Guðmundur Björn Hagalínsson fæddist 2. maí 1934 á Lækjarósi í Dýrafirði. Hann lést á líknardeild Landspítalans Kópavogi 6. maí 2025. Foreldrar hans voru Guðmundur Hagalín Guðmundsson, f. 1904, d. 1989, og Magnea Kristjana Guðmundsdóttir, f. 1902, d. 1976.

Systkini Guðmundar eru Ólafía, f. 1931, Margrét Jóna, f. 1937, Valdís Hagalínsdóttir, f. 1938, María Ingibjörg, f. 1940, stúlka, f. 1944, d. 1944 og Viggó Hagalín, f. 1947. Fóstursystir þeirra var Guðrún Sigríður Valgeirsdóttir, f. 1934, d. 2016.

Eiginkona hans var Guðrún Bjarnadóttir, f. 1935, d. 2023. Börn þeirra eru Guðmundur Hagalín Guðmundsson, f. 1954, Guðríður Guðmundsdóttir, f. 1957, Magnea Kristjana Guðmundsdóttir, f. 1959, Birkir Þór Guðmundsson, f. 1964, Hreinn Ásgeir Guðmundsson, f. 1966 og Hjörtur Rúnar Guðmundsson, f. 1974.

Afkomendur Guðmundar og Guðrúnar eru rúmlega sjötíu talsins.

Útför Guðmundar Björns fer fram frá Bústaðarkirkju í dag, 15. maí 2025, kl. 15.

Elsku pabbi er fallinn frá eftir glímu við erfið veikindi. Sjúkdómurinn einkennist af vanvirkni í beinmerg og var hann háður vikulegum blóðgjöfum frá því fyrir áramót. Við fórum því margar ferðir saman á Landspítalann til að fá blóð allt þar til yfir lauk. Þau sem þekkja pabba vita að hann var eins og umhverfið sem mótaði hann, vestfirska náttúran með öllum sínum blæbrigðum, gat verið hvass og blíður í senn, fylginn sér og gafst aldrei upp.

Þegar pabbi var lagður inn á spítala í hinsta sinn, viku fyrir andlátið, var hann að tryggja endurnýjun ökuskírteinis, ætlaði að sigra í baráttunni og ganga út í vorið og ferðast um landið í sumar. Ég var ekkert að skemma fyrir honum þá sýn þótt ég vissi að á brattann væri að sækja og hann eflaust líka. Síðustu dagana sem hann lifði fór hann að verða illa áttaður og að lokum var læknum ljóst að ekki yrði lengra gengið og var hann þá færður á líknardeildina í Kópavogi þar sem hann dvaldi í tæpan sólarhring. Við áttum því góða kveðjustund á þeim fallega stað.

Pabbi var fæddur á Lækjarósi í Dýrafirði 2. maí 1934. þegar hann var níu ára fluttu amma og afi á Ingjaldssand til að setjast að í Hrauni. Þar ólst pabbi upp með systrum sínum og bróður og lék hann sér oft með dúkkur og stelpudót, lærði því að prjóna sem varð svo hans aðaltómstund á efri árum. Eftir hann liggja hundruð sokkapara, sem eru eins og þjóðbúningur okkar ásamt gúmmískóm á sumrin. Pabbi prjónaði allt fram undir það síðasta og sagðist þá finna fyrir kulnun með prjónaskapinn.

Ingjaldssandur var fjörugur staður á þessum árum, mikið af börnum og búið á öllum bæjum. Ég er yngstur af mínum systkinum og eitt af síðustu börnum á Ingjaldssandi og sótti því alla grunnskólagöngu á Núp í Dýrafirði. Ætla má að við pabbi höfum farið nærri þúsund ferðir yfir Sandsheiði vegna skólagöngu minnar, oftast á Zetornum eða vélsleða þegar nægur snjór var kominn til að fara milli staða.

Pabbi var framsýnn og óhræddur við að fara óhefðbundnar leiðir, tók afurðir frá sláturhúsi aftur heim og verkaði hangikjöt, við auglýstum í útvarpinu innmatinn og keyrðum heim í hús. Félagsmál og pólitík áttu stóran sess og Kiwanis var ferðafélagi pabba í nær 50 ár og sótti pabbi fundi til Flateyrar þótt fara þyrfti á vélsleða hálfa leiðina og svo á bíl yfir veturinn.

Á efri árum fékk mamma heilabilun og eftir að hún féll frá féllst pabbi á að flytja suður og bjó hann á Hlaðhömrum í Mosfellsbæ. Þegar heilsan dalaði fékk hann einstaka aðstoð frá starfsfólkinu á Hlaðhömrum og kann ég öllu því fólki góðar þakkir.

