Pétur Blöndal
p.blondal@gmail.com
Gunnar J. Straumland veltir fyrir sér hvenær maður notar tvöfalt ell og hvenær
ekki á bolludegi – og mótar það í limru:
Hún freistaði Bolla ein bolla
í bolla sem átti hún Solla
sem vart náði að tolla
í vinnu en drolla
hún vildi með kallinum Kolla.
Sólveig Björnsdóttir að Laufási í Hjaltastaðaþinghá spinnur sama þráð:
Þær mættu hér Kolla og Kolla.
Kolla var auðvitað rolla.
Olli því olli,
með óþarfa drolli,
að bolla varð eftir í bolla.
Pétur Stefánsson kastar fram:
Alltaf get ég ort að vild
alls kyns ljóðabragi.
Sumt er lélegt, sumt er snilld,
sumt í meðallagi.
Í svipuðum dúr var sending Sighvats Björgvinssonar til séra Hjálmars Jónssonar um þetta leyti er þeir sátu á Alþingi:
Séra Hjálmar semur ljóð
seint á vetrartíð.
Sum eru léleg, sum eru góð
og sumt er bölvað níð.
Bjarni Jónsson bóndi í Skeiðháholti, sonur Jóns Eiríkssonar, en bærinn stendur á bökkum Þjórsár kvað þessar stökur:
Skúrir þéttar skella á jörð,
skjótt nú spretta stráin.
Grænkar slétta, gróa börð,
gamla skvettist áin.
Ennfremur þessa stöku á köldu vori:
Óðum kvöldar, nálgast nótt,
norðrið köldu gustar.
Stjörnufjöldinn starir hljótt
á stormsins öldur hlustar.
Magnús Halldórsson yrkir um kumpána tvo:
Um þá fjallað er svo títt,
eins og raunar glútín.
En haldið eðli heldur skítt
hjá þeim Trump og Pútín.
Að síðustu limra eftir Eyjólf Ó. Eyjólfsson:
Í torfkofum töluð var þvæla
sem hjáróma gamlingjar hæla
en djísús, fokk, sjitt
er dæmi um hitt
hvað nútímameistarar mæla.