Sigurbjörg Unnur Jóhannesdóttir fæddist 2. desember 1929. Hún lést 8. apríl 2025. Útför hennar fór fram 15. apríl 2025.

Amma, þú ert… varst ótrúleg. Hlýja og kærleikur á þinn einstaka hátt. Ekkert væl – hélst því fram að þú hefðir aldrei á ævi þinni fengið höfuðverk. Dúllaðist í þínu á þínum forsendum, þú gerðir það sem þú vildir þegar þú vildir, á þínum hraða og á þinn hátt, oftast, í seinni tíð alla vega, eins og ég þekki þig, rólega. Ekkert stress, enginn æsingur. Þú sast þarna og fylgdist með, vinamörg og öllum þótti þægilegt að vera í kringum þig. Allir alltaf velkomnir í heimsókn og það gerði fólk unnvörpum því andinn var svo þægilegur í kringum þig. Þú sagðist aldrei hafa verið einmana og þegar enginn var hjá þér léstu þér ekki leiðast. Þú last, leystir krossgátur, málaðir myndir og prjónaðir. Reglulega var maður sendur heim með prjónaða flík, hvort sem það var á mann sjálfan, börnin eða aðra. Og enn þá á ég og held upp á postulín sem þú hefur málað og gefið mér í gegnum tíðina. Jólaboðin á jóladag frá því að ég var barn eru eftirminnileg og voru fastur liður í tilverunni og skatan á Þorláksmessu nú í seinni tíð. Skemmtilegt var þegar þú, tæplega sextug, tókst bílpróf án þess að segja neinum frá því. Þá gastu komið þér upp í bústað austur á Laugarvatni þegar þér hentaði. Alltaf Þingvallaleiðina. Þar leið þér vel sem og öllum sem þangað komu. Þar sem þú með kaffi og sígó gaukaðir einhverju að fuglunum og talaðir við álfana. Þaðan á ég bara góðar minningar.

Ég held, núna síðustu misserin, að þú hafir vitað í hvað stefndi. Líkaminn var farinn að gefa sig eftir 95 góð ár. En þú sagðir engum frá því og hefðir aldrei viðurkennt það, aldrei tekið það í mál að leggjast inn á spítala. Að vera heima hjá þér þar til yfir lyki, þar sem þú hafðir búið í 60 ár, er það sem þú vildir og það sem þú gerðir – með kaffið á borðinu og seinustu sígarettuna hálfreykta í öskubakkanum.

Takk fyrir, amma og haltu áfram að njóta.

En, bíddu, hvar á skatan að vera?

Andri Traustason.