Fanney Tómasdóttir fæddist 24. september 1930. Hún lést 30. apríl 2025.

Útför Fanneyjar fór fram 12. maí 2025.

Elsku amma, þá er komið að kveðjustund.

Ég hefði gefið hvað sem er til að eiga eitt sumar enn með þér. Við hefðum kíkt í Hallargarðinn okkar með kaffi og nesti, já, því það þótti nú ekki almennilegur göngutúr nema það væri meðferðis. Við hefðum fengið þig í heimsókn í vöfflur og hlustað á þig segja sögur um liðna tíma, ljóð og gátur og krakkarnir að lokum kvatt þig með hlýju faðmlagi. Við hefðum farið í bústaðinn þinn á Laugarvatni þar sem við áttum svo yndislegar minningar saman. Þar hefðirðu séð Nökkva úti að sparka í bolta, Aron að sulla í vatnsslöngunni og Fanneyju, nöfnu þína, hlaupa um, eins og þú varst búin að bíða svo lengi eftir en náðir ekki að sjá.

Þér leið alltaf best þegar þú varst viss um að öllum öðrum liði vel, dekraðir endalaust við okkur og passaðir að allir magar væru alltaf fullir og helst gott betur en það. Þannig var þitt hjartalag, elsku amma mín.

Ég montaði mig ósjaldan af þér við vini og kunningja, enda slíka fyrirmynd í hreysti erfitt að finna, hlaupandi upp á fjöll og tinda, dansandi gömlu dansana og stundaðir sund langt um aldur fram. Ég sagðist óska þess að verða alveg eins og þú þegar ég yrði gömul og ég stend enn með þeirri ósk.

Elsku amma, ég er þér svo óendanlega þakklát, þakklát fyrir allt það sem þú hefur kennt mér og allar okkar stundir og hlýju minningar.

Hvíl í friði elsku amma mín.

Þín,

Inga Rós.

Nú ert þú búin að kveðja þennan heim eftir langa og góða ævi. Ótrúlega spræk fram á síðasta dag. Ég minnist þín sem einnar af uppáhaldsfrænkum mínum, þú varst ávallt hlý í viðmóti, glöð í bragði, snör og dugleg. Þú varst komin vel yfir nírætt þegar ég sá þig fara með ruslið út og þú hljópst við fót. Það var ekki algeng sjón í blokkum eldri borgara. Það var svo mikið þú. Enda hélstu þér vel við, stundaðir sund og varst mikil útivistarkona og göngugarpur alla þína tíð, bæði með Ferðafélaginu og frændfólki og systkinum. Ég gat ekki annað en brosað og hugsaði að það væri gæfa ef maður hefði þessi gen. Ég hjólaði einu sinni við í heimsókn hjá þér fyrir nokkrum árum og við horfðum saman á þátt frá Kverkfjöllum úr seríunni Fjallaskálar Íslands. Maður kom ekki að tómum kofunum þegar talið barst að gönguleiðum um náttúru Íslands.

Sem barn elskaði ég að koma í heimsókn til ykkar Siggeirs á Digranesveginn. Siggeir kallaði mig alltaf „Tórið mitt“. Alltaf var tekið á móti manni opnum örmum með hlýju brosi og faðmlagi. Heimilið alltaf upp á tíu. Veitingar varð maður að þiggja, svo mikið var víst, og svo laumaðist ég oft upp í stól með heilu bunkana af Andrésar Andar-blöðum. Við áttum ekkert svoleiðis, en hjá Fanneyju frænku voru heilu hillurnar svo maður komst í feitt. Oftar en ekki rifjaðir þú upp með mér þegar þú hafðir passað mig ársgamla meðan foreldrar mínir voru við vinnu í Kerlingarfjöllum með stóra bróður minn. Þið fóruð með mig í krúttlega bústaðinn ykkar á Laugarvatni. Þú rifjaðir upp að ég hefði vaknað en ekki viljað vekja nokkurn mann, bara setið stillt í rimlarúminu þangað til ég sá að einhver opnaði augun.

Nokkrum sinnum hittumst við á Reynifelli, þú vissir fátt betra en að vera á æskuslóðunum þar í bústaðnum hjá dóttur þinni Stínu og dvaldir þar löngum stundum. Að tína ber í öldunni var líka sérstakt áhugamál og reyndar, þegar kom að berjatínslu, voru fáir jafnokar þínir og þú fylltir föturnar á þreföldum hraða. Nú eða að fara í bústaðinn á Laugarvatni með Hafsteini syni þínum. Þú elskaðir að ferðast, alveg fram á síðasta dag. Nú ert þú farin í lengra ferðalag að hitta hann Siggeir þinn og snýrð ekki til baka til okkar. Þín verður ávallt minnst með söknuði en gleði og hlýju í hjarta yfir minningunum sem lifa. Hvíl í friði.

Þóra Jóhanna.

Við sem vorum svo heppin að fá að kynnast Fanneyju eigum vafalaust öll góðar minningar um yndislega konu. Það fyrsta sem kemur upp í hugann, nú þegar elsku Fanney er fallin frá, er hversu heppinn maður er að hafa verið partur af hennar lífi. Fanney var alveg einstök kona. Gull. Kærleiksrík og góð. Fanney hafði einstakt lag á því að segja sína meiningu á svo fallegan hátt. Ávallt var höfð nærgætni í nærveru sálar og við munum alltaf minnast hversu fallega Fanney talaði með sinni blíðu og krúttlegu rödd.

Það var ávalt gaman að vera í kringum hana og lánsöm vorum við að hitta hana oft í bústaðnum. Samgangurinn á milli mikill og þaðan höfum við farið í heilmargar ferðir saman, hvort sem það var inn á hálendi eða í nágrenni Reynifells á tveimur jafnfljótum. Ein eftirminnilegasta ferðin með Fanneyju var heils dags ganga inn í Austurdal. Fanney var þá korter gengin í áttrætt en ekki gaf hún okkur yngri neitt eftir. Við höfum svo oft rifjað þessa ferð upp saman síðan. Hún var ákaflega gestrisin og ekki stóð á því á ferðalögum. Fanney var mætt með kæliboxið eða jafnvel tvö. Heimabakað og smurt. Það gilti einu, þar sem Fanney var, þar var veisla og að afþakka mat frá Fanneyju stóð ekki til boða.

Hún var félagslynd, talaði við alla og hafði gaman af ungum sem öldnum. Hún var einstök barnagæla og þegar maður sá hana með börnum var augljóst hvernig hún lét öllum börnum líða vel í návist sinni. Hún var óspör á að deila út fallegum orðum og gjörðum sem gerðu það að verkum að hvert eitt barn, var einstakt í nærveru hennar. Hún var eftirminnileg og vinir okkar í Kópavoginum muna vel eftir Fanneyju standa vaktina á róló.

Fanney átti stóra og yndislega fjölskyldu, heilan skara af barna- og barnabarnabörnum. Hún var stolt af hverjum og einum afkomanda og það fór ekki á milli mála hversu mikið þau elskuðu hana og við vitum að hennar er sárt saknað. Við vitum líka að hennar verður minnst i hvert skipti sem við munum hittast enda svo ótal margs að minnast. Nú er komið að hinstu kveðjustund og þótt við vissum öll að þessi dagur myndi koma finnst manni samt að hún hafi farið of snemma. Lífið verður sannarlega fátækara án hennar.

Birgir Tómasson
og dætur.