Eitt er víst að pabbi skilur eftir sig tómarúm í mínu lífi sem og mamma, en þau hafa verið stór partur af minni dagskrá síðastliðin fimm ár. Við Kristjana gerðum allt sem í okkar valdi stóð til að eiga með þeim stundir á efri árum, aðstoða, flytja, færa, græja, gera, njóta, lifa, hlæja, borða góðan mat og rifja upp gamla tíma. Án efa er pabbi kominn af stað í að finna sér kór í efra og segja sögur sem hann kunni endalaust af.

Þangað til næst, takk pabbi.

Hjörtur Rúnar
Guðmundsson.

Jæja, elsku afi minn, þá er víst komið að kveðjustund.

Hversu ljúft væri það ef maður gæti haldið endalaust í þá sem manni þykir vænst um? Það kom mér eiginlega aðeins á óvart hversu kramin ég var þegar þú féllst frá. Það var verið að græja fyrir þig bílinn fyrir sumarið, þú varst með allskonar plön og ekkert á förum héðan, en hugurinn ber mann stundum víst ekki nema hálfa leið, líkaminn var búinn.

Þú varst einstakur maður. Gast verið mér og okkur einstaklega erfiður, einstaklega þrjóskur og þver, alveg grjótharður og jafnvel sjóðandi illur. Að sama skapi gastu verið einstaklega fallegur, hjartahlýr og mjúkur eins og smjör. Þú máttir ekkert aumt sjá og varst með stærsta hjarta sem til var. Þín óhefluðu og beinskeyttu samskipti gátu verið agalega erfið en á sama tíma svo óendanlega falleg. Þú talaðir alltaf hreint út og skófst heldur betur ekki af hlutunum, ég elskaði það! Það var allt uppi á borðum, viðeigandi eða óviðeigandi, gott eða vont. Það er óendanleg fegurð sem felst í svoleiðis samskiptum.

Við áttum yndislegt samband afi. Við gátum talað um lífið, tilveruna og tilfinningarnar eins og þær eru, hlegið og grátið. Við gátum setið dag eftir dag, viku eftir viku, saman á kvöldin, hlegið og fíflast, notið samveru hvort við annað. Þú varst endalaust fróður um allt milli himins og jarðar. Allar frásagnirnar og fróðleikurinn frá liðinni tíð, skemmtisögurnar, eftirhermurnar og fíflagangurinn, vá hvað ég á eftir að sakna þín. Svo ég tali nú ekki um það þegar þú byrjaðir á ættfræðinni, Jesús minn, þá þurfti ég nú að hafa mig alla við til að fylgja þér. Þegar ég þurfti mest á því að halda varstu svo innilega réttsýnn, sagðir réttu hlutina, sýndir mér fullan skilning, stóðst við bakið á mér og studdir mig með þinni stóru hendi. Hjá þér átti ég alltaf stað, hjá þér sló svo stór partur hjarta míns, hjá þér var ég heima.

Börnin mín eru svo lánsöm að hafa fengið að eyða miklum tíma með þér. Þú þreyttist ekki á að segja þeim sögur, tala við þau og syngja fyrir þau. Það er mikill missir fyrir okkur öll að þú sért farinn, enda sögðu bæði Guðmundur minn og Elísabet: en mamma, hver gefur okkur þá morgunmat í sveitinni, hver prjónar á okkur sokkana, nú verður enginn í litla kofanum.

Takk fyrir allt elsku afi minn. Já og ég skal svo gera eins og þú sagðir! Það er allt í lagi að grenja smá en svo skulum við koma saman, gleðjast og skála fyrir þér! Já og ég skal hella bjórnum í glas, því það fer víst ekki fallegum konum að drekka beint úr dósinni! Svo svona af því að ég gat ekki komið á þig húðflúrinu 16VÍ3 (illa séð svona þegar menn eru á blóðþynningu), þá laumaði ég kindamerkinu í brjóstvasann þinn, svona svo við verðum pottþétt rekin í sömu hjörð inn í eilífðina.

Elska þig afi minn. Þín,

Heiða.

Gefðu að móðurmálið mitt

minn Jesú, þess ég beiði,

frá allri villu klárt og kvitt

krossins orð þitt út breiði

um landið hér

til heiðurs þér,

helst mun það blessun valda

meðan þín náð

lætur vort láð

lýði og byggðum halda.

