Júlíana Sóley Gunnarsdóttir

Síðasta miðvikudag, 2. apríl, varð einn minn helsti ótti að veruleika þegar elsku besta amma mín, Sóley, kvaddi þennan heim.

Frá því ég man eftir mér hefur hún verið ljósið í lífi mínu. Flest það góða sem einkennir þann mann sem ég er í dag á ég henni að þakka. Hún hefur alltaf verið minn helsti leiðarvísir, stuðningsmaður og kærleiksgjafi. Hún sá alltaf það besta í mér, jafnvel þegar ég gerði það ekki sjálfur.

Alla tíð leið mér eins og henni væri meira annt um mig en mér sjálfum. Hún fylgdist með öllu og studdi mig í hverju sem var. Ef ég fór í próf, mikilvægt viðtal, viðburð eða jafnvel eitthvað smávægilegt sem skipti mig máli þá var hún búin að kveikja á kerti fyrir mig með bænamiða undir. Þetta gerði hún ekki eingöngu fyrir mig heldur fyrir allt sitt nánasta fólk, og jafnvel fyrir þá sem hún fann að þyrftu á því að halda.

Stóran hluta æsku minnar bjó ég hjá ömmu. Ég sóttist mjög eftir því að vera hjá henni og elsku Frikka afa langt fram á fullorðinsár. Við vorum einstaklega náin og nánast alltaf þegar eitthvað bjátaði á hjá mér, þá hringdi amma því hún fann það einhvern veginn á sér.

Amma var einstök. Hún var falleg innan frá og út, ótrúlega klár, hjartahlý og hafði næmni og innsæi sem fáir búa yfir. Hún gaf alltaf bestu ráðin og hafði einstakt lag á því að sjá hlutina í réttu ljósi. Hún setti aðra alltaf í fyrsta sæti og passaði upp á að enginn í nánasta hring gleymdi afmælisdögum, gleðifréttum eða merkisdögum hjá hvert öðru.

Þrátt fyrir að hafa upplifað fleiri áföll en flestir, var hún alltaf fyrst á staðinn ef einhver átti erfitt eða þurfti á henni að halda jafnvel þegar hún sjálf var að ganga í gegnum sitt eigið.

Þegar hún greindist með krabbamein ætlaði hún sér ekkert annað en að sigra sjúkdóminn. Það var ekki pláss fyrir svartsýni í hennar huga, og hún vildi ekki heyra annað en að allt myndi fara vel. Hún sagði mér meira að segja að hún yrði fljótlega dansandi í hælaskónum sínum aftur því þannig hugsaði hún. Hún gaf aldrei eftir.

Hún bar mikla virðingu fyrir hefðum, kurteisi og því að bera sig með reisn. Það var sífellt verið að kenna manni mannasiði og séð til þess að maður væri kurteis og herramannslegur hvert sem farið var.

Amma var sterkasta manneskja sem ég hef nokkurn tímann kynnst og lagði mikla áherslu á þakklæti að fá að vera heilbrigð. Leti var ekki til í hennar orðabók; hún var alltaf fyrst í verkin og sá jákvæðu hliðarnar á öllu. Sama hvaða ólán dundu yfir hana, fann hún alltaf ástæðu til að vera þakklát fyrir að staðan væri ekki verri.

Hún kenndi mér að setja mig í spor annarra, jafnvel þegar einhver gerði eitthvað sem mér líkaði illa við, því maður veit aldrei hvað aðrir eru að ganga í gegnum. Hún gaf mér trú á sjálfum mér og mínum hæfileikum. Hún kenndi mér örlæti og dugnað og að maður uppskeri eins og maður sáir. Hún kenndi mér mannasiði, herramennsku og kurteisi og er þetta aðeins dropi í hafið af þeirri visku og hvatningu sem hún gaf mér.

Amma mín var hetjan mín, fyrirmyndin mín og ljósið mitt.

Það ættu allir að vera aðeins líkari henni Sóley ömmu, og það skiptir mig máli að sem flestir fái að vita hversu einstök og sterk hún var, elsku amma mín.

Lífið heldur áfram, en það verður aldrei eins. Það er mér huggun að hugsa til þess að ef einhver sem ég þekki fær að kynnast hvort það sé til himinn eða paradís, þá er það amma mín.

Ég er virkilega þakklátur fyrir tímann sem ég fékk til að kveðja hana og eyða síðustu viku lífs hennar með henni. Mér fannst ég þó aldrei ná að koma því nægilega vel í orð hversu þakklátur ég er henni, þrátt fyrir að hafa minnt hana á það og reynt eins oft og ég gat.

Takk fyrir allt, elsku besta amma mín. Það verður tekið einstaklega vel á móti þér. Megir þú upplifa þann frið og hvíld sem þú átt skilið.

Það mun ekki líða sá dagur sem ég hugsa ekki til þín.