Grétar fæddist í Meðalholti 14 í Reykjavík 19. september 1945. Hann á heimili sínu Meðalholti 14 9. apríl 2025.

Foreldrar hans voru Magnús Pétursson, f. 12. október 1905 á Þaravöllum, Innra-Akraneshreppi, d. 21. ágúst 1965, og Jóhanna Magnea Guðmunda Sigurðardóttir, f. 4. febrúar 1911 í Reykjavík, d. 29. janúar 1997.

Systkini Grétars eru: Sigurlín Ester, f. 4. júní 1934, d. 23. nóvember 2014, Þórir, f. 11. apríl 1937, d. 7. júlí 2009, og Gunnar Helgi, f. 28. maí 1944. Hálfsystur samfeðra: Hulda Maggý og Hafdís Auður, f. 18. maí 1950.

Grétar hóf störf hjá Ísbirninum vorið 1960, þá 14 ára gamall, og starfaði þar þar til hann hóf störf hjá Stálsmiðjunni. Hjá Stálsmiðjunni starfaði Grétar svo til sjötugs. Lengst af sinni starfsævi vann hann við akstur vörubíla og lyftara.

Helstu áhugamál Grétars voru stangveiði, kvikmyndir, leikhús og bílar.

Útför Grétars fer fram frá Háteigskirkju í Reykjavík í dag, 15. maí 2025, klukkan 13.

Hann Grétar frændi dó, okkur öllum að óvörum. Hann var ljúfur drengur og reyndist öllum vel. Húmorinn hans var tær og meinlaus. Grési grallari var hann stundum kallaður þegar vel lá á fólki.

Skólaganga hans var stutt því í þá tíð var ekki skilningur á því að börn gætu verið lesblind. Hann byrjaði sem barn að vinna í Ísbirninum og vann þar í áratugi, lengst af við að keyra vörubíl. Framan af var hann þó ekki með meirapróf. Það gat hann ekki tekið fyrr en hann fékk undanþágu til að taka það munnlega. Hann náði því með glæsibrag, enda minni hans einstakt þar sem hann gat ekki treyst á að skrifa eða lesa. Síðar vann Grétar hjá Stálsmiðjunni og var þar til sjötugs. Samstarfsmenn hans reyndust honum vel og fór hann með þeim í utanlandsferðir á vegum fyrirtækisins.

Grétar fæddist í Meðalholti, lifði alla ævi í Meðalholti og dó í Meðalholti. Sú gata er haganlega staðsett hér í borg. Það kom sér vel þegar hann greindist með parkinson og hætti að vinna. Læknirinn mælti með göngum til að halda aftur af stirðleikanum sem sjúkdómnum fylgir. Grétar tók það verkefni af festu og gekk á hverjum degi, fjóra tíma á dag. Hann gekk þá niður á Lindargötu í hádegismat og gekk svo þaðan um miðbæ og Vesturbæ. Hann var því alltaf með á hreinu hvaða bátar voru í slipp hjá Stálsmiðjunni og líka vel inni í öllum breytingum á borginni.

Grétar hafði mikinn áhuga á bílum og hefur átt marga fallega bíla í gegnum tíðina. En rússajeppinn vekur alltaf mestar minningar hjá mér. Amma Mæja, mamma Grétars, var þá að vinna úti á landi á sumrin og Grétar sá um að skutla henni í vinnu á vorin og sækja hana á haustin. Eitt sinn voru þau að koma að norðan um haust og amma með Yamaha-orgelið sitt sem hún hafði alltaf með sér. Svo koma þau sem leið liggur niður Draghálsinn svo Hvalfjörðurinn blasir við þeim við gatnamótin þar sem beygt er til austurs inn í Hvalfjörð. Þá vill svo til að Rússinn missir allar bremsur á leið niður bratta malarbrekkuna. Er þá lítið til ráða nema leyfa bílnum að svífa beint fram af kantinum og niður á túnið. Þar var hægt að beygja honum upp í og stoppa hann. Þetta afrekuðu þau í sameiningu, Grétar og amma, svo vel að enginn skaddaðist, hvorki þau tvö né orgelið.

Grétar var á yngri árum iðinn við að fara í bíó en í seinni tíð hætti hann því en gerðist mikill leikhúsaðdáandi og fór í leikhús oft á ári og er eins víst að hann eigi nokkra ónotaða miða núna því ekkert stóð annað til en að lifa þó nokkuð lengur.

Frændrækinn var Grétar og var alltaf ljúft að fá hann í kaffi á kvöldin. Stundum, í seinni tíð, hringdi hann á undan sér og ef hann heyrði að ég var einn heima og Inga ekki á staðnum þá nennti hann ekkert að koma, enda Inga miklu skemmtilegri viðmælandi en ég.

Grétar var bara tvítugur þegar hann missti pabba sinn en amma var dásamleg kona og hugsaði alltaf vel um Grétar, sem sést meðal annars af því að um leið og afi var greftraður tók hún frá leiði hjá afa fyrir bæði sig og Grétar. Það verður ljúft að spjalla við þau öll þrjú þar í reit K9 í Fossvogi.

Geir Gunnarsson.

Það er margt og mikið sem ég get sagt um hann Grétar og allt er það af góðum toga. Grétar var einstakur á sinn hátt, mikið góðmenni og falleg sál í alla staði. Grétar kom óvænt inní í líf mitt þegar ég var einungis lítill drengur. Ég kynntist honum þegar foreldrar mínir festu kaup á fyrirtæki í Reykjavík og Grétar var þar tíður gestur. Við fengum öll í fjölskyldunni þann heiður að kynnast Grétari og það má segja að fljótt hafi hann orðið eins og einn af fjölskyldunni.

Grétar var mikið góðmenni, heiðarlegur, yfirvegaður og rólegur persónuleiki og vildi alltaf öllum vel. Hann var afar hjálpsamur og alltaf til í að rétta hjálparhönd.

Oft þegar ég fór í vinnuna til foreldra minna úr Breiðholtinu heyrði ég gjarnan á leiðinni mikið og hávært flaut og viti menn, þar var Grétar bílstjóri búinn að koma auga á mig og taka mig upp í bílinn síðasta spölinn. Grétar vann alla tíð sem bílstjóri á stórum vörubílum.

Það er margt sem kemur upp í hugann er ég hugsa til baka. Ég vil því með þessum síðustu orðum mínum til Grétars minnast allra þeirra yndislegu stunda sem ég átti með honum. Minningarnar mun ég ávallt geyma í hjarta mínu.

Mamma og pabbi áttu margar eftirminnilegar stundir með Grétari og náðu á árum áður að fara í nokkrar utanlandsferðir saman. Við ferðuðumst líka oft öll hér innanlands og fórum í margar útilegur og veiðiferðir svo ég tali nú ekki um allar berjatínsluferðirnar.

Kæri Grétar, þú varst einstakur og einn sá besti sem ég hef kynnst á ævinni. Þín er og verður sárt saknað af mér og mínu fólki. Þú munt ávallt eiga stað í hjarta okkar og við minnumst þín með söknuði. Hvíl í friði elsku vinur.

Þinn vinur að eilífu,

Einar Örn og fjölskylda,
Sigurður Rúnar Gíslason, Ásdís Dröfn Einarsdóttir,
Gunnhildur, Gísli og Pétur.