Óskar Örn Guðmundsson fæddist 13. mars 1984 í Reykjavík. Hann lést á Landspítalanum 24. febrúar 2025.

Foreldrar hans eru Jóna Vigdís Evudóttir, f. 1. júní 1965, og Guðmundur Óskar Sigurðsson, f. 2. apríl 1960.

Óskar var ókvæntur og barnlaus. Bræður hans eru Björn Unnar Valsson, f. 27. október 1982, Sigurður Snær Guðmundsson, f. 8. febrúar 1987, Hafþór Smári Sigþórsson, f. 4. ágúst 1991, Þórarinn Jón Sigþórsson, f. 20. apríl 1993, Baldur Böðvar Guðmundsson, f. 11. september 1993, Brynjar Kristinn Guðmundsson, f. 14. febrúar 1997, og Þorri Elí Sigþórsson, f. 7. febrúar 1998.

Útför Óskars fer fram frá Selfosskirkju í dag, 12. mars 2025, klukkan 13.

Heyr mína bæn, mildasti blær,

berðu kveðju mína‘ yfir höf,

syngdu honum saknaðarljóð.

Vanga hans blítt vermir þú sól,

vörum mjúkum kysstu hans brá,

ástarorð, hvísla mér frá.

Syngið þið fuglar

ykkar fegursta ljóðaval,

flytjið honum í indælum óði

ástarljóð mitt.

Heyr mína bæn, bára við strönd,

blítt þú vaggar honum við barm

þar til svefninn sígur á brá.

Draumheimi í dveljum við þá

daga langa, saman tvö ein.

Heyr mínar bænir og þrár.

(Ólafur Gaukur)

Aldrei hef ég átt jafn erfitt með að finna orð. Ég næ ekki að meðtaka að þú sért farinn og finn ekki orðin mín. Það er allt svo undarlegt, ég finn ekki „venjulega“ sorg, þess í stað er í hjarta mínu þakklæti. Þú gafst mér bestu ár lífs míns, öruggustu ár lífs míns, með þér kynntist ég hlýju sem ég vissi ekki að væri til og lærði að það er til ást sem dauðinn sjálfur fær ekki grandað.

Á stuttri ævi snertir þú hjarta svo margra, þú gafst svo mikið af þér, rólegt og öruggt yfirbragð þitt hafði aðdráttarafl, þú varst mikið elskaður og verður alltaf hlý og falleg minning í huga þeirra sem fengu að þekkja þig. Þú varst alltaf svo miklu meira en þú þorðir að trúa að þú værir. Þú áttir hlátur sem birti upp heiminn, knús sem hafði lækningamátt og öryggi, að ógleymdu brosinu þínu, bros sem sannaði orð skáldsins „eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt“. Návist þín ein létti þyngsli þessa lífs, þegar stormar hugans gengu of langt varst þú kletturinn sem klauf vindana. Svo oft var ég hrædd stelpa sem grátbað að það yrði hringt í þig, svo oft var ég að hugga hræddar stelpur sem grátbáðu um að ég myndi hringja í þig, því við vissum að við kæmumst öruggar í gegnum storminn með þér okkur við hlið, þú varst kletturinn í lífi okkar, þú varst það öruggasta sem við þekktum, þú gast læknað sárin. Þú gast hið ómögulega, á þínum eigin dánarbeði passaðir þú fólkið þitt og held ég að ekkert lýsi þér jafnvel og það, sama hve kvalinn þá gafstu og passaðir upp á þína.

Ég veit að lífið var orðið svart, ég veit hvað þér var illt í hjartanu, ég veit hvað sálin var þreytt. Þrátt fyrir allt myrkrið sem elti þig þá varst þú skært, hlýtt og fallegt ljós fyrir þá sem urðu á vegi þínum. Ég veit að þú ert núna í ljósinu og skuggar fortíðar fá ekki að elta þig þangað, ég veit að þú ert í friði, ég veit að nú er í huganum ró. Ég mun leita þín í draumum mínum, í sólargeislunum, í stjörnunum og norðurljósunum þar til ég hitti þig aftur.

Ég sit hér starandi á gamlar myndir, full af þakklæti fyrir allt sem ég fékk með þér, ég vildi að okkur hefði verið gefið meira, en ég veit líka að við fengum meira en margir fá nokkru sinni, ég veit að ég fékk töfra og ég fékk kraftaverk. Þú gafst mér það, þú ert það stærsta og besta sem gengið hefur inn í líf mitt. Takk fyrir allt sem þú gafst mér, takk fyrir að vera ljós í lífi svo margra, takk fyrir hvert einasta bros, takk fyrir öryggið, takk fyrir hlýjuna, takk fyrir að elska mig.

Góða nótt elsku Óskar minn.

Sumir eiga sorgir,

og sumir eiga þrá,

sem aðeins í draumheimum

uppfyllast má. .

(Davíð Stefánsson)

Þín 1015,

Katarína.