Stefán Jónsson fæddist á Grettisgötu í Reykjavík 18. júní 1942. Hann lést á heimili sínu í Hafnarfirði 28. apríl 2025.

Foreldrar hans voru Jón Dalmannsson gullsmiður í Reykjavík, f. 24. júní 1898, d. 27. júlí 1970, og Jóhanna Margrét Samúelsdóttir, húsmóðir í Reykjavík, f. 30. október 1901, d. 6. desember 1989. Systkini Stefáns voru: Samúel Dalmann rafvirki, f. 11. október 1929, d. 28. febrúar 2017, og Dóra Guðbjört gullsmiður, f. 21. nóvember 1930, d. 11. febrúar 2025. Sonur Dóru er Jón Jóhann Jóhannsson, f. 12. febrúar 1957. Eiginkona Jóns er Ingibjörg Þengilsdóttir, f. 27. september 1957, eiga þau tvo syni, Magnús Frey og Bjarna Má.

Eiginkona Stefáns er Kolbrún Þórðardóttir ritari, f. 3. febrúar 1947. Foreldrar hennar voru Þórður Guðjónsson, f. 14. apríl 1921, d. 4. apríl 2015, og Hrefna Ormsdóttir, f. 30. mars 1919, d. 22. apríl 2004. Dóttir Stefáns og Kolbrúnar er Steinunn hjúkrunarfræðingur, f. 20. ágúst 1971. Börn Steinunnar eru: Freyr Smári, Vala Kolbrún og Stefán Samúel.

Stefán lærði flugvirkjun í Bandaríkjunum og starfaði sem flugvirki, flugvélstjóri og kennari hjá Flugfélagi Íslands og Flugleiðum.

Útför hans fer fram frá Háteigskirkju í dag, 16. maí 2025, klukkan 13.

Nú er hann fallin frá öðlingurinn Stefán Jónsson. Stefáni kynntist ég fyrst er systir mín og hann voru að draga sig saman, mér leist strax vel á hann. Hann sýndi mér vináttu og traust og fannst sjálfsagt að lána mér bílinn sinn (Ford Bronco) ef ég keyrði hann í vinnuna sem gat verið langt flug í marga daga. Ekki þótti honum verra að ég skyldi þrífa bílinn og bóna en ég hafði gaman af bílum og bílaþrifum á þessum árum. Síðar meir kynntist ég honum betur er þau hjónin buðu okkur Guðrúnu og börnum að dvelja með þeim í húsi í Orlando. Þar áttum við mjög góðar stundir og voru kvöldin að ólöstuðum dögunum skemmtileg og alltaf var stutt í brosið og kímnina hjá Stefáni.

Við grilluðum oft og nutum góðra veiga með. Höfðum við mikið gaman af því hvað allt var stórt í Bandaríkjunum. Steikurnar stórar og vínkútarnir gallonbrúsar.

Börnin okkar Guðrúnar kynntust Stefáni og fjölskyldu vel þarna og eiga þau margar góðar minningar, þá sérstaklega dagana í Disney World sem þau minnast oft á með bros á vör.

Það var alltaf stutt í hláturinn og brandarana hjá Stefáni, enda með eindæmum barngóður.

Eftir að Stefán og systir mín byggðu sér sumarhús í Skorradal var oft komið þar saman um helgar og var þá ósjaldan kveikt upp í grillinu og tekin fram hvítvínsflaska sem við Stefán kölluðum «Dallas» því að faðir minn og tengdafaðir Stefáns minntist alltaf á Dallas-þættina þegar honum var boðið hvítvín. Á þessum kvöldum var oft rætt um lífið og tilveruna, hlegið mikið og haft gaman að.

Stefán og Kolla systir mín byggðu sér raðhús í Vesturberginu með aðstoð föður míns og áttu þau þar skjól í tugir ára þar til að þeim þótti komið nóg og keyptu sér íbúð í bryggjuhverfinu í Hafnarfirði.

Ég hafði gaman að því að Stefán keypti sér sams konar bifreið og ég átti eftir að þau voru komin á eftirlaun. Hann hringdi oft og lýsti ánægju sinni á bifreiðinni og vorum við sammála um það.

