Kristíana Baldursdóttir fæddist á Blönduósi 13. maí 1954. Hún lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi 26. apríl 2025.

Foreldrar Kristíönu voru Baldur Magnússon, f. 21. nóvember 1918, d. 9. mars 1992, og Sigríður Guðrún Sigurðardóttir, f. 22. maí 2017, d. 16. október 1987. Systur Kristíönu eru Ingibjörg Dóróthea, f. 22. desember 1945, og Magnhildur, f. 30. janúar 1949.

Kristíana ólst upp á Hólabaki í Austur-Húnavatnssýslu þar sem foreldrar hennar voru bændur í 28 ár eða til ársins 1972 þegar þau fluttu til Reykjavíkur.

Sambýlismaður Kristíönu var Kristinn Steinar Karlsson, f. 14. júlí 1954, d. 3. desember 2006. Þau slitu samvistum. Dætur þeirra eru: 1) Perla Dís, f. 16. október 1982, eiginmaður hennar er Niklas Jan Gerhard Dahlström, f. 29. nóvember 1979, synir þeirra eru Karl Þór Kristian, f. 11. ágúst 2015, og Egill Örn Jonas, f. 5. maí 2017. 2) Birta Líf, f. 10. febrúar 1984, eiginmaður hennar er Heiðar Lind Hansson, f. 23. júní 1986, þeirra börn eru Kristbjörg Lind, f. 5. desember 2016, og Hafsteinn Lind, f. 22. febrúar 2020.

Síðari maður Kristíönu var Vilhelm G. Kristinsson, þau skildu.

Kristíana lauk stúdentsprófi frá Kennaraháskóla Íslands árið 1974 og cand.oecon.-prófi frá Háskóla Íslands árið 1991. Meginhluta starfsævinnar starfaði hún hjá Seðlabanka Íslands eða til ársins 2008 en þá var hún ráðin til starfa í Kaupþingi banka. Árin 2013-2019 starfaði hún í Innri endurskoðun Reykjavíkurborgar.

Útför Kristíönu verður gerð frá Háteigskirkju í dag, 12. maí 2025, og hefst athöfnin klukkan 13.

Þegar ég hugsa um mömmu kemur fyrst og fremst fram sterk tilfinning um alltumlykjandi ást, hlýju og væntumþykju. Hún stóð alltaf með mér, sama hvað, studdi mig og hvatti. Hún elskaði okkur systurnar meira en allt annað í lífinu og nýtti hvert tækifæri til að sýna okkur það og segja.

Við vorum svo lengi bara þrjár; ég, Perla Dís og mamma. Hún ól okkur ein upp og fór í gegnum háskóla með tvær litlar og líflegar stelpur sem hún gerði allt fyrir. Lærði á kvöldin þegar við vorum sofnaðar því hún vildi nýta hverja stund sem hún hafði með okkur vakandi. Ef hún lofaði að gera eitthvað þá stóðst það alltaf upp á tíu. Hún var dugleg að ferðast með okkur um landið og minnisstætt er sumarið þegar tjaldið var aldrei tekið úr bílnum. Eftirminnilegastar eru líklega ferðirnar í Þórsmörk og er þó af nægu að taka.

Mamma elskaði útivist og ég hef engan veginn tölu á því hversu mörg fjöll eða ferðir hún fór í. Eitt sinn vorum við að keyra heim eftir ferð norður í land í litla bústaðinn rétt hjá Hólabaki í Austur-Húnavatnssýslu, uppeldisbæ hennar, og hún þurfti að stoppa til að hlaupa upp á ákveðið fjall því hún átti það eftir. Dæmigert mamma. Hún var einnig dugleg að ferðast til útlanda og hvort sem það var að klífa Kilimanjaro, grunnbúðir Everest, Machu Picchu, Amazon-frumskógurinn, Nepal eða Víetnam (og miklu fleiri staðir) setti hún allt í það og var í marga mánuði á undan að kynna sér land og þjóð til að fá sem allra mest út úr upplifuninni.

Mamma var mjög spennt fyrir því að verða amma og hún prjónaði fyrsta heimferðarsettið heilum sjö árum áður en fyrsta barnabarnið kom. Þegar loksins kom að því naut hún sín í botn, „öll ástin við að vera foreldri en ekkert af ábyrgðinni“, eins og hún sagði. Hún prjónaði heil ósköp á þau og auðvitað var hún dugleg að fara með litlu krílin á fjöll á meðan heilsan leyfði. Öll barnabörnin voru líka mjög náin ömmu sinni og það var yndislegt að sjá þetta einstaka samband á milli þeirra.

