinni út í þyrluna. Þeir öskruðu eitthvað sem Biden heyrði ekki, en giskaði á eitthvað og æpti á móti sem blaðamennirnir heyrðu ekki heldur. Þetta var snilldaraðferð, sem hann var stoltur yfir að hafa fundið upp sjálfur.

Trump gat þess síðast að Selenskí væri við það að starta þriðja kjarnorkustríðinu, en þó á Úkraína engin kjarnavopn svo Biden muni, því að Rússar og Bandaríkjamenn sameinuðust um það að hafa af þeim öll kjarnorkuvopn áður en þeir fengju að stofna til sjálfstæðs ríkis, sem Rússar virðast hafa talið að væri eðlileg gamansemi, eins og þegar Krútsjoff, þá aðalritari í Kreml, gaf Úkraínumönnum Krímskagann, sem hann meinti að sjálfsögðu ekkert með, enda taldi hann að enginn maður tæki svoleiðis tal alvarlega. Enda var það svo að þegar aðalritarinn vaknaði seint næsta morgun áttaði hann sig á því að hann hefði eins getað gefið Trump Krímskaga (Trump sem þá var ekki til, nema að nafninu til, og var þá reyndar demókrati, svo að flestir geta séð hversu djúpt allir voru sokknir það kvöld, nema Trump, sem var þar ekki þá, eins og fyrr sagði, en hafði að auki aldrei smakkað vín og hefur ekki bætt úr því síðar fremur en öðru).

Hefði bakað Trump

Joe Biden hefur ítrekað að hefði hann verið látinn í friði og fengið að fást við Trump, með sinni aðferð, hefði ekki þurft um að binda. Trump er rétt nærri því að vera kvensterkur, segir Biden. Hann hefur einungis unnið forsetakosningar tvívegis í þrennum kosningum! Fyrst marði hann Hillary Clinton, næst tapaði hann fyrir Biden og loks vann hann Kamölu Harris. En samsærismenn í forystu Demókrataflokksins afskrifuðu Biden forseta eftir að hann lá flatur í kappræðum við Donald Trump.

Biden segir að Hussein Obama, fyrrverandi forseti, og Pelosi, fyrrverandi forseti þingsins, sem komst yfir 300 milljónir dollara í svindli, sem þingforseti, hafi farið saman í samsæri um að koma Biden úr framboði, því að einar kappræður við Trump hefðu staðfest að Joe Biden ætti enga von í slag við Trump. Það var sérstaklega ósvífið að nota það gegn Biden að hann hefði sofnað í 15 mínútur, enda voru þá 30 mínútur eftir, sem að mati Bidens væri meira en nóg. En svo sögðu samsærismenn að óhjákvæmilegt væri að setja Kamölu Harris varaforseta fram sem forsetaefni.

Hinar heilögu reglur

Samkvæmt reglum Demókrataflokksins, sem Biden hafði aldrei heyrt um, voru aðeins tvær persónur sem gætu fengið yfirráð yfir þrútnum sjóðum flokksins, og miklum mun öflugri en það sem Repúblikanar höfðu náð að raka saman. Þótt Biden myndi vel að hann hefði vaknað töluvert áður en kappræðunni lauk bætti Obama þessum reglum við, sem Biden hafði aldrei heyrt um. Kamala Harris uppfyllti þær reglur, sem gerði henni einni (að Biden gengnum) kleift að fara með stjórn hins mikla sjóðs. Það fór þó ekki betur en svo að eftir að Harris hafði tapað illa fyrir Trump kom í ljós að hún hafði sólundað öllum hinum feita sjóði og framboð hennar skuldaði að auki 20 milljónir dollara. Eða nærri þremur milljörðum í íslenskum krónum. Var þá farið á ný til „ríku“ karlanna, sem áður höfðu látið myndarlega af hendi rakna, en nú þótti þeim komið meira en nóg.