(Hallgrímur Pétursson)

Kær vinur er fallinn frá, nokkrum dögum eftir 91 árs afmælið sitt. Við kynntumst þegar við vorum bæði í Hveragerði í minnistíma og við áttum að lýsa hvernig við verðum deginum. Guðmundur var fyrstur til að svara og sagðist teygja sig eftir prjónapokanum eftir morgunmat og prjóna sokka. Ég hváði við og spurði hvort hann væri virkilega að prjóna sokka. Í framhaldi af þessu spunnust miklar umræður um sokkaprjón og hvaða hæll væri bestur og þannig mætti áfram telja. Nokkrum dögum seinna gaf hann mér lopasokka sem ég held mikið upp á.

Fljótlega fékk ég þá hugmynd að kjörið væri að prjóna lopasokka og gefa mínu fólki í jólagjöf, enda átti ég svo mikinn lopa. Guðmundi leist vel á hugmyndina en var ekki viss um að ég næði að prjóna 50 pör fyrir jól og fór því að hjálpa mér og prjóna á minnsta fólkið. Þarna hófst mikil samvinna og samvera og þegar upp var staðið hafði Guðmundur prjónað meirihlutann af jólagjöfunum og er þetta besta jólagjöf sem ég hef gefið mínu fólki.

Guðmundur var glæsilegur maður og bar aldurinn vel. Hann var mikið snyrtimenni, lagi mikið upp úr því að vera vel greiddur og alltaf snyrtilega klæddur, oftast í vesti. Hann prjónaði sér vesti fyrir ári með mynstri sem móðir hans hafði hannað.

Við náðum vel saman, áttum margt sameiginlegt og gátum spjallað saman í tölvunni tímunum saman. Stundum söng hann fyrir mig og fór með ljóð.

Síðastliðið sumar fórum við vestur á æskuslóðir hans í yndislegu veðri og sýndi hann mér sveitina sína, fallega bæinn sinn og litla húsið hans á Hrauni. Það var gaman að ferðast með Guðmundi, hann þekkti alla staðhætti og Íslendingasögurnar urðu ljóslifandi í hans frásögn.

Guðmundur var sérstaklega fróður og minnugur, maður kom ekki að tómum kofunum hjá honum, þótt skólagangan hafi verið stutt. Hann fylgdist vel með þjóðmálunum og við höfðum gaman af að ræða þau. Hann var mikill söngmaður og naut þess að vera í kór. Hann hafði fallega söngrödd og kunni ógrynni ljóða. Hann hafði mikla unun af að matreiða og baka, bæði kleinur og hveitikökur sem hann bakaði alltaf fyrir jólin. Ég var eitthvað vantrúuð á að hann steikti kleinur, þá steikti hann um 100 kleinur og sendi mér með póstinum.

Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast Guðmundi Hagalínssyni og eiga hann að vini. Vinátta okkar og samvera með honum var mér dýrmæt.

Ég votta fjölskyldu og vinum Guðmundar innilega samúð.

Guð geymi hann og blessi minningu hans.

Lísa Thomsen.

Í dag kveð ég góðan mann, Guðmund Hagalínsson.

Guðmundur Hagalínsson var glæsimenni og hann var góðum gáfum gæddur, greindur og fjölhæfur. Hann kunni vel að njóta alls þess fagra sem lífið hefur að gefa og naut þess að gleðjast með góðum. Hann var trúaður og kunni margar fallegar bænir.

Hann var góður söngmaður, sagnamaður og góð eftirherma. Mikið þótti okkur vænt um þegar hann söng einsöng í brúðkaupinu okkar Ingvars síðastliðið sumar og Dagný Arnalds vinkona okkar allra spilaði á flygilinn. Dásamlega fallegt hjá Guðmundi, þá níræðum, þar sem hann söng Rósina listavel.

Guðmundur var líka afbragðskokkur. Þegar vinir okkar í Sálmabandinu komu heim á Búrfell í nóvember síðastliðnum og spiluðu í Búrfellskirkju, þá ætlaði ég nú að elda súpu handa þeim, en Guðmundi fannst lítið varið í það og eldaði veislumat handa þeim.

Núna um páskana fórum við nokkur saman á Hótel Geysi, þar var Guðmundur hrókur alls fagnaðar og mikið var gaman og mikið hlegið. Elska hans við okkur öll í fjölskyldunni er mér dýrmæt.

Það er með miklum söknuði sem ég kveð Guðmund, hann var fullur af lífsorku og lífsgleði. Hann mun ætíð eiga stóran hlut í hjarta mínu.

Ég votta fjölskyldunni og ástvinum mína dýpstu samúð. Guð blessi minningu Guðmundar Hagalínssonar.

Oss hverfur daggardropinn smár

við dagsins yl,

vér vitum samt, að efra er

hann áfram til.

Og voru lífi lagði braut

að ljóssins strönd

sá Guð, sem kveikti geimsins sól

og gaf oss önd.

(Einar M. Jónsson)

Laufey Böðvarsdóttir.