Magnús Einarsson fæddist í Reykjavík 3. janúar 1937. Hann lést á Hrafnistu við Laugarás í Reykjavík 5. maí 2025.

Foreldrar hans voru Einar Sigurjón Magnússon, f. 1906, d. 1989, og Anna Guðmundsdóttir, f. 1916, d. 1990. Systkini Magnúsar eru Erla, f. 1934, d. 2010, Gylfi f. 1941, Guðmundur, f. 1944, og Sigrún, f. 1947.

Magnús giftist 18. september 1956 Ólöfu Erlu Hjaltadóttur. Erla, eins og hún var alltaf kölluð, fæddist í Reykjavík 18. september 1933 og lést 6. febrúar 2004. Þeirra börn eru: 1) Svanborg Anna, f. 1956. Maki hennar er Guðmundur Davíðsson. Börn þeirra eru Hjalti Freyr, f. 1985, Ólöf Ósk, f. 1988, og Andrea, f. 1990. 2) Hjalti, f. 1959. Maki hans er Susana Papazian, f. 1972. Börn þeirra eru Einar Magnús, f. 2001, og Magnús, f. 2005. 3) Anna Sigríður, f. 1962. Maki hennar er Atli Þór Kárason, f. 1964. Börn þeirra eru Sævar Már, f. 1990, og Sylvía, f. 1994. Barnabarnabörnin eru orðin sjö og það áttunda væntanlegt í júní. Seinni eiginkona Magnúsar er Guðlaug Sverrisdóttir, f. 21. nóvember 1931. Þau giftu sig 17. september 2005.

Magnús ólst upp á Kárastíg
6 í Reykjavík. Hann gekk í Austurbæjarskólann og Miðbæjarskólann. Hann var mikið í sveit hjá frændfólki sínu á Brjánsstöðum í Grímsnesi og hafði alla tíð sterkar taugar til svæðisins. Ungur starfaði hann á Vífilsstaðabúinu og hjá Steypustöðinni. Árið 1958, þá 21 árs gamall, gekk hann til liðs við lögregluna í Reykjavík. Síðustu árin, allt til starfsloka, starfaði hann sem yfirlögregluþjónn hjá lögreglunni í Kópavogi. Magnús var einn af stofnendum Víkingasveitarinnar, sem í dag er sérsveit Ríkislögreglustjóra. Magnús gekk í Frímúrararegluna 1989 þar sem hann naut sín vel.

Útför Magnúsar fer fram frá Árbæjarkirkju í dag, 15. maí 2025, klukkan 15.

Elsku Magnús afi. Takk fyrir að dekra okkur þegar við komum í pössun til þín og ömmu sem börn, við munum sérstaklega alltaf hugsa með hlýju til morgunstundanna í stofunni í Borgargerði í lazy-boy að horfa á „Með Afa“ og borða ristað brauð með miklu smjöri og osti og Melrose‘s-teið með. Takk fyrir að taka okkur að þér þegar við fluttum í bæinn til að fara í menntaskóla. Takk fyrir allar sögurnar og samveruna, sem hefðu þó vissulega mátt vera meiri núna síðustu árin. En það var gaman að ná að sýna þér yngstu börnin okkar og sjá hvað þú ljómaðir af gleði í návist þeirra. Megir þú hvíla í friði.

Þín barnabörn,

Hjalti Freyr, Ólöf Ósk og Andrea.

Traustur vinur er látinn. Ég kynntist Magnúsi Einarssyni í lögreglunni og var hann einn af þeim yfirmönnum sem ég hafði mest álit á. Hann var mjög áreiðanlegur, hugrakkt heljarmenni sem þurfti oft að sinna hættulegustu verkefnunum varlega og djarflega. Hann hafði einnig mikla tilfinningagreind og mannlegt innsæi. Leysti þannig sum verkefni. Eitt af verkefnum hans var leit að týndu fólki og átti ég einnig samstarf við hann þegar ég var í björgunarsveit Ingólfs. Þar höfðu menn mikið álit á honum vegna góðs samstarfs og áreiðanleika. Seinna mælti hann með mér, ásamt Högna Einarssyni, að ég fengi að sækja um að gerast frímúrari í stúkunni Fjölni. Það hefur veitt mér mikla ánægju og ég eignaðist þar marga vini. Eftir við hættum störfum hittumst við stundum hjá honum og spjölluðum mikið saman. Eftirfarandi úr Hávamálum á sérstaklega vel við hann:

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum)

Ég votta fjölskyldu hans mína dýpstu samúð.

Kristján H. Kristjánsson.

Ég kynntist Magnúsi Einarssyni í lok árs 1971 er ég hafði lokið fyrri hluta Lögregluskóla ríkisins og hóf störf á B-vakt lögreglunnar í Reykjavík. Það er eins og gerst hefði í gær. Við liðskönnun og nafnakall í upphafi vaktar kom Magnús inn á varðstofuna hávaxinn og virðulegur og sagði sterkri röddu: „Jæja drengir, þá er það skyldan við Guð og fósturjörðina.“

Ástæðan fyrir því að ég sting niður penna við útför Magnúsar Einarssonar yfirlögregluþjóns er sú að mig langar til að segja skemmtilega sögu sem ég varð vitni að á sumarnótt fyrir 52 árum.