Eftir að „ríkasti maður Bandaríkjanna“, Elon Musk, fór í lið með Trump töldu allmargir til viðbótar, og voru reyndar ýmsir vel fóðraðir með fé, ástæðu til að fylgja Musk. Það sem einkennt hafði flesta þeirra var að þeir höfðu nær allir stutt Joe Biden með fjármunum fyrir síðustu kosningar. Þeirra á meðal var Elon Musk, sem þá studdi Joe Biden. Hið kunna hjarðeðli kom sér vel fyrir Trump, því að sú hjörð var ekki að leyna því að hún ætti eingöngu samleið með Trump í þetta sinn. Munaði þetta töluverðu fyrir frambjóðanda Repúblikana. En það var ekki fyrr en nokkru eftir að Repúblikanar höfðu farið myndarlega með sigur af hólmi sem helstu talsmenn og fjölmiðlamenn „sem mega ekki vamm sig vita“ fóru að hrópa og stappa að það væri siðlaust að þessir stórefnuðu menn sem studdu Biden síðast styddu Trump nú. Hinir fínu og samviskusömu fjölmiðlamenn gerðu þó ekki neina grein fyrir því að það var nokkur mannskapur, sem munaði um, sem hafði ákveðið að styðja Trump, en ekki Biden, sem þrálátur orðrómur væri um að væri ekki lengur með „fulle fem“ eins og danskir og norskir orða það stundum. Sannleikurinn var á því stigi orðinn sá að þeir sem ekki höfðu áttað sig á þeim dapra veruleika, þegar þarna var komið, voru sennilega sjálfir ekki lengur með „fulle fem“ og það sagði gleggstu söguna að helstu ráðamenn í Demókrataflokknum hefðu gripið í taumana, eins og það hlaut þó að vera sársaukafullt fyrir forsetann og fjölskyldu hans.

Þessi þröngi hópur í flokkselítunni hafði þó ekki neinar heimildir til að grípa inn í þessa atburðarás, og meðal þess var að færa umboð yfir svellandi fullum sjóðum frá Joe Biden forseta og til Kamölu Harris, sem nú varð „prókúruhafi“ að þessum miklu fjársjóðum. Af þessum þrönga hópi, og í algjöru heimildarleysi, sem greip inn í með þessu hætti, voru áður nefndur Obama, fyrrverandi forseti, Pelosi, áður forseti Fulltrúadeildarinnar, og nú bættust við, að sögn, Bill og Hillary, fyrrverandi forsetahjón og hún einnig fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna og forsetaframbjóðandi sjálf gegn Trump 2016, en tapaði þeim kosningum, en lét sig hafa að hrópa um landið þvert og endilangt að Trump hefði unnið kosningarnar með svindli! Hitt er svo annað mál að þegar Biden fór með sigur af hólmi fjórum árum síðar sparaði Trump ekki svipaðar ásakanir.

Vond aðgerð

Í ritstjórnargrein í blaðinu fyrir skömmu var sagt frá síbrotamanni með falskt vegabréf, sem sæti inni og sæti sem fastast. Bætt var við að opinber yfirvöld vissu ekki hvernig þau ættu að bregðast við. Í lok umfjöllunarinnar segir: „Vandinn nú mun vera að erfiðlega gangi að fá ferðaskilríki frá heimalandi mannsins og kannski ríkir engin sérstök eftirvænting þar eftir að fá hann aftur.

Mál mannsins hefur nú velkst um í kerfinu á Íslandi í næstum hálft ár. Af hverju var honum einfaldlega ekki snúið við í Keflavík? Hvers vegna tekur landið sem hleypti honum inn á Schengen-svæðið ekki við honum aftur?

Þetta er bara eitt mál, en hægt er að líta á það sem hluta fyrir heild; til marks um vandræðagang í kerfi sem er hriplekt og brotið.“

Bréfritari minnist þess þegar tveir fagráðherrar í þáverandi ríkisstjórn sóttu það mjög fast á sínum tíma að troða landinu inn í Schengen. Talsmaður frá Bretlandi hafði þá samband og spurði hvers vegna í ósköpunum Ísland væri að álpast inn í Schengen. Eruð þið ekki enn þá eyja? spurði sá.

Um þetta spratt frekari umræða í ríkisstjórninni og fylgdu málatilbúnaðarmenn dellumálinu sínu fast eftir. Á endanum ákvað ríkisstjórnin að láta eftir þeim og voru þó ekki allir sammála því. Sú reynsla breyttist fljótlega í mikið skemmdarverk og eyðileggingu. Ritstjórnargreinin minnir enn einu sinni á það. Og það er frekar sem þessi stubbur minnir einnig á, að standa ber fastar á móti og draga þar með verulega úr afleiðingum skemmdarverka svonefndra hugsjónamanna.