Selma Guðmundsdóttir fæddist á Þverfelli, Saurbæjarhreppi í Dalasýslu, 11. apríl 1939. Hún lést 27. apríl 2025 á líknardeild LSH í Kópavogi.

Foreldrar hennar voru hjónin María Sigríður Guðmundsdóttir, f. 18. apríl 1916, d. 20. október 1997, og Guðmundur Tímóteus Sigurðsson, f. 3. ágúst 1904, d. 11. mars 1963. Systkini eru María, f. 15. september 1935, d. 20. september 1935, Heiðar, f. 24. júní 1937, Guðbjörg Jóna, f. 6. maí 1943, og Sigurður Hlíðar, f. 9. nóvember 1948, d. 19. febrúar 2025.

Sambýlismaður hennar var Guðmundur Guðjónsson, f. 14. janúar 1931, d. 18. júlí 2018. Dætur þeirra eru: 1) Berglind, f. 10. desember 1959, maki Reynir Óskarsson, f. 21. júní 1951, börn þeirra eru a) Óskar, f. 1984, maki Sigríður Ósk Bjarnadóttir, f. 1983, og synir þeirra eru Bóas, f. 2015, og Bent, f. 2018, b) Selma Margrét, f. 1993. 2) Iða Mary, f. 1. nóvember 1964, maki Ludvig Carl Hilmarsson, f. 26. október 1957. Synir þeirra eru Hilmar Leó, f. 1990, og Páll Steinarr, f. 1998. Guðmundur átti einnig: 3) Guðjón, f. 13. desember 1949, maki Ríkey Andrésdóttir, þau eiga þrjú börn. 4) Báru Kolbrúnu, f. 17. nóvember 1951, maki Þorsteinn Hermannsson, hún á fimm börn. 5) Bryndísi Björk, f. 16. febrúar 1961, hún á þrjú börn.

Selma lauk barnaskólagöngu og fór í Húsmæðraskólann á Staðarfelli. Hún fór fljótt að aðstoða við búskap og hneigðist hugur hennar fljótt til útiverka, fannst þau miklu skemmtilegri en inniverk. Hún vann við fiskvinnslu í Reykjavík og var ráðskona í vegavinnu og við skólann á Kjarlaksvöllum. Árið 1963 lést faðir Selmu og þá flutti hún heim að Þverfelli og fór að byggja upp sinn fjárbúskap. Bjó hún á Þverfelli til 1972 en þá flutti fjölskyldan að Laugum í Hvammssveit og starfaði hún við skólann til 1979. Þá flutti fjölskyldan til Reykjavíkur og settist að í Mosfellsbæ árið 1990 þar sem Selma bjó allt til dánardags.

Hún byrjaði að vinna á lagernum hjá Hagkaupum þegar hún flutti til Reykjavíkur og vann þar til 2006, er hún hætti 67 ára. Selma og Guðmundur byggðu árið 1979 sumarhús, Hamrafell, í landi Þverfells. Þar dvöldu þau öll sumur til ársins 2018.

Selma var fyrst og fremst bóndi, hún unni sveitinni, sauðkindinni og hestunum. Þegar hún flutti í Mosfellsbæ keypti hún hesthús og var oftast með tvo hesta. Hún sjá um hirðingar á hestum sínum og tók einnig að sér að gefa morgungjöf í öðrum húsum.

Hún tók þátt í starfi hestamannafélagsins Harðar, fór í ferðir og sótti skemmtanir á vegum félagsins. Á sumrin fór hún með hestana í sveitina og tók þátt í kvennareið í Dölunum í mörg ár og var með hesta allt til ársins 2022. Saurbærinn var henni kær og á haustin tók hún þátt í göngum og réttum með bændunum á Kjarlaksvöllum og aðstoðaði við matseld allt til ársins 2023.

Útför Selmu fer fram frá Lágafellskirkju í dag, 14. maí 2025, klukkan 13.

Nú þegar ég kveð móður mína er mér þakklæti efst í huga. Þakklæti fyrir að hafa þekkt duglega og skynsama konu. Þakklæti fyrir allt sem hún kenndi mér og þakklæti fyrir að hafa fengið að fylgja henni síðasta árið í lífi hennar, en hún greindist með ólæknandi lungnakrabbamein í byrjun árs 2023.

