„Er þetta bíllinn sem þú keyptir?“

Eflaust munu tónlistarunnendur fjölmenna í Dómkirkjuna á skírdag en þá býður Valgeir Guðjónsson til páskaveislu með föruneyti og munu tónleikarnir að stórum hluta byggjast á plötunni Fuglakantatan. Fer miðasala fram á tix.is.

Valgeir er greinilega smekkmaður á bíla og heldur alveg sérstaklega upp á Saab, en fyrsti bíllinn sem hann hafði afnot af var aftur á móti forláta Bronco-jeppi. Valgeir var þá á menntaskólaaldri og skildu faðir hans og stjúpa Broncoinn eftir handa honum í bænum þegar þau fluttu út á land:

„Ég fann þá töluvert til mín, búandi í Kópavoginum, og hóf daginn á Bronconum með því að taka upp samnemendur mína í Menntaskólanum við Hamrahlíð sem fengu far með mér; þá var ég sko vinsæll.

Næsti bílakaflinn var þegar Ásta Kristrún kona mín splæsti í nettan Renault, en hún hreifst ákaflega af frönskum bílum, hafandi búið í Frakklandi áður en við kynntumst. Þótti mér þessi kostur nokkuð menningarlegur. Hún gat reyndar ekki hætt að segja mér frá „deux chevaux“ Citroën sínum sem hún ók þar ytra um hringtorg Parísarborgar þar sem bílstjórar flengdu upp smellirúðum til að bölsótast út í aðra ökumenn sem þeir töldu vera í vegi fyrir sér. Svo fluttum við til Noregs til framhaldsnáms og ég fór á undan og keypti mjallahvítan skutbíls-„belg“ frá Saab.“

Saab sannaði sig

Valgeir játar að sænska glæsikerran hafi ekki vakið mikla hrifningu hjá Ástu til að byrja með, og þegar hann sótti hana og frumburðinn út á flugvöll var viðkvæðið: „Er þetta bíllinn sem þú keyptir? Hvernig datt þér þetta í hug?“

Hvíti Saabinn gerði þó sannarlega sitt gagn í fannferginu og frosthörkunum í Þrændalögum, og í langferðum yfir til Svíþjóðar þar sem fjölskylda bróður Ástu bjó á þessum tíma: „Í þrettán tíma stanslausum akstri á milli Þrándheims og Stokkhólms reyndist bakrýmið vel til hvíldar jafnt fyrir barn og foreldrin sem skiptust á að keyra. Rammgerð grindin tók líka nær endalaust við þeim birgðum sem við fluttum á toppnum á milli landa svo frúin var farin að kunna að meta þennan „trukk“ eins og hún upplifði hvíta fákinn minn vera í upphafi,“ segir Valgeir.

„Hvíti fákurinn“ var að lokum seldur og til samstarfsfélaga Ástu, þeirra Einars Sigurbjörnssonar guðfræðiprófessors og Guðrúnar konu hans. Samleið Valgeirs, Ástu og Saab var þó ekki á enda og fylgdu tveir í kjölfarið: sá fyrri sanseraður og fagurgrænn en sá síðari vínrauður, og greinilegt að þeir skildu báðir eftir sig djúp spor.

„Við höfum aldrei verið í það góðum efnum að geta keypt nýjan bíl „beint frá býli“ en verið tiltölulega heppin framan af með þá notuðu sem hafa verið fyrir okkur ígildi „þarfasta þjónsins“. Eftir að við fluttum úr höfuðborginni austur á Eyrarbakka með Fjallið eina í misrennilegu ástandi áttuðum við okkur á mikilvægi þess að aka traustum bíl sem við gætum stólað á og myndum ekki missa í viðgerðir bæði tímans og kostnaðarins vegna. Eftir töluverðar bollaleggingar sáum við að besta lendingin væri „langtímaleigubíll“ sem við ökum nú,“ segir Valgeir en fyrir valinu varð rúmgóður Kia og er bifreiðinni lýst sem miklum ljúflingi, og er það sama að segja um starfsfólkið sem sér um allt utanumhald á rekstri ökutækisins. „Bakkstofa, menningarhúsið okkar, á síðan „Litla-Blakk“ sem er svartur lítill Citroën sem nágranni seldi svona á milli húsa.“

Valgeir lætur það fljóta með að Ásta hafi alist upp á hrossabúi og verið vön að gefa bílaflota heimilisins hestanöfn. „Eini ókosturinn við slíka nafnagjöf er hve tilfinningatengslin verða sterk við þessa vélknúnu fáka og því erfitt að láta þá frá sér þegar kallið kemur.“