Drífa Hrönn Gunnlaugsdóttir fæddist á Höfn í Hornafirði 14. mars 1971. Hún lést á Landspítalanum við Hringbraut 3. maí 2025.

Foreldrar hennar eru Linda Helena Tryggvadóttir matráður með meiru, f. 3. febrúar 1947, og Gunnlaugur Þröstur Höskuldsson tónlistarmaður, f. 17. október 1943, d. 16. ágúst 2016.

Drífa var yngst þriggja systkina, hin eru Rannveig Ásdís, f. 14. nóvember 1965, og Haukur Tryggvi, f. 24. apríl 1967.

Eftir að skólagöngu lauk vann Drífa ýmis störf á Höfn þar til hún flutti norður til Akureyrar ásamt Kjartani Róbertssyni og þau eignuðust Lindu Elínu, f. 20. október 1998. Hún er mastersnemi í félagsráðgjöf. Kona hennar er Guðrún Ingadóttir, sérfræðingur á fjármálasviði Elkem, og dóttir þeirra Þyra er fædd 14. nóvember 2023. Drífa og Kjartan slitu samvistum og mæðgurnar fluttu suður.

Drífa hóf sambúð með Magnúsi Agnarssyni og 5. febrúar 2004 eignuðust þau Sölva Rey. Hann starfar á veitingastað og vaxtarræktarstöð. Drífa og Magnús slitu samvistum.

Drífa bjó lengst af við Grensásveg í Reykjavík og síðustu mánuðina var hún virk í Ljósinu og var mjög þakklát fyrir þann félagsskap og þá frábæru þjónustu sem þar er veitt.

Hún var einnig félagi í Árkórnum til æviloka.

Útför Drífu fer fram frá Bústaðakirkju í dag, 16. maí 2025, kl. 13.

Þegar sonur minn kynnti okkur Drífu vorum við örugglega báðar feimnar og hikandi en það bráði fljótlega af okkur. Upp frá því vorum við nánar vinkonur fram til þessa dags þó að stundum liði langt á milli samfunda enda lengst af búsettar hvor í sínum landshlutanum.

Drífa var sveitakona inn við beinið og naut þess mjög að taka þátt í sauðburði og réttum, bregða sér á hestbak og rölta um tún og móa. Við deildum líka miklum handverksáhuga og gátum talað saman um hvað sem var, hvort heldur það voru viðkvæm einkamál eða bara lífið og tilveran almennt.

Hún hafði áhuga á tónlist enda alin upp á miklu tónlistarheimili og kom með mér í kirkjukór þegar hún bjó fyrir norðan. Það var mikið högg að fregna af veikindum hennar síðastliðið sumar en yndislegt hvað hún náði þó miklu lengri tíma en nokkurt okkar þorði að vona og mörgum gæðastundum með sínu fólki, ekki síst ömmuljósinu henni Þyru. Þegar ég heimsótti hana síðast fyrir fáeinum vikum á heimili hennar var hún alveg sama gamla góða Drífan, glöð og sátt, bjartsýn og í fínu jafnvægi. Ég mun alla tíð minnast hennar með mikilli hlýju og þakklæti, ekki síst fyrir að hún gaf okkur nöfnu mína, Sölva og Þyru.

Elín Kjartansdóttir.

Í fjölda ára hefur líf mitt verið litað af því að guð hefur gefið sérstaka náð og nærveru þegar ég hef orðið samferða ákveðnum einstaklingum – alltaf konum – um tíma, í mánuði eða ár.

Þannig var með hana Drífu mína. Við kynntumst fyrir sex árum í mannræktarstarfinu Vinir í bata – vorum kunningjakonur framan af, en þetta síðasta ár, eftir að við báðar vorum hættar þar, kynntumst við betur. Aftur vorum við samferða í lífsins skóla, nú í Ljósinu sem þjónustuþegar, og ég fékk að sjá nýjar hliðar á Drífu. Hannyrðakonuna, mannvininn, konu sem tók hverjum degi eins og hann var með æðruleysi og miklu þakklæti fyrir Ljósið og nýfundinn félagsskap þar, hún hafði flest árin verið svo mikið ein vegna heilsuleysis, en nú var hún það ekki lengur. Þakklát fyrir hlýjuna frá starfsfólkinu, öll námskeiðin og fyrir allt utanumhaldið þar.

Ég á það til að spyrja samferðamenn hvort ég megi biðja með viðkomandi – t.d. ef hann/hún er með slæman verk. Þannig var eitt sinn í Vinum í bata, í kaffipásu fórum við nokkrar afsíðis að biðja fyrir einni sem var svo verkjuð. Drífa sá þetta og kom og var með, og var svo glöð. „Jesús,“ sagði hún og ljómaði, „við Jesús erum vinir.“ Þarna fékk ég að sjá fallegt hjartalag hennar gagnvart bæninni, samtalinu við Jesú. Og verkurinn hjá konunni gaf sig, enda krafturinn hans, ekki okkar.