Þegar mamma greindist með fjórða stigs krabbamein sem hafði dreift sér svo víða að væntingarnar voru einungis nokkrir mánuðir voru hennar fyrstu viðbrögð að berjast. Hún barðist í tæplega sex ár í gegnum ótal meðferðir, utanlandsferðir og m.a.s. hjartaáfall. Ég vissi það alltaf að mamma mín væri algjör nagli, en almáttugur, ég hafði ekki hugmynd. Hún fór þetta að miklu leyti á húmornum og gleðinni og voru aulabrandarar sérstakt áhugamál. Hjá mömmu var lífið aldrei svo svart að ekki væri hægt að grínast og hafa gaman.

Þegar ég hugsa til mömmu mun ég fyrst og fremst muna eftir allri ástinni, hlýjunni og óþrjótandi trúnni og stuðningi við allt sem mér datt í hug að gera. Hvernig hún ljómaði í hvert einasta skipti sem hún sá mig. Einnig mun ég sakna þess mikið að ræða um barnabörnin við hana. Hláturinn, dugnaðurinn, lífsgleðin, ferðalögin, fjallgöngurnar, prjónaskapurinn, lestrarástríðan og umræður okkar um íslenskt tungumál standa líka eftir.

Því fylgir mikið þakklæti að hafa haft mömmu í öll þessi ár þó að ég hefði viljað hafa hana miklu lengur.

Birta Líf Kristinsdóttir.

Mæður eru leiðtogar. Þær eru okkar allra mestu stuðningsmenn, þær móta líf okkar á hátt sem við skiljum sjaldan sjálf og það gerði mamma sannarlega. Með hlýjunni sinni, innilegum knúsum, skilyrðislausri ást, ljómandi brosi eyrnanna á milli þegar við hittumst, með fimmaurabröndurunum, með staðfastri trú sinni á að við gætum allt, með dugnaðnum, hæfileikunum, með æðruleysi sínu.

Hún stóð með öllum ákvörðunum sem ég tók án þess að hika, slæmum og góðum, og hvatti mig áfram í einu og öllu. Hún var klettur. Alltaf til staðar. Alltaf með í för.

Með jákvæðni, æðruleysi, húmor, oft ansi svörtum húmor, og brosi á vör tókst hún á við veikindin. Þetta hugarfar var stór ástæða þess að við fengum lengri tíma saman. Tíma sem við nýttum í að skapa minningar, ferðast, spila, spjalla og njóta.

Mamma óskaði þess að við myndum muna eftir henni með gleði, sem er ekki erfitt því hún geislaði af gleði.

Ég man eftir bílferð um Hvalfjörðinn á Lödunni gömlu á leið í útilegu. Með niðurskrúfaða glugga á malarvegi og ekkert útvarp. Við sungum lungun úr okkur, Sókrates eða eitthvað svipað, svo hátt að fólk í nálægum bílum gat notið yndistóna sex, átta og þrjátíu og sex ára tónlausra mæðgna.

Ég man eftir útilegum í ömmusveit eins og fjölskyldan kallar landið hennar ömmu fyrir norðan. Ég sé hana fyrir mér á fullu að sjóða vatn á litla prímusnum til að geta hellt upp á kaffi, með orrustuspilin tilbúin á garðbekknum fyrir utan kotið, kleinupokann opinn til hliðar, steiktar daginn fyrir brottför, í stuttbuxum og hlýrabol með andlitið í átt að sólu, því það var alltaf gott veður í ömmusveit eins og hún sagði oft. Jörundarfell gnæfir yfir.

Ég man eftir ótal fjallgöngum saman. Á fjöllum var hún í essinu sínu. Hún gat nánast hvar sem er á landinu nefnt öll fjöll í kringum sig, ár og firði. Eftir upptalningu á fjöllum fylgdi oft staðfesting á að hún hefði jú klifið þau flest, nokkrum sinnum. Um leið og barnabörnin byrjuðu að ganga og hafa þrek til tölti hún með þau upp Úlfarsfellið. Það gat tekið langan tíma en það skipti engu máli. Það var nóg nesti og þarna var amma hamingjusöm.

Ég man eftir árlegum ferðum inn í Bása, uppáhaldsstað hennar, nú uppáhaldsstað okkar allra í fjölskyldunni. Fyrir allmörgum árum flaug ég heim frá New York á föstudagsmorgni Jónsmessunætur. Mamma ætlaði að leiðsegja hópi yfir nóttina um Fimmvörðuháls og fannst ekkert sjálfsagðara en að ég arkaði með, svefnlaus og eftir mig eftir næturflug. Engin miskunn, bara halda áfram. Mikið er ég henni þakklát fyrir það í dag. Þessi töfrandi leið smitaði mig og þarna kviknaði minn eigin litli fjallaneisti.

Mamma var stór hluti af lífi okkar fjölskyldunnar, alltaf til staðar, alltaf með í för. Lífið er tómlegt án hennar, án hlýjunnar og gleðinnar sem hún smitaði okkur af. Við munum sakna hennar sárt en eins og Kalli okkar sagði verður amma sko alltaf með okkur í hjörtum okkar og á fjöllum.