Hún vissi að tíminn var naumur en hún tókst þrátt fyrir það á við veikindin af miklu æðruleysi. Hún kaus að þiggja þá meðferð sem bauðst, að fá aðeins lengri tíma, en þegar engin frekari meðferð var í boði kaus hún verkjameðferð í stað frekari inngripa sem gætu lengt dvölina hér um einhverja daga. Hún sýndi skynsemi og yfirvegun, vildi ekki leggja meira á fólkið sitt. Þessi sjálfstæða kona sýndi mikla auðmýkt og var tilbúin að þiggja þá aðstoð sem var í boði. Það var okkur afkomendum hennar dýrmætt að geta haldið upp á 86 ára afmælið með henni, en þá var hún komin á líknardeildina. Að sjálfsögðu var boðið upp á rjómatertu og heitt súkkulaði með rjóma að sveitasið.

Ég minnist mömmu fyrst og fremst sem duglegrar og sjálfstæðrar konu sem var að mörgu leyti á undan sinni samtíð. Þegar við bjuggum á Þverfelli var hún sauðfjárbóndi og pabbi vann utan heimilis. Hún var með bílpróf, keypti sinn eigin bíl og sá um rekstur heimilisins.

Hún kenndi mér svo margt, m.a. mikilvægi þess að ganga menntaveginn, fara vel með hlutina, vera nýtin, fara vel með peninga og svo ótal margt fleira.

En mamma lifði svo sannarlega tímana tvenna. Síðustu mánuðina nýttum við tímann til að ræða um lífið í sveitinni. Hún byrjaði snemma að vinna, aðstoða við búskapinn og fara í þá vinnu sem bauðst. Stærsta áfallið var þegar þau systkinin á Þverfelli misstu föður sinn árið 1963. Þá þurfti mamma að vera sterk, en þessi styrkleiki einkenndi hana alla tíð og treystu systkini hennar á hana fram til síðasta dags.

Hún missti aldrei tengslin við Dalina sína, en hún dvaldi öll sumur til ársins 2018 í sumarbústaðnum þeirra pabba og tók þátt í lífinu í sveitinni, fór í Kvennareiðina og aðstoðaði við sauðburð og leitir fram til ársins 2023. Takk fyrir allt, mamma mín.

Berglind
Guðmundsdóttir.

Í dag kveðjum við ástkæra móðursystur mín Selmu Guðmundsdóttur. Ég kallaði hana reyndar alltaf Frænku því mér þótti svo mikil upphefð að eiga svona flotta frænku sem Selma var.

Þær systur frá Þverfelli, Guðbjörg móðir mín og Selma, voru mjög samrýmdar í gegnum tíðina, þó þær hafi haft mismunandi skoðanir á mönnum og málefnum, og því var Frænka mér sem önnur móðir og ég á margar minningar um sumardvöl hjá Frænku vestur í Dölum, annaðhvort á Þverfelli eða á Laugum í Sælingsdal þar sem Frænka og Guðmundur bjuggu lengi vel og síðar á Hamrafelli, bústaðnum í Saurbænum. Ég á margar minningar um Frænku að bjarga mér úr ýmsum háska sem barni, annaðhvort var ég dregin holdvot upp úr dýjum eða það þurfti að hreinsa og búa um allskyns sár og hrufl eftir háskalegt klettaklifur og aðrar svaðilfarir.

Frænka var mikil hagleikskona og allt lék í höndunum á henni og ein mín fyrsta minning um hana var þegar ég var um fjögurra eða fimm ára í sauðburði á Þverfelli og það þurfti snör handtök við að bjarga lambi í heiminn og tókst það með miklum ágætum, lambið og móðirin lifðu af og ég, borgarbarnið, var heilluð af því hvernig til tókst.

Frænka var alltaf viðræðugóð og hrókur alls fagnaðar enda var alltaf stutt í glensið. Hún var vinamörg og frændrækin og var endalaus uppspretta fróðleiks um ættartengsl lengst aftur í ættir, gamlar sögur úr sveitinni, mataruppskriftir og við kleinugerð og gerð hins hefðbundna soðbrauðs sem var ómissandi með jólahangikjötinu vestur í Dölum, ásamt því að gefa hagnýt ráð við berjatínslu, hreinsun og verkum á berjum eða sláturgerð. Mig langar að þakka Frænku fyrir samfylgdina, það er mér heiður að fá að vera samferðamanneskja þessarar litríku og sterku konu sem fór alltaf sínar eigin leiðir í lífinu og var mikil fyrirmynd í hvívetna.

Brynhildur
Magnúsdóttir.