Síðustu tvö árin hefur Stefán verið að berjast við erfið veikindi og gerði hann það af æðruleysi.

Heyrði ég hann aldrei kvarta og var hann þakklátur fyrir aðstoð vina og fjölskyldu.

Stefáns er sárt saknað og Kolbrúnu systur minni, Steinunni dóttir þeirra og börnum hennar óska ég Guðs blessunar og styrk við þennan mikla missi.

Matthías
Þórðarson.

Frá þriggja ára aldri vorum við Stebbi æskuvinir og félagar til tæplega 80 ára. Þessi vinátta risti það djúpt að þótt leiðir okkar skildi nokkur ár meðan ég bjó erlendis var næsti hittingur eins og sá fyrri hefði verið í gær og aldrei bar skugga á. Ekki skemmdi heldur fyrir að foreldrar okkar beggja voru gott vinafólk.

Við áttum mjög mörg sameiginleg áhugamál allt okkar líf. Sem ungir drengir höfðum við mikinn áhuga á flugi og stofnuðum ásamt öðrum félögum flugmódelklúbb. Það leiddi síðan til þess að allmargir úr þeim hópi, ásamt Stebba, fóru til Bandaríkjanna til náms í flugvirkjun sem síðan varð ævistarf hans, en hann starfaði hjá Flugleiðum, síðar Icelandair, og var í nokkur ár flugvélstjóri þegar þeirra var þörf í vélunum.

Það var margt brallað saman á mörgum árum og um nokkurt skeið stunduðum við froskköfun í sjó og vötnum. Þá var ekki um nein köfunarnámskeið að ræða en menn lásu sér til, prófuðu sig áfram og pössuðu að halda ekki niðri í sér andanum til að skadda ekki lungun og fóru varlega.

Allt var þetta hin besta skemmtun og fór allt vel. Þá var það golfið sem við spiluðum nokkuð saman þegar tími og aðstæður leyfðu með misjöfnum árangri, en alltaf var það skemmtilegt þó menn gætu auðvitað orðið svekktir og þá aðallega yfir eigin mistökum og vangetu.

Það var líka farið á rjúpna- og gæsaveiðar með ýmsum afrakstri eins og gengur en oftast tókst allavega að ná í jólamatinn. Menn reyndu líka fyrir sér í fiskveiðum bæði í ám og vötnum en sú útgerð bar ekki alltaf árangur sem erfiði.

Í einu tilviki sáum við þó í fjarlægð hvar menn voru að sniglast við laxastiga en þeir fældust þegar þeir sáu til okkar og hlupu á brott. Við fórum hins vegar fram hjá svæðinu nokkru seinna og sáum þá lax sem þessir félagar höfðu skilið eftir á hlaupunum. Okkur fannst ótækt að skilja þarna eftir dauðan lax og létum síga niður öngul, náðum laxinum upp og höfðum með í bæinn sem varð þá afli dagsins í þeirri ferð! Stebbi stundaði líka einkaflug í mörg ár og átti hlut í flugvélum hjá flugklúbbnum í Mosfellssveit en ég var ekkert innblandaður í þá starfsemi enda upptekinn í störfum á öðrum vettvangi þótt við næðum að fara saman í skemmtilega flugferð.

Stebbi var gjörvilegur á velli, skemmtilegur, vandaður, fróður og góður maður með góða þekkingu á sínu fagi. Enda var hann fenginn til að kenna bæði flugmönnum og flugvirkjum um tæknileg atriði flugvélanna á síðustu árum starfsferilsins.

Seinni árin glímdi hann við færniskerðingu og þó einkum síðustu tvö árin en þá hafði hann greinst með langdreginn og illvígan sjúkdóm sem að lokum varð honum um megn. Stebba vinar míns og félaga verður sárt saknað og það er erfitt að hugsa til þess að geta ekki bara tekið upp símann og heyrt í honum því hann hélt í skopskynið alveg fram á það síðasta. Við Rannveig sendum Kollu og allri fjölskyldu Stebba okkar innilegustu samúðarkveðjur og megi minningar ykkar um góðan dreng styrkja ykkur í sorginni.

Þórarinn Arnórsson og Rannveig Þorvarðardóttir.