Takk fyrir lífið, elsku mamma.

Þín,

Perla Dís.

Elsku Kidda systir mín er lögð af stað í síðasta ferðalagið sitt, ferðalagið sem við förum öll að lokum. Allt of ung, og átti eftir að gera svo mikið, fara svo víða. Ferðalög um lönd og álfur hafa verið það sem hún naut að gera í frítímanum sínum. Upp um fjöll og firnindi, bæði ein og í hópum, og einnig með dætrum, tengdasonum og barnabörnum sem öll hafa lært af henni að njóta útiveru í náttúrunni.

Litla systir, við hittumst síðar þegar ég legg af stað í mína hinstu ferð, í blómabrekkunni eða berjabrekkunni og rifjum upp gamla takta, af nógu er að taka.

Þín verður sárt saknað. Guð geymi þig.

Elsku Perla Dís og Birta Líf, Niklas, Heiðar, og barnabörnin Kalli, Kidda, Egill og Hafsteinn, mínar innilegustu samúðarkveðjur. Missir ykkar er mikill.

Magnhildur (Hildur).

Í dag kveð ég Kristíönu Baldursdóttur (Kiddu), elskulega móðursystur mína, sem var okkur ástvinum hennar svo góð fyrirmynd í lifanda lífi.

Kidda var vel menntuð, sjálfstæð og sterk heimskona. Hún hafði yndi af bókalestri, fylgdist vel með þjóðmálunum og hafði sterkar skoðanir á mönnum og málefnum.

Kidda ferðaðist víða bæði innanlands og til útlanda hvort heldur ein síns liðs, með vinum eða vandamönnum. Hún var leiðsögumaður og fjallgöngugarpur sem til að mynda gekk upp í fyrstu búðir Everest og á fjölmarga tinda hér heima.

Kidda sinnti hlutverki sínu sem móðir og amma á einstakan hátt alla tíð. Af dætrum sínum, tengdasonum og barnabörnum var hún afskaplega stolt og deildi gjarnan með okkur hinum fréttum af afrekum þeirra í starfi og leik.

Kidda var handverkskona, prjónaði og heklaði ófáar fallegar peysur og værðarvoðir fyrir sig og sína. Allt eru þetta dýrgripir sem hlýja afkomendum hennar um ókomna tíð.

Síðast en ekki síst minnist ég móðursystur minnar fyrir afar jákvætt viðhorf og baráttuþrek í veikindum sínum síðustu æviárin en Kidda veiktist af krabbameini árið 2019. Hún tók veikindum sínum með miklu æðruleysi, hélt sínu striki í einu og öllu og bar sig ávallt vel.

Hjartans Perla Dís og Birta Líf. Hugur minn er hjá ykkur og fjölskyldum ykkar á þessum erfiðu tímum.

Kærleikskveðja,

Linda Rut
Benediktsdóttir.

Dýrmæt vinkona hefur kvatt eftir áralanga baráttu við illvígt krabbamein. Hún var svo sannarlega baráttujaxl, hún Kristíana okkar, en það var ekki með neinum látum, það var með hægðinni, æðruleysinu og endalausri jákvæðni en raunsæi um leið. Svo var húmorinn og stundum prakkarasvipurinn aldrei langt undan. Hún var þó alveg einbeitt og ákveðin þegar kom að baráttu fyrir réttlátara samfélagi og réttindabaráttu og var óhrædd við að gagnrýna ósanngirni og spillingu.

Við kynntumst fyrir rúmum 20 árum, fimm konur sem komu úr ólíkum áttum en hittust í mannauðsstjórnunarnámi í EHÍ. Mjög fljótlega urðum við allar góðar vinkonur og fundum að saman vorum við ansi góðar, bæði í verkefnavinnu í náminu og sem vinkonur og trúnaðarvinir. Við ræddum það stundum hvað við værum heppnar að hafa náð svona vel saman þrátt fyrir að vera allar nokkuð ólíkar, en fundum vel hvað það dýpkaði bæði árangur í náminu og vináttuna. Kristíana var límið í vinahópi okkar og mest henni að þakka hvað við náðum að halda vel hópinn í öll þessi ár. Þegar henni fannst orðið of langt um liðið frá síðasta hittingi komu gjarnan frá henni skilaboðin: Jæja stelpur…

Við kveðjum Kristíönu og minnumst allra góðu stundanna með miklu þakklæti og hlýju og eigum svo sannarlega eftir að sakna hennar. Við sendum dætrum hennar og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur.

Bryndís, Kristín Edda, Kristín Sævars og Sandra.

