Ragnar Vestfjörð Sigurðsson fæddist 17. janúar 1945. Hann lést 16. apríl 2025.

Útför Ragnars fór fram 25. apríl 2025.

Kynni mín af Ragnari voru stutt en afskaplega góð. Um fjögur ár eru síðan ég kom inn í líf hans og hann í mitt. Strax tókst með okkur mikill vinskapur. Það var alltaf notalegt að koma á Reynimelinn til hans og Þórunnar, oft í fjölmenn matar- og kaffiboð. Þar sat hann iðulega í sama eldhússtólnum, sem ég gat aldrei skilið hvernig honum þótti þægilegur, og brosti og hló af stolti yfir fólkinu sínu.

Við Ragnar áttum okkar bestu stundir við pallasmíði í gömlu íbúðinni okkar Jóhönnu. Ragnar var upptekinn maður, en á milli verkefna fann hann tíma til þess að koma til okkar og smíða þennan líka stönduga og flotta sólpall. Áður en verkið hófst gat hann mælt út annan pall við íbúð beint á móti og fengið innblástur, en hann hafði Ragnar smíðað nokkrum árum áður þegar Sigríður Rita, dóttir þeirra Þórunnar, bjó þar. Rita og Rebekka dætur hennar léku sér víst mikið á þeim palli og það vildi Ragnar fyrir strákinn okkar, sem þá var væntanlegur í heiminn. Þannig var Ragnar. Alltaf eitthvað að snúast fyrir fólkið sitt og hjálpa til.

Ég er ungur maður og ágætlega hraustur, en samt hafði ég ekki roð við Ragnari við pallasmíðina. Hann var kattliðugur en fílsterkur í senn og beygði sig og teygði, másaði og blés, og úr varð sólpallur sem var eins og virkisveggur. Við Bjössi, vinur hans, sem hjálpaði mikið til, gátum oft ekki annað en staðið hjá eins og illa gerðir hlutir á meðan. Svo þegar færi gafst hreytti Ragnar einhverjum pillum í okkur og gerði grín. Það var alltaf mikill kjaftur á honum. Ég hefði gjarnan viljað þekkja hann á hans yngri árum.

Þarna óraði mann ekki fyrir því að Ragnar ætti eftir að hverfa frá okkur skömmu síðar. Það var – og er enn – óraunverulegt að Ragnar, þetta heljarmenni, hafi veikst svo skyndilega og safnast til feðra sinna á aðeins örfáum mánuðum. Ég ylja mér við þá tilhugsun að Ragnar náði að verða gamall, en þó varð hann aldrei gamalmenni. Hann hefði eflaust unað því illa.

Ef ég ætti að lýsa Ragnari í einu orði segði ég: Íslendingur. Hann stóð vörð um hagsmuni þjóðarinnar á varðskipinu Óðni í þorskastríðunum, slafraði í sig mat sem hefði allt eins getað verið heimsendur beint frá Þjóðminjasafninu og elskaði íslenska fánann. Að þessu leyti varð Ragnar að fyrirmynd í mínum augum. Land okkar væri betri staður að búa á ef allir bæru til þess sömu ást og Ragnar gerði.

Það er oft sagt að menn deyi tvisvar. Fyrst þegar þeir yfirgefa þessa jarðvist en svo öðru sinni þegar þeirra er minnst í síðasta skipti. Ég er viss um að Ragnar muni þannig lifa áfram í minningum og frásögnum afkomenda sinna um langa, langa hríð.

Oddur Þórðarson.