Kristín Kolbrún Baldursdóttir eða Kolla eins og hún var alltaf kölluð fæddist í Reykjavík 12. febrúar 1947. Hún lést í faðmi fjölskyldunnar á hjúkrunarheimilinu Boðaþingi 19. apríl 2025.

Foreldrar hennar voru Valgerður Guðrún Vilmundardóttir, f. 30. nóvember 1927, d. 27. maí 2011, og Baldur Gissurarson, f. 3. desember 1925, d. 2. apríl 2003. Stjúpfaðir hennar var Torfi Ásgeirsson f. 10. ágúst 1910, d. 28. nóvember 1994.

Sammæðra systkini eru Ásgeir Torfason f. 6. mars 1957, d. 24. maí 2016, Ástríður Guðrún Torfadóttir, f. 19. janúar 1960, Valgerður Guðrún Torfadóttir, f. 3. júní 1962, og Ragnhildur Torfadóttir, f. 26. september 1967. Bræður samfeðra eru Sigurður Gissur, f. 8. mars 1944, d. 9. des. 1992, og Jóhannes Freyr, f. 1. mars 1964.

Eiginmaður Kollu er Guðmundur Fr. Ottósson, f. 10. september 1946, þau giftust þann 21. maí 1966. Börn þeirra eru: 1) Hugrún Linda, f. 31. ágúst 1969, gift Magnúsi Jaroslav Magnússyni, börn þeirra eru Guðmundur Örn, Bjarki Rafn og Hildur Jara. 2) Vilmundur Geir, f. 6. maí 1972, giftur Ásdísi Sigurrós Jesdóttur, börn þeirra eru Ragnhildur Rún, Kolbeinn Jes og Ástrós Magna. 3) Guðrún Árný, f. 2. maí 1978, gift Steini Óskari Sigurðssyni, börn þeirra eru Sandra Dögg, María Ósk og Dagný Sól. Í hópinn hafa bæst sjö barnabarnabörn.

Á fyrstu æviárum sínum ólst Kolla upp í Reykjavík hjá móður sinni og móðurfjölskyldu. Móðir hennar giftist og flutti til Flateyrar þegar Kolla var á barnsaldri og dvaldi Kolla þar oftast á sumrin. Á veturna dvaldi hún hjá móðursystkinum sínum þeim Gunnu og Árna á Dunhaganum og sótti Melaskóla og Hagaskóla. Síðar fór Kolla í Húsmæðraskólann.

Kolla og Gummi byrjuðu sinn búskap á Laufásvegi og fóru þaðan yfir í Efstasund. Árið 1970 fluttu þau á Tunguveginn og bjuggu þar í 24 ár.

Kolla var að mestu leyti heimavinnandi húsmóðir á meðan börnin voru að alast upp. Eftir að börnin urðu eldri starfaði hún við ýmislegt, bæði verslun og þjónustu en lengst af á endurkomudeild slysadeildar Borgarspítalans.

Útför Kollu fer fram frá Lindakirkju í Kópavogi í dag, 15. maí 2025, klukkan 13.

Elsku mamma hefur nú fengið hvíld frá erfiðum sjúkdómi sem síðustu ár gerði hana meira og meira háða aðstoð annarra við daglegar athafnir. Ég man að áður en hún veiktist talaði hún sérstaklega um að hún myndi vilja fá að deyja áður en hún yrði of gömul og byrði á öðrum. Það var því einstaklega erfitt að horfa upp á hana festast í eigin líkama, heila í hugsun en í líkama sem ekki hlýddi. Hún tók því samt með ótrúlegu æðruleysi, mikilli seiglu og sérkennilegri jákvæðni ef svo má segja, húmorinn var heldur ekki langt undan og nokkuð svartur á köflum. Það var í raun svolítið skrýtið að sjá hversu sterk hún varð í gegnum veikindin.

Mögulega hefur mamma þróað með sér þessa seiglu allt frá barnsaldri en hún var til dæmis send ein í sveit sjö ára gömul til ókunnugra sem hún dvaldi hjá í eitt og hálft ár. Hún var send ein með skipi til Patreksfjarðar þangað sem ókunnugt fólk sótti hana og kom henni áfram í sveitina að Hvallátrum við Látrabjarg. Þegar hún sagði þessa sögu þá sagðist hún þakklát fyrir þessa reynslu og að fólkið hefði reynst henni einstaklega vel. Í dag væri þetta ekki sjálfgefið.

Ég á margar góðar minningar um mömmu. Æskuheimilið á Tunguveginum er minnisstæðast en þar ólumst við systkinin upp. Mamma var að mestu heimavinnandi þegar við vorum lítil og alltaf var gott að koma heim eftir skóla. Oft var búið að baka eða verið að elda. Mamma var þar í garðinum og ræktaði blóm, setti niður kartöflur og grænmeti. Garðurinn var hennar.

