Halldór Ásgeirsson fæddist í Reykjavík 16. apríl 1951. Hann lést á Landspítalanum 30. apríl 2025.

Foreldrar hans voru Ásgeir Sigurðsson skipstjóri, f. 29.11. 1923, d. 10.9. 2007, og Kristbjörg Oddný Ingunn Sigvaldadóttir, húsmóðir og ritari, f. 8.4. 1927, d. 25.9. 2010.

Systkini Halldórs: Sigvaldi skógfræðingur, f. 10.3. 1950, d. 9.3. 2013, Margrét kennari, f. 15.9. 1954, og Sigurður Gunnar garðyrkjufræðingur, f. 20.5. 1960. Halldór ólst upp fyrstu fjögur árin á Snorrabraut 69 en flutti síðan í nýbyggt hús á Nesvegi 4, sem breyttist í Neshaga 4, þar sem hann bjó til dánardags.

Halldór útskrifaðist frá Kennaraskóla Íslands 1972 og Stýrimannaskólanum í Reykjavík með farmannapróf 1976. Hann var stýrimaður á skipum Eimskipafélags Íslands í sjö ár og starfaði síðan við Breiðagerðisskóla frá 1984 þar til hann lét af störfum vegna aldurs árið 2019.

Halldór var virkur félagi í Slysavarnafélagi Íslands og starfaði þar sem sjálfboðaliði í áratugi, m.a. sem skipstjóri á björgunarskipum.

Hversvegna er leiknum lokið?

Ég leita en finn ekki svar.

Ég finn hjá mér þörf til að þakka

þetta sem eitt sinn var.

(Starri í Garði)

Mig langar til að minnast Halldórs frænda míns. Mæður okkar Halldórs, þær Birna Anna og Inga, voru systur og afar nánar og myndaðist því sterkt samband milli fjölskyldnanna. Halldór var fjórum árum eldri en ég og þrátt fyrir aldursmuninn urðum við fljótt nánir vinir. Við lékum okkur mikið saman í æsku og mest spennandi var að fara með fleiri félögum upp í Öskjuhlíð, skríða ofan í gömul vélbyssuhreiður sem Bretarnir höfðu byggt á stríðsárunum. Þar háðum við orrustur við ósýnilega óvini og var Halldór yfirleitt foringinn sem við fylgdum eftir.

Hernaðaráhugi Halldórs kviknaði þannig snemma og fylgdi honum alla tíð. Hann las allt sem hægt var að lesa um herskip, flugvélar og kafbáta og var í raun eins og alfræðiorðabók um hernað. Þetta varð sem dæmi hópi ferðamanna ljóst mörgum árum síðar þegar við Halldór skoðuðum USS Intrepid, flugmóðurskipið í New York. Við fórum um skipið ásamt leiðsögumanni og þótti Halldóri upplýsingarnar heldur rýrar hjá vesalings leiðsögumanninum. Tók Halldór því óhikað til máls og bætti við fróðleik þegar honum þótti viðeigandi, sem var oft. Þetta vakti mikla kátínu hjá ferðamönnunum sem þarna voru með okkur og í lokin fékk Halldór þakkir frá leiðsögumanninum fyrir samvinnuna.

Halldór fékk fljótt áhuga á sjómennsku og eftir kennarapróf fór hann í Stýrimannaskólann, aflaði sér bæði stýrimanna- og skipstjórnarréttindi og starfaði hjá Eimskip sem stýrimaður um árabil. Sjálfur fékk ég vinnu eitt sumar hjá Eimskip sem háseti á Skógafossi, sama skipi og Halldór var á. Halldór tók samstundis að sér að leiðbeina mér og passaði vel að ég, byrjandinn, færi mér ekki að voða. Þessi umhyggja lýsti Halldóri vel og hún er nokkuð sem ég mun aldrei gleyma.

Halldór var alla tíð sérstakur karakter með mikið skopskyn. Ég bjó um árabil í Bandaríkjunum og eitt sinn komu Halldór og Margrét systir hans í heimsókn. Þar lenti Halldór í því óhappi að fá skurð á höfuðið og þegar við fórum upp á bráðamóttöku komust læknarnir að því að hann var með allt of háan blóðþrýsting. Spurður hvort hann tæki lyf við blóðþrýstingnum svaraði hann að svo væri, en að hann hefði ekki tekið þau í tíu daga. Þegar spurt var hvers vegna svaraði Halldór: „Af því ég er í sumarfríi.“ Læknarnir urðu fyrst steinhissa en sprungu síðan úr hlátri.

Þegar ég hugsa um Halldór fyllist hjartað af hlýjum og góðum minningum. Ég þakka honum fyrir umhyggjuna og vináttuna.

Ég votta systkinum Halldórs, Margréti og Sigurði, og fjölskyldu hans, mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Karl Ragnarsson.