Við kölluðum okkur fagidjót í virðulegri merkingu, þegar fáir heyrðu til. Smullum saman hjá Innri endurskoðun Reykjavíkur, með svipaða sýn, áhugamál og metnað. Það var alltaf ánægjulegt og notalegt að setjast niður í kaffi með Kristíönu undir súð í Tjarnargötu 12, hún með fallega rósótta bollann sinn. Við tókum stöðuna, viðruðum verkefnin, ræddum þjóðmálin, mátuðum okkur við ýmsar hliðar mála, kompásinn var réttur af og hlegið saman. Það var gott að eiga Kristíönu að sem vinnufélaga, hún var reynslumikil, öflug, varfærin og gædd sterkri dómgreind. Samvinnan var þó styttri en ég hefði viljað, því hún ákvað að fara á eftirlaun 65 ára gömul og njóta lífsins í botn, helst á hæstu tindum Íslands, og heimsins alls. Stuttu eftir að hún hóf nýtt spennandi eftirlaunalíf greindist hún með illskeytt krabbamein sem hún barðist við af mikilli reisn og æðruleysi í tæp sex ár. Það var aldrei slegið slöku við svo lengi sem heilsan leyfði. Kristíana naut þess að ferðast innanlands og utanlands með dætrum sínum, mökum þeirra og barnabörnum, sem hún sá ekki sólina fyrir, og naut lífsins eins og hún hafði mátt til, því viljinn var alltaf til staðar. Í fyrravor, þegar við gengum heim eftir hádegisverðarhitting, hringdi síminn og var það þá læknirinn að veita henni fararleyfi til útlanda. Hún beinlínis geislaði af kæti, gleði og tilhlökkun.

Á sorgarstund vegna makamissis reyndist Kristíana mér öflugur sálufélagi og tryggur vinur. Ég hafði tekið þá ákvörðun að segja alltaf já ef mér var boðið í mat, bíó eða hvað sem er, alveg sama hversu litla löngun ég hafði. Stuttu eftir jarðarförina sendi Kristíana mér upplýsingar um ævintýraferð til Egyptalands sem fyrirhuguð var átta mánuðum síðar. „Mig vantar góðan ferðafélaga, ertu til?“ Ég svaraði strax, já, ég er til. Þessi ferð var farin í maí 2022 og stóð undir öllum væntingum. Með dásamlegum ferðafélögum sigldum við niður Níl, skoðuðum pýramída, musteri, líkneski og múmíur. Upplifðum sólarupprás yfir Dal konunganna í loftbelg og klæddumst egypskum kjólum. Vopnaður vörður var sendur með okkur stöllum á stærsta markað í Kaíró, þar sem hann fylgdi okkur ljóskunum í öruggri fjarlægð. Það þótti okkur skemmtilegt. Kristíana var líka skemmtilegur og óvæginn spilafélagi í orrustu, þar sem við vörðumst vel og sóttum hart. Að spila orrustu var okkar uppáhald hvenær sem við hittumst.

Elsku vinkona, komið er að leiðarlokum um sinn, orrustunni þinni er lokið. Þakka þér fyrir trygga og góða vináttu og elskulegheit alla tíð. Votta dætrum þínum sem þú varst svo stolt af, Birtu Líf og Perlu Dís, Heiðari og Niklas, og litlu hjartagullunum þínum innilega samúð. Við hittumst á ný yfir rósóttum kaffibolla og tökum aðra orrustu saman.

Jenný Stefanía Jensdóttir.

Við í leshring Kvenréttindafélags Íslands (KRFÍ) kveðjum með söknuði kæra vinkonu, Kristíönu Baldursdóttur, sem var með okkur í leshringnum í 21 ár. Þessi lífseigi félagsskapur hefur haldið sig við upphaflegt markmið að mestu, að lesa bækur eftir konur og um konur og þá lét Kristíana ekki sitt eftir liggja í efnisvali. Kristíana var mikill bókaunnandi sem bar fram málefnalegar skoðanir, hún stýrði hópnum um skeið og lagði sig fram í sambandi við starfið.

Leshringurinn hittist mánaðarlega yfir veturinn og oftast lýkur starfsárinu með skemmtiferð út fyrir borgina. Hópurinn okkar naut sannarlega góðs af kunnáttu Kristíönu á ferðum okkar um landið, enda var hún mikil fjallageit og ævintýrakona, lærð í ferðamálafræðum og sagði skemmtilega frá.

Kristíana okkar var greind og minnug, en hæglát og hlý í viðmóti, alltaf stutt í brosið og hláturinn og og hafði einstaklega notalega nærveru. Við minnumst hennar með þakklæti nú þegar leiðir skilur. Fjölskyldu hennar sendum við innilegar samúðarkveðjur.

F.h. vinkvenna í Leshring KRFÍ,

Kristín Edda Gylfadóttir.