Mamma hafði einstaklega gaman af ferðalögum bæði innan- og utanlands. Við fórum í útilegur og ferðuðumst oft vestur í Svalvoga þar sem föðurafi og –amma áttu aðsetur. Margar góðar ferðir fórum við saman til útlanda líka. Mamma var svo áhugasöm um heiminn að hún var alltaf með opna landabréfabók til að fylgjast með okkur þegar við vorum í ferðalögum og fylgdist með barnabörnunum líka á þeirra flandri um heiminn. Mamma elskaði Ítalíu og naut sín vel á ítalskri grundu, en þangað fór hún og við saman í nokkur skipti. Þegar mamma var sextug fórum við stórfjölskyldan saman til Tékklands í skíðaferð sem er sérstaklega minnisstæð og eins fórum við til Taílands í stóra fjölskylduferð fyrir 10 árum.

Þegar ég hugsa til baka og velti fyrir mér minningum þá sé ég að mamma lifði fyrir fjölskylduna sína og samveru með henni. Hún var líka dugleg að hringja í okkur öll allt fram á síðustu stundu. Hún óskaði þess að öllum liði vel og lagði sitt af mörkum til þess. Þegar ég eignaðist elsta barnið mitt tók hún að sér að passa hann í nokkra mánuði til að ég gæti haldið áfram í skóla og vinnu. Hún var alltaf tilbúin að styðja og gera sitt til að létta undir. Barnabörnin áttu líka alltaf griðastað hjá ömmu og afa, fyrst á Tunguveginum, svo í Meló og í sumarbústaðnum fyrir austan. Minningarnar eru margar en minning um sterka konu sem elskaði fjölskylduna sína og vildi lifa lífinu lifandi, eins og hún sagði svo oft, stendur eftir.

Þín dóttir,

Hugrún Linda
Guðmundsdóttir.

Elsku mamma mín, nú ertu farin í ferðalag. Þú elskar að ferðast og þess vegna veit ég að þú ert að njóta þín, hvar sem þú ert.

Mamma, þú varst svo ótrúlega þrautseig og hugrökk kona og mín helsta fyrirmynd hvað það varðar. Sérstaklega sýndir þú þessa dýrmætu eiginleika í baráttu þinni við grimma sjúkdóminn sem tók sér bólfestu í þér. Ótrauð hélstu áfram að æfa þig með það að markmiði að ná framförum og komast á lappir, þó þú vissir það undir niðri að sjúkdómurinn myndi sigra að lokum. En þá var gott að geta gripið í húmorinn. Manstu hvað við gátum helgið mikið saman, bara yfir öllu og engu en nóg til þess að við nánast pissuðum í okkur. Eftir gott hláturskast gátum við svo kafað á dýptina og rætt alvarlegri mál þar sem við mættum hvor annarri af virðingu og skilningi.

Alltaf hélstu með mér mamma mín, sama hvaða vitleysa mér datt í hug. Stundum þurftum við að ræða hlutina eins og mæðgur gera en alltaf studdir þú mig í því að fara mínar eigin leiðir, það er svo afskaplega dýrmætt að kunna í dag, á fullorðinsaldri.

Mamma, ég er svo þakklát fyrir hvað þú lagðir þig mikið fram við að veita mér öryggi og trú á það góða í lífinu. Mjúki faðmurinn þinn færði mér, fram að síðustu stundu, huggun, ást og traust sem lítið barn þráir þegar lífið bankar upp á með áskorandi verkefni.

Mamma, þú kenndir mér svo vel að þykja vænt um fólk, allt fólk, ekki bara sumt og ég held að mér gangi bara nokkuð vel að lifa eftir þeim gildum, enda ekki flókið þar sem það gerir lífið svo miklu innihaldsríkara.

Þín hinsta ósk mamma mín var að við, fólkið þitt, myndum hlæja og hafa gaman af lífinu því þannig væri allt miklu auðveldara. Þú getur treyst því elsku besta mamma mín að ég muni lifa lífinu lifandi.

Ég elska þig mamma mín.

Þín dóttir,

Guðrún Árný.

Nú hvíldina hefur þú öðlast,

elsku amma mín.

Minningar að mér flykkjast

og ég hugsa mikið til þín.

Við áttum svo fallegt samband

og við börnin mín varstu svo góð.

Ég man er við fórum um Taíland

sú minning upp úr stóð.

Ó, elsku besta amma,

þú varst alltaf svo góð við mig.

Ó, mundu það, elsku amma,

hversu mikið ég elskaði þig.

Í hjörtum okkar ert þú,

það vita þú mátt.

Þú vængina hefur fengið.

Ó, amma, fljúgðu hátt.

Sandra Dögg Steinsdóttir.