Í lok maí árið 1973 hittust í Reykjavík Richard Nixon forseti Bandaríkjanna og Georges Pompidou forseti Frakklands. Þá hafði ég nokkru áður hafið störf á Keflavíkurflugvelli og var því ásamt nokkrum öðrum lögreglumönnum af Vellinum fenginn til að annast öryggi Nixons á meðan hann dvaldi á Íslandi. Fallega sumarnótt við sendiráð Bandaríkjanna á Laufásveginum, þar sem Nixon bjó, kom hann út úr sendiráðinu öllum að óvörum. Það varð uppi fótur og fit þegar Nixon birtist, gekk að okkur sem stóðum vörð og tók í hönd okkar. Sagðist eiga erfitt með að sofa í allri þessari dagsbirtu.

Magnús Einarsson, einkennisklæddur og allra manna glæsilegastur, var fyrirliði lögreglunnar og yfirmaður íslensku öryggisgæslunnar við sendiráðið. Það kom skelfingarsvipur á bandarísku leyniþjónustumennina (Secret Service) þegar Nixon bað Magnús um að labba með sér niður að Tjörn og að þeir yrðu einir á labbinu, en auðvitað fylgdu Secret Service í humátt á eftir, þó í hæfilegri fjarlægð.

Ekki veit ég hvað þeim fór á milli, en eftir nokkra stund komu þeir til baka og við það færðist ánægjusvipur á leyniþjónustumennina. Nokkru síðar eftir að Nixon hafði boðið okkur góða nótt og farið inn í sendiráðið kom út major úr landgönguliðinu (U.S. Marines) og afhenti Magnúsi gyllta skyrtuhnappa í öskju frá forsetanum.

Auðvitað er margt fleira sem vert er að minnast, en hér læt ég staðar numið, um leið og ég kveð góðan dreng og fyrirmyndarlögreglumann og frímúrarabróður.

Fjölskyldu hans og vinum sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Óskar H. Þórmundsson,
yfirlögregluþjónn
á eftirlaunum.

Látinn er vaskur samstarfsmaður, Magnús Einarsson fv. yfirlögregluþjónn.

Magnús bar sig afar vel í lögreglubúningnum svo eftir var tekið, hvort sem hann var á vettvangi við hinar ýmsu aðstæður eða við störf á lögreglustöðvunum.

Fyrstu samskipti mín við Magnús voru þegar ég átti smá spjall við hann í miðborginni á 17. júní-hátíð þegar hann var þar virðulegur við löggæslustörf á Harley-Davidson-mótorhjóli, erindið var að spyrjast fyrir um lokun á vissum pósti í miðborginni.

Magnús svaraði erindi mínu greiðlega og með lipurð, þ.e. ungum ökumanninum, og þótti mér til þess koma.

Góð og lipur samskipti lögreglumanna við borgarana skipta miklu máli þótt erindið sé ekki stórt sem og við aðrar aðstæður þegar hægt er að koma því við í krefjandi starfi.

Síðar kynntist ég Magnúsi eftir að ég hóf störf í lögreglunni og fór vel á með okkur þótt hann væri ekki allra.

Magnús þótti stundum nokkuð þaulspurull þegar komið var með aðila í viðtöl til hans sem ekki höfðu farið að settum reglum/lögum og við þurfti að ræða nánar.

Hann vildi fá sem flesta þætti mála upp á yfirborðið sem hægt var að upplýsa um miðað við aðstæður hverju sinni, það var hans mottó í starfi, þ.e. vönduð vinnubrögð og kurteisi.

Síðan kynntist ég Magnúsi frekar t.d. í spjalli sem við áttum um daginn og veginn á milli anna.

Þá kom í ljós að hann hafði verið sem unglingur í sveit í minni heimasveit við Þingvallavatn og lét hann afar vel af þeirri dvöl með góðum minningum um svæðið og íbúa þess.

Þar á meðal hafði hann stundum komið í kaffi, pönnukökur og fleira góðgæti hjá móður minni þegar hann var á ferð um sveitina eystra með húsbónda sínum, Guðmundi Jóhannessyni.

Guðmundur náði nær 100 ára aldri og skokkaði fram að því um holt og hæðir og þótti Magnúsi mikið til þess koma hjá sínum fyrri húsbónda sem fleirum.

Þegar Magnús átti 80 ára afmæli sendi ég honum heillaskeyti og nefndi hann sem samstarfsmann og sveitunga og þótti Magnúsi vænt um að ég skyldi nefna hann sem sveitunga, en þá höfðu þau Magnús og Guðlaug byggt sér sumarhús í sameinuðu sveitarfélagi Grímsnes- og Grafningshrepps og áttu þau þar löngum góðar stundir.

Með Magnúsi er genginn litríkur og kappsmikill lögreglumaður/yfirmaður um langt árabil hér á höfuðborgarsvæðinu.

Það sama á við um fleiri kappa sem störfuðu lengst af með Magnúsi, sumir látnir en aðrir nokk hressir.

Blessuð sé minning þeirra sem fallnir eru frá, hinir vernda áfram merka sögu fyrri tíma úr krefjandi starfi.

Um lífshlaup Magnúsar væri hægt að skrifa langa minningargrein, en þessar fátæklegu línur verða að nægja að sinni.

Megi Guð vernda Magnús og gefa fjölskyldu hans styrk og ljós til framtíðar.

Magnúsi þakka ég gott samstarf og góðan hug sem hann bar til sveitanna okkar eystra.

Við fjallavötnin fagurblá

er friður, tign og ró.

Í flötinn mæna fjöllin há

með fannir, klappir, skóg.

Þar líða álftir langt í geim

með ljúfum söngva klið,

og lindir ótal ljóða glatt

í ljósrar næturfrið.

(Hulda)

Innilegar samúðarkveðjur til eiginkonu, barna, barnabarna, fjölskyldu og vina Magnúsar Einarssonar.

Ómar G. Jónsson.