Síðustu mánuði varð vinátta okkar dýpri, og við ræddum gjarnan saman um ritninguna og fjársjóðina sem við fundum þar. 23. sálmur Davíðs var hennar uppáhald. Líka Rómverjabréfið 8:15. Hún hélt reyndar stundum að ég hefði hringt eða komið til að hressa hana við, en nei, ég svaraði sem satt var að ég nyti góðs af líka, fyndi aukna gleði og styrk, og vildi endilega eiga stundir með henni. Við áttum í framhaldinu samfélag með fleirum, fórum að biðja saman í heimahúsi, einnig lesa ritninguna saman nokkrar gegnum Messenger einu sinni í viku, og við fundum allar svo greinilega hvernig Jesús bókstaflega fyllti hverja taug og frumu með alltumlykjandi kærleika sínum. En það litla samfélag varð ríkara þegar hún hafði bæst í hópinn, og það reyndum við að segja henni.

Tæknin gerði okkur fært að hittast alveg fram undir það síðasta í biblíulestrar- og bænahópnum. Eftir að hún var látin ræddum við hinar um hvernig Drífa, með sitt æðruleysi og elsku, hefði verið kona sem við allar gætum lært af.

Í síðustu skilaboðunum sem hún sendi mér, stuttu áður en hún kvaddi, þakkaði hún okkur hjónum fyrir vináttuna, og mér fyrir að hafa gefið sér tækifæri til að vera ekki bara ein með sína trú heldur að hafa fengið tækifæri til að eignast lítið samfélag með öðrum. Og lokaorðin voru, orðrétt, eftir fallegu kveðjuna í upphafi skilaboðanna: „… takk fyrir að þú færðir mig enn nær Jesú.“

Ég votta fjölskyldu hennar innilega samúð. Megi pabbi okkar á himnum umvefja ykkur með elsku sinni, á sama hátt og hann umvafði okkur þær stundir sem við fengum að rölta saman á lífsins vegi.

Hafðu þökk, kæra vinkona, þú gerðir líf mitt ríkara, þú kenndir mér meira en þú getur vitað. Sjáumst síðar.

Herdís Hallvarðsdóttir.

Í september árið 2019 var mér bent á 12 spora samtökin Vini í bata. Þar eru 12 sporin, ásamt mjög góðri vinnubók, notuð til þess að fólk fari í gegnum líf sitt í lokuðum hópum, deili reynslu sinni, geri upp mál sín og sættist við sjálft sig og aðra. Ég lenti stundum í vandræðum með þetta vinnulag, vissi nær ekkert hvernig best væri að taka á mínum málum. Ég hafði ásamt öðrum karlmanni gengið inn í hóp þar sem voru nokkrar kjarnorkukonur og af þeim lærði ég margt. Drífa var í þessum hópi, hógvær og skemmtileg kona sem tjáði sig stundum um sín mál með þeim hætti að mjög lærdómsríkt var á að heyra. Hún var mjög djúpvitur kona sem jós úr viskubrunni sínum. Stundum gaf hún tilfinningum sínum nokkuð lausan tauminn. Vegna sjúkdóms umgekkst hún fáa, en var mjög trúuð og tók hlutunum með æðruleysi. Við höfðum verið hvött til að hjálpast að með heimaverkefnin og hafa samband hvert við annað á milli funda. Ég veigraði mér við að hafa samband við félaga mína utan funda, var feiminn en hringdi í Drífu og bar upp mál mín við hana. Hún tók mér vel og hjálpaði mér við ýmis verkefni úr vinnubókinni okkar. Við bundumst vináttuböndum og þær frú mín Herdís náðu vel saman. Drífa lagði áherslu á að ég skyldi fyrirgefa fólki og eins sjálfum mér. Einn maður sem ég ákvað að hata fyrir lífstíð olli mér sársauka, en hann hvarf og mér leið betur. Það er m.a. Drífu að þakka og almættinu.

Í fyrrasumar hringdi ég í Drífu. Hún sagði mér frá sjúkdómi sínum en hún tæki því með æðruleysi, meinið hefði dreift sér. Við Drífa ásamt öðrum úr hópnum höfðum hist stöku sinnum, farið á kaffihús eða í gönguferðir, og stundum var Drífa svo hraðgeng að ég hafði vart við henni. Og nú er hún farin yfir í annan heim. Hún skilur eftir sig ákveðið tóm hjá mér og fleiri vinum hennar. Ég mun minnast hennar með þakklæti og væntumþykju. Blessuð sé minning hennar.

Gísli Helgason.

Nú hefur hún Drífa Hrönn kvatt okkur. Hún var góður félagi í kórnum okkar um árabil. Drífa var mjög músíkölsk og reyndist altröddinni góður liðstyrkur. Í kórstarfi myndast alltaf samhljómur – ekki bara samhljómur radda heldur samhljómur sálna. Kórsöngur færir gleði, vellíðan og vináttu. Það fann Drífa vel. Hún mætti á æfingar með okkur í nokkur skipti í vetur þótt hún væri orðin sárveik. Hún sagðist gera það fyrir sálina. Það gladdi okkur mjög að sjá hana og vonuðum við að hún fengi lengri tíma með okkur. En örlögum sínum fær enginn ráðið. Við munum sakna hennar úr hópnum okkar og vottum fjölskyldu hennar okkar innilegustu samúð.

Við skulum leyfa

vorinu

að verma sálina

við skulum finna

sólargeisla

og setjast í hann

við skulum hlusta

á fugla himinsins

syngja fyrir okkur.

(Kristjana Emelía Guðmundsdóttir)

F.h. ÁR kórsins,

Þorgerður Guðfinnsdóttir, Ingibjörg Valdimarsdóttir og Margét Barðadóttir.